Crisis

Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn maar wel iets veder dan gisteren. Elke dag pijn en me hoofd maakt over uren. Ik hoor een gezonde vrouw te zijn en genieten van alles om me heen. Iedereen is bezig met de corona crisis, ik ook alleen heb ik nog een crisis er bij. Iets wat kanker heet. Deze ziekte is vreselijk en zo gemeen. Ben er nu een jaar mee bezig alleen zie ik geen licht door de tunnel.

Als ik de tunnel in stapt is die donker en blijf die donker. Samen met me kinderen en me man kunnen we veel aan. Helpen we elkaar en ondanks alles hebben we ook gewoon gezellige lach momenten. Er voor elkaar zijn is erg belangrijk in deze tijd.

Ik krijg vaak de vraag hoe ik dit allemaal doe?

Praten, boos zijn, schrijven en momenten voor jezelf pakken. Er is niet echt iets dat ik zeg nou zo doe ik het. Doe het op me eigen manier. Ene keer doe ik het anders dan de andere keer. Ik laat alles op me af komen. Laatste tijd merk ik wel, dat ik het nu zwaarder heb dan in het begin. Vragen en denken aan de toekomst doen me zeer. Raak daar van letterlijk in paniek. Als ik een bultje of iets op me lichaan voel wat er niet is, raak ik in paniek. WHY? Omdat ik vertrouwen in me lichaam helemaal ben verloren. Die ben ik kwijt geraakt en die moet ik vinden. Daarom heb besloten om dit niet alleen te doen. En ga ik met mdr beginnen. Trauma verwerking, ja want kanker is voor mij een trauma. Sommige dingen moet je niet alleen doen en dingen delen is daarom in deze tijd zo belangrijk.