#chapter-7

De dagen die volgen, breken mij langzaam op, ik leef nu van donderdag naar donderdag, omdat dat mijn enige manier van hulp nu is. Natuurlijk houd ik nog nauw contact met mijn poh begeleiding bij de huisarts, wat een fijne vrouw is dat en ze begeleidt me al eventjes, ze doet er alles aan om te zorgen dat ik niet in een dal raak, waarin geen hulp geboden wordt.

Elke sessie in het ziekenhuis, is elke keer weer een stukje pittiger, niet het verbale gedeelte hoor, maar wel het pmt in de gymzaal, het enige wat het nu fijn maakt is mijn startende vriendschap met dat stille meisje, eigenlijk hebben wij het zelfde leven geleid en dat geeft een fijne steun in de rotzooi waarin we belandt zijn. Op een van de sessies, breekt ze, ze heeft een moeilijke drempel voor zich en een van die kundige begeleiders geeft in groepsverband aan dat ze het niet kan en daar was mijn startende afkeer van de POP-poli. Een hele discussie heb ik gevoerd, mensen met psychische problemen kunnen namelijk alles, alleen lukt het nu even niet. Iemand met een psychiatrische opleiding, mag in mijn ogen dan iemand de grond onder haar voeten niet vandaan schoppen. En ja hoor, mijn beeld als rebel is gecreëerd. Gelukkig zijn het nog maar een paar sessies en hoe fucked up ik nu ook ben, ik neem me voor om haar te beschermen waar nodig. Bepaalde dingen in het leven moet je niet alleen doen en daar laten veel mensen steken vallen. Ondanks dat we het niet aangeven, of ergens om vragen, is dat kleine beetje contact met de buitenwereld, een vraag hoe het gaat, heel waardevol...

To be continued