Cliché but Time Flies

#timeflies#vrolijkmeisje#eerstekerst#8maandenmama

Even een paar maandjes afwezig, maar zoals de titel al beschrijft Time Flies!
Heel cliche, en toen ik zwanger was kreeg ik het wel dagelijks te horen.
Lekker genieten, de tijd vliegt. Maar echt..

Inmiddels alweer 8 (8, hoe dan!?) maanden op de teller van het mooiste beroep ter wereld, mama zijn van ons eerste kindje. Gelukkig gaat het allemaal goed, en zijn we daar ook heel dankbaar voor.

Ondanks de fantastische tijd met ons grappige kleine meisje, is het ook een rollercoaster aan emoties geweest.
De eerste 3 maanden hebben we wat afgezien. Haar ritme zien te vinden ging niet zonder slag of stoot. Een week of 6 na de bevalling brak er een moeilijke tijd aan, vanaf toen hebben we niet meer geslapen, en Filou trouwens ook niet.

Uitzoeken wat er aan de hand zou kunnen zijn, was het enige wat ons 24/7 bezig hield.
Een schone luier, eten, en slapen, en daarna begon de ellende. Huilen huilen huilen en nog eens huilen. 6, 7, 8 uren achter elkaar?
Met mijn pedagogische achtergrond, hormonen die alle kanten op schoten, bijkomend van de zware bevalling, slenterde ik met een huilende baby in mijn armen rond door de huiskamer en wist zelfs ík niet wat er aan de hand was. Uiteindelijk terecht gekomen bij een goede osteopaat, die vertelde dat er wel degelijk iets aan de hand was, een aantal ruggenwervels zaten een klein beetje vast door de lange bevalling.
Na 2 afspraken waren we klaar, en kwam er godzijdank een einde aan deze tijd, op het moment dat mijn verlof klaar was...

“Hee Suus, wat fijn dat je er weer bent!, je bent lang thuis geweest, lekker lang verlof, wat heerlijk!”.
Met wallen tot m’n enkels en donkere schijven onder m’n ogen alsof ik 3 jaar niet had geslapen kon ik beamen dat het toch fijn was om even iets anders om handen te hebben.
“Ja ik vind het ook fijn om er weer te zijn!” zeg ik. Even geen mama, maar even weer collega zijn en pedagogisch werkster.

Filou nam ik mee naar onze kinderopvang toen ze 11 weken oud was. Handig, dat wel.
“Maar ach, mijn lieve kleine prullie, wat ben je nog klein, 11 weken nog maar, maar het is niet anders..”
Gelukkig stopte het vele huilen rond deze tijd, al voelde het alsof het een jaar heeft geduurd.

De maanden zijn voorbij gevlogen, met 4 maanden kon ze al omrollen, en werd vrolijker en vrolijker.
En met 6 maanden had ze al sterke benen om te kunnen staan. Vorige maand ( 7mnd) kon ik haar aan 2 handen mee nemen, en zetten ze al vele stappen door de woonkamer.
Nu met 8 maanden staat ze zelfstandig aan ons salon tafeltje. “Echt, hoe dan!?".
Waar mama het niet bij kan houden, gaat dat kleine meisje als een speer. Ze is niet zo heel groot, zit net in maat 68, en zo’n kleine frummel optrekkend aan een tafeltje is dan toch een grappig gezicht.

Sinds kort is ze door gaan slapen, dus deze mama heeft na 8 maanden eindelijk haar nacht rust terug, zo fijn! Helleluujaaa ! Ik zeg taart!


Over taart gesproken, de feestdagen komen eraan. Ons eerste kerst met z’n drietjes.
Vandaag wil ik de kerstboom op gaan zetten, maar ik zie de visioenen al voorbij schieten op mijn netvlies met een kind onder de boom alle takken door de kamer en een kat die aan het voetballen is met alle kerstballen op de grond. Ach, het heeft toch ook wel weer wat. Het zijn fases, het zijn fases, ondertussen genieten we maar lekker van elkaar, van de sfeer, en van Mariah Carey op de achtergrond.

Fijne dagen allemaal !

Leestip: Een rotdag in het ziekenhuis 😣