Commentaar van samen slapen

Waar ik achter ben gekomen in het moederschap is de mening van ieder ander mens wat je ziet of spreekt over jou opvoeding. Vreselijk! Misschien allemaal goed bedoelde adviezen maar als nieuwe mama heb je die gewoon even helemaal niet nodig. Daarnaast is elk kind anders!

Ik zat een tijd geleden op een verjaardag van een vriend van mij waar ik met een aantal dames het over mijn zoontje had tot de grote vraag, jullie raden het zeker al..... Slaapt hij al door? De meest vreselijke vraag als jou kindje niet doorslaapt, niet alleen slaapt of niet alleen in slaap kan komen. Dus ik vertelde gewoon hoe het er bij ons aan toe ging. Ons zoontje slaapt tussen mij en mijn man in, waarop gereageerd werd met open mond en er nog net een “echt waar?!” Uit kon komen. Uhm ja echt waar. In plaats van verder het gesprek door te voeren begint deze vrouw tegen iedereen die nog geen kinderen heeft verontwaardigd te roepen “DAT MOET JE NOOIT DOEN HOOR!! Echt doe dat NOOIT!” Uhm Oke... en bedankt. Super ongemakkelijk terwijl ik vind dat ik het gewoon goed doe als nieuwe moeder. Misschien het verschil tussen toen en nu? Of gewoon verschil tussen denkwijze. Ik weet het niet maar het blijft altijd een vreselijk onderwerp waar je als je het anders doet dan “normaal” je altijd moet verdedigen.

Wij woonden in een senioren woning alles gelijkvloers. Hadden wel een boven verdieping met scheef dak waar uiteraard een kleine babykamer gemaakt was met alles er op en er aan maar er paste geen stoel meer bij voor mij. De eerste 7 maanden heb ik borstvoeding gegeven en om dan vooral in het begin elke 3 uur naar boven te gaan, kind naar beneden halen, voeden en kind weer naar boven te brengen zag ik niet zo zitten dus wij hadden een hele tijd een co-sleeper naast het bed. Uiteindelijk wou onze kleine man daar ook niet meer in en zo is het er bij in geslopen dat hij in ons bed slaapt. Verschillende pogingen gedaan om in zijn ledikant te laten slapen maar tevergeefs tot overgeven aan toe. Alle tips geprobeerd, laten huilen(tot overgeven) dat dus nooit weer, dit kon mijn moederhart niet aan! Heel bedritueel, slapend wegleggen, wakker wegleggen, erbij blijven, met huilen oppakken, troosten en weer terug leggen het mocht allemaal niet baten. Tot aan dat zodra hij zijn ledikant zag al overstuur was. Nee dit was niet onze manier. Gewoon lekker tegen mama aan en dan maar allemaal lekker slapen!

Tot aan dat we een huisje gekocht hebben. Nu hadden we van en nu gaan we er voor! Ons zoontje heeft een prachtige kamer gekregen, een groot bed(90-200) en een echt knus plekje voor hemzelf. Gelukkig vind hij zijn kamer fantastisch! Trap op en loopt direct door om te spelen. We hebben expres gekozen voor een groot bed zodat ik er de eerste tijd bij in kon slapen mocht hij ook niet daar willen slapen. Dan kon hij langzaam wennen aan zijn nieuwe plek.

Zo gezegd zo gedaan. De eerste week ging ik bij hem liggen als hij moest slapen, tot hij in slaap was gevallen en daarna kon ik mijn eigen ding doen. Na 5 dagen op deze manier kwam dag 6. Ik had een verhaaltje voor gelezen en mijn zoontje begint te zwaaien en zegt dag dag! Dus ik heb hem een dikke kus gegeven, ingestopt en ben weg gelopen en ons zoontje sliep zelf in! Nu zijn we er natuurlijk nog niet. Maar hij is al 4 keer alleen ingeslapen. Ik laat hem nu zelf kiezen of mama moet blijven of dat mama weg moet gaan. Ik ben er van overtuigt dat als ik moet blijven hij gewoon even mijn steun en rust nodig heeft. Even geborgenheid.

Doe je het ook anders? Geen probleem. Doe wat voor jullie werkt! Er is niemand die jullie situatie zo kent en als jullie en die voor jullie moet beslissen hoe jullie dingen moeten doen. Gebruik je verstand en je gevoel, want je moedergevoel is het beste wat je kan hebben. En nog over het slapen. Ik ken geen jongen van 18 die nog bij zijn mama in bed slaapt hoor! Zodra ze er klaar voor zijn nemen ze zelf hun afstand wel. En ze groeien al zo hard, waarom zou je zo nog groter maken door ze dingen op te dwingen die ze helemaal niet willen als de situatie het toelaat.