Chronisch slaaptekort, het sloopte me

Dat weinig slapen bij het krijgen van een kind hoort weten we allemaal. Meestal duurt dit een paar maanden en dan heb je je nachtrust grotendeels weer terug. Maar wat als die nachtrust niet terug komt en je het moet doen met 2 a 3 uur slaap per nacht en dat maanden achter elkaar? Nou uit ervaring kan ik je zeggen : het sloopt je, het maakt je kapot.

Na drie maanden gebroken nachten na de geboorte van Ties en Stef gunden ze ons 's nachts wat meer tijd om te slapen. Steeds vaker zat er 5 a 6 uur tussen de voedingen en na 4 maanden sliepen ze door. Een maand lang konden we genieten van fijne nachten. Toen de herfst zijn intrede deed liep het ene na het andere virus bij ons naar binnen. Zoals in eerdere blogs is te lezen resulteerde dat in talloze luchtweginfecties, oorontstekingen en zelfs het RS virus. Dit alles zorgde voor twee hele zieke en zielige jongens die ontroostbaar waren, zowel overdag als 's nachts. Daar zaten we dan 's nachts op de bank rechtop met elk een kind op de arm, alles om het hun comfortabel te maken. Als ze eenmaal sliepen gingen ze terug naar hun bed om vervolgens na een uur weer huilend van ellende wakker te worden. En daar gingen we weer, weer eruit en weer naar beneden. Nachtenlang liep ik kilometers door mijn eigen huis heen. Je weet waar je het voor doet maar na een paar weken dit soort nachten sloopt het je. In het begin was er altijd één van ons die de ander moed wist in te praten en zo sleepten we elkaar er doorheen. Maar als je op een gegeven moment weken lang 2 a 3 uur per nacht slaapt 24/7 aan staat voor de kinderen, moet werken en dan ook nog een een leuke partner moet zijn voor je wederhelft gaat het licht uit.

Als de dag begon wenste ik al dat hij snel voorbij was en dat er een betere nacht zou komen. Als de kinderen op bed lagen dook ik daarna zo snel mogelijk mijn bed in om zoveel mogelijk uren te kunnen slapen. Tijd en oog voor elkaar hadden we niet meer. We waren alleen maar aan het overleven. Het begrip voor elkaar was ver te zoeken en het was alles behalve gezellig. Met een tweeling kun jou nou eenmaal niet afwisselen en ben je gewoon continu beide de sjaak. We hadden nergens meer zin in, leuke dingen kosten teveel energie en wat als we weer alleen maar rondliepen met twee huilende jongens? Een avondje weg? Nee alle tijd die we konden slapen moesten we pakken dus ook dat sloegen we maar over. Kortom alles behalve gezellig. We waren op een gegeven moment zover heen dat we voor de zoveelste keer midden in de nacht samen op de bank zaten en besloten dat we niet langer bij elkaar zouden blijven en we de volgende dag uit elkaar zouden gaan. Belachelijk natuurlijk en nu lachen we erom maar dat is wat te weinig slaap met ons deed!

Dat laatste was de druppel. We zijn de volgende dag beide naar ons werk gegaan met de mededeling dat we de rest van de week niet meer zouden komen, we waren op en ten einde. Al die ballen hoog houden lukte niet meer dus we besloten de minst belangrijke te laten vallen. Gelukkig was onze lieve familie er om ons door de dagen heen te helpen maar 's nachts sta je er dan toch weer alleen voor. En iedereen die denkt dan ga je toch overdag even slapen? Nee dat werkt niet met nog twee andere jongens die ook graag hun aandacht willen. En daarbij is het lastig als je oververmoeid bent om überhaupt in slaap te vallen. Je zou denken dat wanneer je zo weinig slaap krijgt je alleen je ogen dicht hoeft te doen om in slaap te vallen maar helaas werkt mijn lichaam niet zo. Mijn moeder heeft een keer een nachtdienst bij ons gedraaid zodat wij konden slapen maart toen ik zag hoe kapot die de volgende dag was besloten we dat we dat niet meer zouden doen. Onze kinderen, onze verantwoordelijkheid. 

Na het plaatsen van buisjes en verwijderen van de neusamandelen werd het 's nachts iets rustiger maar doorslapen was er nog steeds niet bij. Als ik drie uren aaneengesloten kan slapen of "maar" drie keer op een nacht mijn bed uit ben geweest is het een goeie nacht. Gelukkig zijn er ook steeds vaker nachten dat er eens één van beide doorslaapt maar samen doorslapen is nog niet zo vaak voorgekomen. Wanneer dat dan toevallig wel eens gebeurd schrik ik ervan als ik wakker wordt. Ik heb me erbij neergelegd dat ze niet doorslapen want ik maakte mezelf helemaal gek door iedere dag weer te hopen dat de volgende nacht een betere zou zijn en door iedere ochtend weer te tellen hoe weinig ik geslapen had en hoe vaak ik mijn bed uit geweest was. 

En ik weet dat er hele studies zijn over hoe je je kind kunt laten doorslapen, boeken vol methodes of slaapcoaches. Maar geloof mij als ik zeg dat we heel veel al wel geprobeerd hebben. En niet alles is haalbaar met het idee dat er altijd nog drie andere kinderen liggen te slapen als er één begint met huilen. 

Als ik terugkijk naar de eerste 1,5 jaar van hun leven maakt het me verdrietig dat deze ellende ervoor heeft gezorgd dat het een behoorlijk zwart hoofdstuk van ons leven is geworden. Maar het maakt me ook trots, trots op dat we het toch maar overleefd hebben, we zijn heel diep gegaan,  er zijn genoeg momenten geweest waarop we de handdoek in de ring hadden kunnen gooien maar we zijn er sterker uitgekomen, SAMEN! 

Één ding heb ik mezelf beloofd: als ze later groot zijn en na het stappen ergens in de vroege uurtjes thuiskomen ik ze gillend wakker ga maken als ze net een uurtje slapen!