Daar sta je dan, je bent al zo groot

Daar sta je dan,

In oktober word je al weer 2.

Al die tijd heb ik me zorgen gemaakt, en het zal altijd wel een beetje zo blijven.  Als ik je dan zo zie staan denk ik nog vaak terug aan de momenten dat je in mijn buik zat. Dat mama hoorde dat ze ziek is en medicijnen moet krijgen, anders zou het een andere afloop hebben. Dat we de keuze kregen, medicijnen nemen en de kans op een ziek kindje, of geen medicijnen en dan een zieke mama die jou nog zieker zou maken en je misschien hier niet zou staan. Zo’n stoere knappe meid, zo sociaal en zorgzaam, zo lief en leergierig als je bent. We hebben een ruige start gehad, je immuun systeem Werkte niet, je bloedsuiker spiegel niet op orde kunnen houden, niet kunnen eten want je was zo zwak. Je mocht de eerste 6 weken niemand knuffelen. Niemand in de buurt komen en niet naar buiten. Alles ontsmetten als er toch iemand binnen kwam en schone  kleding aan die bij ons binnen lag. En dit heeft zo’n 4 maanden geduurd, de schone kleding en het ontsmetten. Je was zo klein, en jeetje wat was het spannend dat ik werd ingeleid met 37 weken. Maar mama haar lichaam kon niet meer. Vaak heb ik me schuldig gevoeld, nog steeds soms. Maar gelukkig merk en weet jij daar niets van. En is alles tot zo ver goed gekomen. 

Alle zorgen,

Met die mooie glimlach en je ondeugende blauwe oogjes,

Verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Wat zijn papa en mama trots op jou ❣️