Daar zit je dan: 24 jaar, net moeder en je mag je gaan melden op de mammapoli

Het voelt als de dag van gisteren... Net 24 jaar, Louá was 8 maanden en ik liep al een tijdje rond met iets waar ik niet aan toe wilde geven. Rond de zwangerschap van Louá merkte ik dat er een zwelling kwam onder mijn oksel. Het viel me al snel op, maar stopte het weg, het zullen vast de hormonale schommelingen zijn. De bevalling was geweest, de maanden verstreken en nog was de zwelling aanwezig en begon hij me meer en meer op te vallen. Ik ben niet zo iemand die om elke poep en scheet naar de dokter gaat maar dacht, 'laten we dit maar even laten bekijken door een arts' want stel je voor.

Ik vind bellen altijd een dingetje maar het moest nu toch. Ik belde de huisarts en vertelde wat ik geconstateerd had, vrij snel kon ik terecht. 'Nou mevrouw maak u maar geen zorgen, niks geks' maar laten we voor de zekerheid maar even een echo maken in het ziekenhuis. Het verbaasde me dat ik direct gebeld werd door het ziekenhuis en de volgende ochtend stond de echo gepland.

Daar zat ik in de wachtkamer te wachten tot ik geroepen zou worden, 'Mevrouw van Noort' komt u verder. De arts deed wat kleine onderzoekjes voordat hij begon te kijken met het echoapparaat. 'Hij keek en keek, vertelde het een en ander maar werd wel een beetje stil. 'Ik ga even iemand erbij roepen'. Oké prima, zei ik opgewekt! (het zal vast wel een arts in opleiding zijn die het even moet navragen bij zijn supervisor). De 2e witte jas kwam binnenlopen en keek mee. Er werden wat termen rondgestrooid waar ik natuurlijk niks van begreep. 'Heeft u pijn? Meer klachten? Nee hoor nergens last van. 

De arts vertelde waar ze tegenaan liepen in het onderzoek. 'Er is geen duidelijke afscherming te zien en ook zijn uw lymfeklieren opgezet'. Oké? en nu, wat bedoelen jullie hiermee?

De volgende ochtend moest ik langskomen op de mammapoli... Dus daar zat ik dan.. Met kleine Louá van 8 maanden in de kinderwagen naast me. Ineens drong het door? Waarom zit ik hier? Waarom moet ik mij hier melden? Er zaten 2 wat oudere dames met hun partner die me bedroefd aankeken. En daar zit ik dan, 24 jaar, alleen met mijn dochter van net 8 maanden. Er lagen boekjes over oncologische ingrepen waaronder borstreconstructies en informatie over haarwerken. Waarom was er niks gezegd? Dan had ik Louá thuisgelaten.. Was ik met Dani samen hierheen gekomen? 

Een vriendelijke verpleegkundige riep me naar binnen, u mag u hier ontdoen van uw bovenkleding en wij letten wel even op de kleine meid. Braaf ging ik naar binnen.. er werd een echo gemaakt van mijn borsten. Mevrouw dit ziet er gelukkig allemaal goed uit! 'Fijn!!!! dokter en nu? 'U heeft aansluitend een afspraak met de chirurg. Braaf ging ik weer zitten, na enkele minuten werd ik binnen geroepen en onderzocht de chirurg me. We gaan u opereren mevrouw, het is voor ons namelijk niet heel duidelijk waardoor u de zwelling heeft maar het lijkt op borstweefsel. Ontzettend verbaasd keek ik naar Louá die lekker aan het brabbelen was tegen de verpleegkundige die ook in de kamer aanwezig was. Oh oké, heeft dit gevolgen? Ja er zijn wat kleine complicaties die kunnen ontstaan maar het lijkt ons wel beter als het verwijderd wordt. Prima! Dan doen we dat!

Redelijk verbaasd ging ik weer naar huis, dit had ik niet aan zien komen. Heel nuchter en vol ongeloof wachtte ik de operatie af...

...........

'De operatie is goed verlopen mevrouw', hoorde ik terwijl ik chagrijnig wakker werd uit de narcose. Wat een verschrikkelijke pijn, het leek alsof mijn hele arm eraf gehaald was. Een flinke dosis pijnstilling werd er door het infuus gepompt terwijl ik weer in slaap viel.

Na een tijdje mocht ik naar de kamer en werd verteld wat ze hadden geconstateerd. Mevrouw, we hebben meerdere lymfeklieren verwijderd en weefsel. Dit wordt op kweek gezet. Ga nu maar lekker naar huis, 6 weken niet tillen, bukken of gek doen.

Na een paar dagen moest ik terugkomen om de wond te laten bekijken en de uitslag te horen. Mama was mee, want op dit soort momenten is dat gewoon het allerfijnste. Mevrouw van Noort, de lymfeklieren waren schoon maar er is daadwerkelijk borstweefsel aangetroffen. Godzijdank was het goedaardig borstweefsel zei de lieve oncoloog van wie ik de uitslag kreeg. OH WAT FIJN, zei mijn moeder snikkend. Toen pas drong het tot mij door. Wat een rollercoaster eigenlijk.

Wat kan het leven soms ineens omslaan, geniet van en met elkaar, elke dag, elk moment!