Daar ga ik dan...het (mentale) diepe in!

Nog altijd wil ik niet naar therapie. Ik wil het zelf kunnen oplossen. Ik voel dat ik gefaald heb. Het lijkt wel alsof er een stukje van mezelf zich enorm verzet tegen het gesprek met de therapeut. En ze gooit alles op slot.

Gelukkig beginnen we met een overzicht van mijn 'stamboom' en hoe ik tegenover hen sta. Jongens wat zijn er dan stiekem al veel verhalen te vertellen. 

Mijn man Dave. Wat waren we verliefd en gelukkig. En niet even, maar echt zo'n 9 jaar lang. Vanaf mijn 17e tot mijn 26ste waren we samen. Echt samen. Maar vanaf de geboorte van Nienke zijn we steeds verder uit elkaar geraakt. Ik moet de kar trekken in huis, voor de hulp voor Nienke, maar ook voor hem. Als hij naar de dokter moet, moet ik dat zeggen. Als er iets gedaan moet worden, moet ik dat zeggen, anders gebeurt het niet. Ik voel me daarbij nu erg alleen. Aan de andere kant vindt hij dat ik zeur, teveel verwacht en te weinig teruggeef (omdat ik daar dan geen zin meer in heb). Kortom...het is niet meer hoe het was. 

Mijn dochter Nienke die zo kwetsbaar is. Die de 1e twee jaar van haar jonge leventje zoveel heeft meegemaakt aan pijn, antibiotica en 2 operaties. En daarna het bericht dat ze anders reageerde...de onderzoeken...de onzekerheid... en of ik wel doe wat ze nodig heeft.

Mijn jongste dochter Amber die vaak op de 2e plek staat. Die zo stoer lijkt, maar eigenlijk niet zoveel durft. Die heel sterk de aandacht vraagt en zoekt. Waar ik dan niet altijd met geduld mee om kan gaan, zoals ik dat wel met Nienke kan. Hoe schuldig ik me dan voel.

Mijn schoonvader die zo ziek was en boos op de wereld, maar niet naar buiten toe. Dan was hij poeslief. Hoe Dave en ik hem hebben gevonden op mijn moeders verjaardag toen ik 18 was. De radeloosheid van Dave zie ik nog voor me. Het geluid van de defibrillator... Maar zijn overlijden maakte wel de weg vrij voor onze relatie, want Dave (enig kind) had nooit zijn moeder alleen achter gelaten. We woonden namelijk 1,5 uur bij elkaar vandaan.

Mijn schoonmoeder dat echt een superlief mens is, maar soms gewoon een zenuw raakt. Ze helpt graag (vaak ongevraagd) mee. Ze zorgt. En ik voel me minderwaardig, alsof ze vindt dat ik het niet goed doe. Heb ik het huis gezogen, kwam ik de volgende dat thuis om haar bij mij te zien stofzuigen in mijn huis. Lief bedoeld, maar niet leuk. Zo was ze dat gewend bij Dave, maar nu was ik er. Ik weet ook dat ze er is als ik haar wel nodig heb, want ze is echt heel lief. Jammer genoeg kan ik het niet met haar bespreken, want ze is gelijk gekwetst. Gelukkig wonen we nu niet dichtbij, dus dat helpt.

En dan mijn zusje die in het autistisch spectrum valt. Die heel ziek, lees bijna dood, was toen ze 2 jaar oud was. Waar thuis altijd rekening mee gehouden moest worden. Ook door mij. Vindt Katie het leuk? Is het niet te druk voor Katie? Heeft Katie niet vergeten om te drinken? Is Katie moe? En Katie heeft daar ook niet om gevraagd en ik heb het haar dan ook nooit kwalijk genomen. Het was gewoon zo. Wel ben ik me heel bewust dat ik er altijd voor haar zal moeten zijn. Ze is getrouwd, woont op zichzelf en werkt maar toch heeft ze op bepaalde momenten veel steun en uitleg nodig. Nu doet mijn moeder dat nog vaak, maar ik probeer dat ook voor haar te zijn...voor als mijn moeder wegvalt.

Mijn vader is vrachtwagenchauffeur en als hij thuiskwam draaide alles om hem. Spelen moest buiten of boven. We aten wat hij (en mijn zusje) lustte. Ik herinner me hem vaak als boos of niet aanwezig/betrokken. Ik was/ben bang voor hem, denk ik. Mijn moeder zei ook altijd dingen als: 'ssst, je vader is thuis' of als ze echt niet meer wist wat ze moest: 'nu is klaar, anders zeg ik het tegen je vader'. Dat helpt ook niet, denk ik. Hij is er altijd voor praktische zaken. 'Want,' moppert hij, 'dat moet als je kinderen hebt'. Dat is wat we zijn voor hem. Hij doet zijn best. Ook vindt hij dat hij altijd eerlijk mag zeggen wat hij vindt. Hoe pijnlijk soms ook. Toen ik zo'n 13 jaar was, zei hij tijdens een gesprek over vroeger: 'als ik het over mocht doen, nam ik nooit meer kinderen.' Dat deed (doet) pijn. Gek, hoe je zo'n uitspraak je leven lang meedraagt.

En mijn moeder, een schat van een mens. Ziet het goede in iedereen. Ik kan daar niet naast komen, ik kom altijd tekort. Is er iemand ernstig ziek? En hebben ze in het verleden lelijk tegen haar gedaan? Het maakt niet uit, mijn moeder helpt ze. Ik kan dat niet. Ik ben wel 'haatdragend'. Ik zal wel gewoon doen enzo en ze niets ergs toewensen, maar ik zou ze niet kunnen verzorgen. Dus... Ik ben trouwens echt dol op mijn moeder. Ze helpt mij ook en we zijn veel samen. Mijn moeder verloor haar eigen moeder toen ze 10 jaar was en heeft het maar mooi gered om een prachtig mens te worden. Ze is niet perfect, maar komt best dichtbij volgens mij.

En dan natuurlijk ikzelf. Van vroeger: de oudste thuis, erg zelfbewust. Uiteraard gepest, zoals velen. Van groep 3 tot en met groep 8. Het begon toen mij zusje ziek werd, dus thuis niks verteld. Ik ben me erg bewust van de meningen van anderen. Ook wil ik graag aardig gevonden worden. Boos word ik nauwelijks, dat recht hadden alleen mijn vader en mijn zusje, denk ik. Zelden kan ik iets aan mezelf goed vinden zonder goedkeuring van anderen. Ik ben wel een goede moeder denk ik. Ik doe in ieder geval mijn best en dat is wat telt. Een betrokken zus. En ja, als dochter wel oké denk ik. Op het vlak van echtgenote kan ik het even niet zeggen...

Nou...een prima uitgangspunt voor de volgende sessies.