#chapter-6

En daar zitten ze dan, de vrouwen waarmee de artsen even geen raad meer weten, als ik mijzelf niet prettig voel, kan ik heel goed een masker opzetten en humor gebruiken en ergens lijkt dat het ijs tussen ons te breken. Tegenover mij zit een meisje wat nog wat stil is, maar wie zou dat niet zijn, in een groep vol psychische dames met een hormonale spurt. Uit eindelijk worden we naar binnen geroepen en mogen we plaatsnemen in een kille ruimte, nou als we als niks hadden, dan wordt dat hier vast ontwikkeld.

Het voorstel rondje, wat een pittige verhalen en ik verbaas mijzelf over dat er zoveel speelt onder zwangere vrouwen, maar hier een enorm taboe onder heerst, zelf houd ik het vlak, ik ken deze mensen niet en om ze nou zomaar mijn ware gevoel te tonen, dat is mij nog een drempel te ver, ze kunnen er zomaar ineens mee stoppen en daar ga ik geen vertrouwensband mee opbouwen. Nog steeds zit dat stillere meisje naast mij en ondanks we niet spreken, voel ik ergens toch een band tussen ons in. Onze gesprekken zitten er op, niet veel bijzonder en ik vind persoonlijk de begeleiders ook niet bepaald kundig, ook dit zal later weer blijken, maar voor nu mogen we inmiddels naar een gymzaal toe, voor het volgende traject.

Het is hier snikheet en voor mijn gevoel zitten we ergens achter in de kelder van het ziekenhuis, het is het saai, doodstil en steriel. Je kunt zien dat dit deel amper gebruikt wordt, we nemen allemaal ongemakkelijk plaats en beginnen met een spel. Heel simpel.. de bal proberen in een net te gooien. Al snel breek ik en de tranen lopen over mijn wangen, ik krijg het niet voor elkaar en houd voor mij gevoel iedereen op met mijn langzame acties, langzaam maar zeker komt het besef dat ik niet meer kan wat ik altijd heb gedaan en ook de acceptatie dat dit nog lang niet voorbij is, zorgt ervoor dat ik in 1000 kleine stukjes breek. Mijn zorgvuldige controle over mijn leven, doen en later wordt in een klap onder mijn voeten vandaag geveegd. Dit was sessie 1..

To be continued...