Co-ouderschap... hoe doe je dat net?

Meer dan 3 jaar geleden begonnen we aan het co-ouderschapsavontuur, iets dat we voor een groot deel van ons leven zullen doen. In het begin leek co-ouderschap mij iets onoverkomelijk. Ik had Noor maar enkele nachten 'gemist' en nu was HET daar: de dreiging van haar leven lang te moeten missen. Het leek mij een enorme berg die ik over moest geraken. Daarnaast heeft co-ouderschap natuurlijk heel wat nadelen. Die nadelen speelden enorm door mijn hoofd, in het begin.  Doorheen deze blog lees je ook wel wat voordelen. En vooral: hoe pakten wij het aan? Wat doen we om ons co-ouderschap te laten slagen? 

Relaties veranderen. Dit is een evidentie, natuurlijk. Als ik terugkijk op de laatste 3 jaren van co-ouderschap is de band met de vader van mijn dochter zeker in veranderlijke staat. Onze levens kregen deze laatste 3 jaren een andere vorm. Niet altijd gemakkelijk, want je hoofd moet elke keer mee. Sta ervoor open dat deze levens veranderen. In het begin van ons co-ouderschapsverhaal stonden we voortdurend in contact met elkaar. Noor's vader was regelmatig in het buitenland en ik zorgde ervoor dat Noor elke avond 'slaapwel papa' in Whatsapp zei. Deze dingen doen we nu niet meer. We gingen allebei onze eigen weg. Soms, als er weer een verandering is, geef ik aan: oei ik heb even tijd nodig om hieraan te wennen. Dit is zeker iets dat geapprecieerd wordt en begrepen wordt. Communicatie is een sleutelwoord, absoluut. 

Die communicatie is zeker bij ons een eeuwig werkpunt. Wanneer je 'belangrijke' dingen wil bespreken, doe dit niet op een zondagavond als iedereen zijn hoofd even wil leegmaken. Spreek eventueel een vast moment af van contact, waarin dingen besproken kunnen worden! Wijken jullie soms af van jullie 'vaste regeling', dat is zeker ok! Toch zijn bepaalde dingen soms gevoelig en bekijk zeker je kalender echt goed voordat je van je 'week-om-week' regeling wil afwijken. En ook: geef en neem. Als Noor's vader soms een gunst vraagt, zeg ik vaker ja dan nee. Omdat ik soms ook wel eens een gunst terug vraag. Een goede verstandhouding daarover is erg belangrijk. 

Respecteer het leven van de andere. Ik spreek hier vanuit een luxe positie. We gingen uit elkaar, zonder een 3e partij. Pas na een tijdje leerden we beide iemand kennen. Dat zorgt voor een mooie lijn tussen beide levenskeuzes. Wij hebben als co-ouderteam altijd de 'bonusfamilie' gerespecteerd. Wij houden rekening met elkaars partner. Als we onderling 'bikkeren' is dat altijd van onze eigen ik-beleving. We gaan niet verwijten gooien naar elkaars partner. Ik kijk terug op zeker heel wat woorden naar elkaar, maar ik ben echt trots dat we dit nooit hebben gedaan. We begrijpen dat we nieuwe partners hebben en eigen gezinnen. We willen zeker niet in elkaars weg lopen. 

Omring je met de juiste mensen. Hoe je het ook draait of keert, in onze maatschappij hebben gescheidens ouders of samengestelde families soms nog een stempel. De maatschappij is heel vaak gebouwd op 'mama's en papa's' en de bonusjes of de twee moeders of twee vaders... het blijft jammer genoeg vaak 'de andere'. Ik mag van geluk spreken dat mijn beste vriendin een gelijkaardige levensloop heeft bewandeld. Ondertussen hebben we beiden een gezin van een soort 'samenstelling' al zijn er verschillen. Maar kinderen van co-ouderschapsteams begrijpen elkaar en zo ook de ouders. Samen onze ervaringen delen en erover praten, is in feite een soort vorm van therapie. We begrijpen elkaar als geen ander. In het begin van ons co-ouderschapstraject hield ik me echt vast aan de verhalen van anderen rond mij. 

Geloof niet alle dingen die geschreven worden. Ja, ik schrijf hier een blog over mijn ervaring als gescheiden moeder dus ik spreek mezelf zeker tegen. Toen we begonnen aan het verhaal , las ik heel veel 'to do's en to don't' via google. Daar staan heel wat tips in die je een schuldgevoel aanpraten. DOE NIET DIT, DOE NIET DAT. Zo zijn er meerdere artikels die zeggen dat je niet mag huilen waar je kinderen bij zijn. Anderen zeggen weer dat je niet mag zeggen tegen je kinderen dat je ze mist. Ik heb dit wel gedaan want ik vind dat gevoelens mogen benoemd worden. Als je je inhoudt, kan je een muur opbouwen en die is moeilijker te doorbreken. 

Een mantra die ik echt nodig had die eerste periode (en soms nog): HET KOMT GOED! Dit is een gedachte die je echt moet vastgrijpen. Ja, je mist je kinderen en je maakt zorgen. Maar tijd gaat verder en zo ook deze periode zonder de kids. Doe je veel aan 'bezigheidstherapie' tijdens die dagen? Wel ja, wat werkt, werkt. Hoeft je je niet schuldig over te voelen. Doe je goed. Co-ouderschap mag lelijk zijn en pijn doen. Sommige beslissingen zijn heel erg moeilijk te nemen. (Tip: neem de tijd, tijd brengt inderdaad raad). Jij weet wat goed is voor je kind en op deze intuïtie mag je zeker vertrouwen. 

Lieve (beginneling) co-ouder: je bent niet alleen. Wij zijn met meer dan je denkt. En onze kinderen gaan er goed uit komen, zeker en vast. 

Veel liefs!