Chronisch slaaptekort door slechtslapende kindjes

Zoals in een eerdere post al aan bod kwam, heb ik dus chronisch slaaptekort.
Dit uitte zich bij mij onder meer op de volgende manieren. Symptomen die ik al eerder had, maar toen werd het slecht slapen door zorgprofessionals weggeschreven als iets dat simpelweg bij kinderen hoort en waar ze wel uitgroeien.

Symptomen die goed merkbaar waren:

• Moe (logisch)
• Snel overprikkeld
• Weinig geduld met de kindjes en man
• Snel emotioneel
• Niet meer kunnen relativeren
• Piekeren
• Geen concentratie
• Soms moeite om uit mijn woorden te geraken / woorden vervormd uitspreken

Symptomen die niet duidelijk waren, maar achteraf wel gelinkt konden worden aan slaaptekort:

• Snel ziek, verminderde weerstand (hallo amandelontstekingen die 30j waren weggebleven)
• Drang naar suikers
• Rusteloze benen
• Depressieve gevoelens/gedachten

Toen tijdens mijn eerste gesprek met de arbeidsgeneesheer naar boven kwam dat ik kindjes heb die slecht slapen, viel alles op zijn plaats. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor dat gesprek. De dokter nam alle tijd die nodig was (excuses aan de mensen die na mij een afspraak hadden). En meer nog, ze nam mijn klachten heel serieus. Haar vermoeden was dat door het slaaptekort mijn hypofyse stil gevallen was. Ik kreeg een lijst mee met dingen die ik moest ondernemen om er weer terug bovenop te geraken. Vlak voor dat doktersbezoek, had ik voor Lander ook een verzwaringsdeken besteld.
Ook daar stond de arbeidsgeneesheer helemaal achter. Meer over onze ervaringen met een verzwaringsdeken in een latere blog.

Achteraf gezien vielen alle symptomen mooi als puzzelstukjes in mekaar toen een keer duidelijk werd dat de basis van mijn probleem chronisch slaaptekort was.
Ik voelde me ook telkens in een vicieuze cirkel zitten, waar ik niet uit leek te geraken, hoe hard ik ook probeerde.
Ik was moe/op. Daardoor kon ik bitter weinig verdragen van de kindjes en mijn partner. Ik was niet de lieve mama, die ik altijd dacht te kunnen zijn, werd vaak boos, huilde vaak, ... En niet altijd met reden en vaak als over-reactie (relativeren was vaak ver weg). Ik wist wel dat ik "fout" zat als ik weer eens uithaalde zonder dat het nodig was, waardoor ik me daar achteraf dan nog eens slechter door voelde. 

Daarnaast had je dan ook nog dat ik door het moe zijn een grote drang had naar minder gezond eten, mijn lichaam verlangde naar snelle suikers om zo het moe zijn te proberen compenseren. Dit had natuurlijk ook een impact op mijn gewicht en mijn algemene gezondheid. En voor sporten was ik ook gewoon te moe. Ik had na een werkdag amper nog energie om de avond-rush door te spartelen en telde letterlijk de uren af tot de kindjes naar bed konden en ik daarna zelf ook onder de wol kon.

Dat lage energie-level kreeg ik ook op geen enkele manier aangevuld, ik voelde telkens dat ik overal achter de feiten aan liep. En ik kwam maar niet bij. Mijn huishouden leed onder het lage energie-level, waardoor ik me ook daar voelde falen. Ik begon hier ook meer en meer over te piekeren, zelfs 's nachts, waardoor mijn nachten nog slechter werden. En ik naast het opstaan voor de kinderen, daarna ook nog eens lang wakker lag te piekeren. Zie daar: de vicieuze cirkel.