Daar zijn ze dan...

21 Januari 2021 om 15.30 uur had ik een afspraak bij de gynaecoloog voor controle. Ook zou gekeken worden of ik misschien al iets van ontsluiting had. Dit zou namelijk betekenen dat als ik ingeleid moest worden, de ballon inbrengen niet meer nodig was. De inleiding stond al gepland op 29 januari (en dan de ballon inbrengen op 28 januari). De jongens lagen er nog goed bij met voldoende vruchtwater. Ik bleek al 4cm ontsluiting te hebben dus de ballon werd geschrapt en de inleiding is gezet op 28 januari, mooiere datum vonden wij dus dat kwam goed uit zeg! Als grapje zeiden we nog dat we even pittig moesten gaan eten zodat het vanzelf op gang zou komen en de inleiding dus helemaal niet nodig zou zijn. De gynaecoloog zei dat ze dat ook altijd adviseerde. Die avond aten we nasi met een hete peper erdoor .

Het was 22 januari 2021 rond half 8, ik was wakker en hoorde Lylou ook al. Eigenlijk had ik nog geen zin om op te staan maar slapen kon ik toch ook niet. Ik ging rechtop zitten en voelde dat er wat vocht ontsnapte. Het kon niet uit mijn blaas komen want ik was net naar het toilet geweest. Ik ben meteen naast mijn bed gaan staan en wachtte even af. Mijn vriend was ondertussen ook wakker en ik zei dat het erop leek dat mijn vliezen gebroken waren. Voor ik het wist liep ik leeg dus meteen een handdoek erbij gepakt. Ik had bij mijn vorige zwangerschappen geen spontane gebroken vliezen gehad dus ik had geen idee hoe of wat. Dat het zo lang zou blijven gaan had ik niet verwacht. Elke keer als ik dacht dat het klaar was en ik wilde gaan bewegen begon het weer te lopen.

Etienne heeft meteen het ziekenhuis gebeld en die vroegen ons meteen langs te komen. Dus mijn ouders gebeld want die zouden komen voor Giulian en Lylou als het zover was. Ze wonen vrij in de buurt dus ze waren er snel. Ik probeerde me aan te kleden zonder weer nat te worden en pakte een mega verband om het vocht dat nog komen ging tegen te houden. De kinderen waren ondertussen uit bed en mijn ouders namen de zorg voor ze over. Wij gingen als een speer richting Delft. Weeën had ik niet dus de rit was goed te doen (bij Lylou had ik weeën inclusief persweeën onderweg, dat was minder).

In het ziekenhuis moesten we ons melden op de tweede verdieping, daar is de kraamafdeling, de neonatologie en zijn de verloskamers. Ik werd naar een verloskamer gebracht want de kans was klein dat ik weer naar huis gestuurd zou worden. De verpleegsters legden me aan de CTG en probeerden de hartslag van beide kindjes op te sporen. Dit bleek een uitdaging want de hartslagen lagen dicht bij elkaar dus ze konden moeilijk onderscheid maken. Ze zijn uiteindelijk best lang aan het schuiven geweest en uiteindelijk is besloten om een electrode te plaatsen op het hoofdje van baby 1. Zo wisten ze zeker wie wie was. De weeën kwamen nog niet, harde buiken had ik wel maar niet anders dan anders. Ondertussen hadden we al meerdere verpleegsters ontmoet want het was vrij druk die dag en ze moesten overal en nergens zijn. Uiteindelijk kwam ook de gynaecoloog in opleiding en later de gynaecoloog. Er is besloten om weeënopwekkers te geven, een lage dosis. Langzaam voelde ik de harde buiken overgaan in wat meer wee-achtige krampen. De ontsluiting werd gemeten, ik zat op zo’n 5-6cm. Al snel bleek dat baby 1 de lichte weeën al niet leuk vond. Bij elke wee zakte zijn hartslag. Dit was goed te zien op de monitor. De weeënopwekkers werden even op pauze gezet zodat hij even kon bijkomen. Misschien zou het daarna beter gaan. Maar bij de volgende wee precies hetzelfde, een dip in de hartslag. Het zou voor baby 1 te lang gaan duren voordat er volledige ontsluiting was. Er bleef één optie over, een keizersnede. Ik kreeg vervolgens weeënremmers om de weeën weer te stoppen (wat was best fijn!).

Een keizersnede stond niet op mijn to do list maar natuurlijk gaan we daarvoor als dat voor de kleintjes het beste is! Dit scenario had ik in eerste instantie niet verwacht. Baby 1 lag er goed voor dus ik zou gewoon vaginaal bevallen. Wat baby 2 zou doen was daarna afwachten. Ik hield er rekening mee dat baby twee alsnog met een keizersnede gehaald moest worden maar ik had er alle vertrouwen in dat ook hij gewoon achter zijn broer aan zou komen (misschien wat naïef?). Ondanks dat je een bevalling niet kan plannen maak je in je hoofd toch een perfect plaatje. Ik zou gaan persen als een malle en daarna mega trots zijn op mezelf en mijn oerkracht. Ik wilde overal foto’s van en filmpjes op het moment dat ze eruit kwamen en bij me gelegd zouden worden. Ik had setjes kleding in maat 50 voor beide, nagenoeg hetzelfde want de eerste foto van de mannen moest toch perfect gematcht zijn!

Het liep dus anders, what else is new, bij ons loopt bijna alles anders. Gelukkig kunnen we er goed mee omgaan en snel schakelen. Het zou nou eenmaal anders gaan dus je doet wat moet. De achtbaan gaat weer rijden en we zien wel. Toen de beslissing genomen was dat ze beide met een keizersnede gehaald zouden worden lag ik binnen no time op de OK. Dertien man aan personeel stond me op te wachten. Stuk voor stuk lieve mensen die mij vertelden wat er ging gebeuren en die mij gerust stelden. De helft ging langs me heen, ik deed wat me verteld werd. Ik kreeg een ruggenprik (welke reuze meeviel en snel werkte, zo’n gek gevoel) en ik werd neergelegd. Mijn onderlijf was gevoelloos, mijn benen voelden aan als een homp vlees. Mijn buik werd geopend en daarna kon ik met een spiegel meekijken dus ik zag ongeveer wat er gebeurde. Hier had ik best een film van willen hebben maar er was één iemand die Etienne zijn telefoon over had genomen en die maakt foto’s wat al helemaal super is. Op dat moment denk je er ook niet aan om even te vragen of ze ook wil filmen. Ik voelde beweging maar verder voelde ik niks. Voor ik het wist was baby 1 er al uit. Ik hoorde hem huilen en dat maakte me blij. Baby 1 werd gecheckt en bleek al snel moeite te hebben bij het ademhalen. Hij werd getriggerd maar dat hielp niet. Hij kreeg hulp d.m.v. een kapje op zijn neus (dit is geen beademing maar een hulpje om zijn longen te helpen met ademen). Etienne mocht de navelstreng doorknippen, dit heb ik totaal gemist (zag ik later op de foto). Ik keek ondertussen hoe baby 2 eruit gehaald werd. Ik zag echt letterlijk een vloedgolf aan vruchtwater naar buiten komen, wauw dat was apart. Alles zat natuurlijk onder daar in die OK maar ook baby 2 kwam eruit, eerst met benen en billen. Ook hij werd even bekeken en de navelstreng werd doorgeknipt. Omdat Etienne ook een mooi OK pak aanhad, had ik eerst niet eens door dat hij het was…

Baby 2 deed het beter en mocht even bij mij liggen. Dat was natuurlijk een mooi moment! Baby 1 zou naar de neonatologie afdeling gebracht worden, iets later is besloten dat ook baby 2 nog wat hulp nodig had en ook hij ging zijn broer achterna. Etienne ging met de baby’s mee en ik werd ondertussen dichtgemaakt. Ik werd vervolgens op een bed getild en naar de recovery gebracht. Daar heb ik denk zo’n 30 minuten gelegen, wat medicatie gekregen etc. Langzaam begon er een beetje gevoel terug te komen in mijn onderlijf.

Ik werd naar de kraamafdeling gebracht, daar was een kamer klaargemaakt. Er stonden twee wiegjes, lege wiegjes want de kleintjes zouden daar niet naartoe komen…

Zo zie je maar dat het uiteindelijk toch weer allemaal anders loopt dan gedacht maar wat zijn we trots op onze twee mannetjes Mexx & Owen welke twee minuten na elkaar zijn geboren met een gewicht van 2135 gram en 2680 gram. Dat ze toch zo klein zouden zijn en ook nog best een verschil in gewicht zouden hebben zag ik niet aankomen. De groei was tijdens de controles altijd goed en ook gelijk. De laatste twee weken konden ze niet meer gemeten worden, ze lagen er niet goed voor. Onverwachts hebben we er dus twee prematuren en dysmaturen bij.

Ze lagen beide in een couveuse en hebben tot de avond hulp gehad bij het ademen d.m.v. een neuskapje. In de avond mocht deze al af want ze konden het weer prima zelf. Wat een kanjers hè! Omdat ik op de kraamafdeling lag werd ik af en toe naar de jongens gereden om bij ze te zijn. Eigenlijk kon ik ze amper bekijken vanuit mijn bed. Dit vond ik wel moeilijk…pas na een paar dagen toen ik uit bed mocht heb ik ze echt goed kunnen bekijken en aanraken.

Nu lig ik ondertussen bij ze op de kamer. Het gaat goed met mij dus ik werd ontslagen van de kraamafdeling. Nu kan ik kijken zo vaak ik wil en omdat ze al in een open bedje liggen kan ik ze makkelijk aanraken en vastpakken. Ze slapen nu nog veel, ze zijn zo lief en tevreden. Echt twee eigen persoontjes die toch ook wel wat overeenkomsten hebben, ook zie ik Giulian er wel in terug.

In een volgende blog zal ik meer vertellen over de dagen na de bevalling en de gevoelens die allemaal loskwamen. Deze bevalling was zeker anders dan gepland en gehoopt maar achteraf ook heel mooi om dit meegemaakt te hebben. En ondanks het ontbreken van de oerkrachten tijdens het persen, ben ik alsnog trots op mezelf. Ik heb toch maar weer even twee kindjes mogen laten groeien in mijn buik en op deze wereld gebracht.

Achteraf maakten we een grapje over die ene rode peper…zou die dan toch gezorgd hebben dat de bevalling in gang gezet is ;-)

De verwerking van dit avontuur komt vanzelf wel. Nu eerst genieten van mijn gezin, wat een rijkdom!