Daar zit ik dan...

Daar zit dan. 

Als een postelastiek zo emotioneel flexibel was ik maar hij is geknapt. De rek is eruit. Afgelopen maanden waren een rollercoaster aan emoties. Verdriet, boos, jaloezie, schuld, kritisch,bang..alles is om de hoek komen kijken maar wist dit elke keer aan de kant te schuiven met mijn relativatie vermogen. Gedachten die mij hielpen om er door heen te komen en niet teveel van slag te zijn zodat ik mijn leven gewoon verder kon vervolgen en mij aan alle verwachtingen van andere kon blijven voldoen. Er is tenslotte meer in de wereld dan alleen mijn kinderwens die onvervuld blijft. Vorige maand leek dit eindelijk vervuld te worden maar ook deze keer, voor de 4e keer, mocht het helaas niet blijven. Maar het is al zo vaak gebeurd dat ik er over praat alsof ik weer eens ben gevallen en mijn knie heb geschaafd. Dit gebeurd namelijk ook nog wel eens aangezien ik vrij lomp van mezelf ben. 

Mensen vroegen waarom ik zo nuchter praat over mijn vroege miskramen, ziekenhuis intake bij een fertiliteitskliniek, de domper dat ik eerst 10 kilo moet afvallen terwijl ik ze toen we begonnen met de kinderwens zo'n 1.5 jaar geleden al kwijtwas met nog een 10 kilo erbij opgeteld. 

Het tegendeel is bewezen, daar zit ik dan. Al 2 dagen kan ik alleen maar huilen, slapen, voor mij uit staren of gedachteloos door Facebook te scrollen.  Overvallen door alle emoties die ik de afgelopen maanden voorbij heb zien komen en heb weggeduwd,  ze komen nu allemaal in een keer op me af en gaan niet meer weg. 

Geen idee hoelang zij zullen blijven maar dit keer ga ik ze niet weg relativeren maar mogen ze er zijn.