Daar zit je dan. Totale rust en ineens overvalt het je!

Ik zit hier lekker op de loungebank. Graadje of 27 heerlijk te genieten van onze vakantie in Italië. 

En dan ineens krijg ik onrust in mijn lichaam en begin ik te huilen.  Waarom toch? 

Mijn man vraagt wat er is en ik begin te praten.

Het begon eigenlijk vorige week al. Ik zag een foto van mezelf met een vriendin. Ik zag er onwijs gelukkig uit. 9 weken zwanger en dacht dat me niks kon gebeuren.

Maar vandaag precies 5 jaar geleden werd ik ruw uit mijn bubbel gehaald en gingen we een periode van zowel blijdschap als verdriet door.  Zo intens blij dat we voor onze eerste echo naar de verloskundige gingen zo intens verdrietig kwamen we daar uit.  Het was gestopt met groeien bij ongeveer 7 weken. Ik moest nu de miskraam maar zelf afwachten. Dat gebeurde niet en er is een curretage en een kijkoperatie voor nodig geweest om het te kunnen weghalen. Mijn lichaam wilde het niet los laten. Een paar maanden later kreeg ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die ook niet zonder problemen weg ging.

Nu 5 jaar later komen alsnog de tranen. Ik ben geen prater. Het is niet dat ik helemaal er niet over praat maar ik hou een aantal dingen voor mezelf.  Op dat moment huil ik en gaat al snel de knop weer om. Ik moet door. Verder kijken.

Ik heb nu 2 mooie kids waar ik onwijs trots op ben. Maar juist op de momenten dat ik super gelukkig ben en rust heb in mijn hoofd is er ook plaats voor verdriet voor wat ik verloren ben.  

Vandaag 5 jaar geleden begon dit allemaal. De tranen zijn van verdriet maar ook van geluk. Ik ben nu een moeder van 2 prachtige kinderen en weet nu dat ik een enorme bofkont ben