Chronisch op dieet

Je kent ze wel, van die vrouwen die altijd aan het lijnen, opletten of calorieën tellen zijn. Nou hier heb je er nog zo een. Volgens mij is dat echt een vrouwending, en na een zwangerschap word dat er niet perse beter op. Laten we vooropstellen dat ik nooit een slanke den ben geweest, en trouwens ook nooit ga worden. Ik heb gewoon een haat liefde verhouding met eten. En ik niet alleen, ik zie het bij veel vrouwen om mij heen.

Het is nooit goed, altijd mag er er nog een kilootje of 5 af, en is er altijd nog een randje of flubbertje waar je je aan stoort. Ik kan wel zeggen dat ik chronisch op dieet ben. Alles heb ik wel gedaan van shakes, tot punten tellen met het grootste afval platform van Nederland. Ik heb zelfs een keer mijn oren laten lazeren zodat je geen honger gevoel meer zou hebben. En alles werkt, maar voor even. Het nadeel is ook dat het bij mij altijd alles of niets is... Of mega fanatiek aan het sporten en leven op shakes, rijstwafels, broccoli en kipfilet. Òf ik wil elke week gezellig een taart bakken en sushi bestellen. Wat ik ook een dingentje is dat ik eten altijd associeer met gezelligheid. Alsof je met een koffietje niet gezellig op het terras kan zitten, nee dat gebakje maakt het feest pas echt compleet. Of “gezellig een wijntje doen” cola zero is ook prima hoor. Maar… liefst serveer ik elk weekend een borrelplankje. Lekker met verschillende kaasjes, worstjes, smeersels en een stokbroodje. Daar ben ik dol op! Echt een Bourgondiër.

Helaas, een gulden middenweg kende ik niet. Tot nu…

Tijdens mijn zwangerschap ben ik 18 kilo aangekomen, wat best oké is volgens mij. Ergens had ik de stille hoop dat dit er vanzelf weer af zou gaan. Het was er immers ook “vanzelf” aangekomen. Gek genoeg heb ik tijdens mijn zwangerschap niet lopen schranzen en heb ik echt op mijn voeding gelet en gezonde, bewuste keuzes gemaakt. Maar toen ik na 3 maanden nog steeds niet in mijn oude skinny jeans paste wist ik dat die vlieger niet op zou gaan. Ik moest weer aan de bak. Alweer. Toen mijn verlof er op zat en het “gewone” leven weer ging beginnen was dit een mooi moment om de draad weer op te pakken. Ik wist wat me te doen stond, er moest minimaal 14 kilo af om weer op het gewicht te komen van voor de zwangerschap, en dat lukte. Youp was inmiddels 9 maanden en ik was mijn zwangerschapskilo’s weer kwijt, maar denk je dat ik nu tevreden was?! Nee tuurlijk niet, je vind jezelf nooit goed genoeg.

Misschien moet ik niet meer op dieet maar op een cursus “accepteer jezelf”

De cursus heb ik niet gevonden maar wel de balans. Heel slank zal ik nooit worden, en dat hoeft ook niet… Door de weeks let ik op, en eet ik gezond. En heb ik zin in wat lekkers, nou dan doe ik dat gewoon! Zonder schuldgevoel. Oké meestal dan. Voor nu ben ik tevreden, en ik hoop dat dat zo blijft. We zouden ons zelf niet hoeven te verstoppen om wat een ander er van vind. Of te voldoen aan de norm. Want wat is precies de norm, wanneer voldoe je daar aan? Als jij happy met je figuur bent en je je lekker in je velletje voelt, is dat het enigste dat telt! Of je nou maatje 38 hebt of 44. Het maakt precies niks uit.

Het heeft even geduurd maar ik ben blij met mijn lijf, mijn rondingen en mijn striae. Het heeft mijn grootste geluk op de wereld gezet!

Wel sta ik nog wekelijks op de weegschaal gewoon om te checken of het cijfer voor de komma nog hetzelfde blijft, en zolang dat het geval is hoef ik nooit meer op dieet! ❤️💪🏼