C-section awareness month

Ik wilde deze foto laatst al posten maar was nog een beetje aan het twijfelen. Nu las ik dus ergens dat het C-section awareness month is en heb ik toch besloten iets er over te posten.

Er wordt me soms gevraagd of ik het heb kunnen "accepteren" dat Kyano via een keizersnede is geboren.

Ik heb eigenlijk nooit met het idee in mijn hoofd gezeten dat mijn lichaam heeft gefaald. Dat ik niet via de "normale, (natuurlijke) weg" heb kunnen bevallen.

Hoezo normaal trouwens? Alsof via een keizersnede niets met bevallen te maken heeft?

Ik heb net als anderen ongemakken moeten ervaren na mijn keizersnede (wel meer trouwens) als toen na mijn vaginale bevalling.

Misschien dat ik zo makkelijk kan zeggen dat ik het geaccepteerd heb, omdat Kenzo wel door m'n vajayjay paste. (Met veel moeite ook trouwens) en dus wel de ervaring van normaal bevallen heb gehad.

Maar ik was zooooo blij dat er na ruim 6 uur persdrang en perspogingen zonder pijnstillers werd besloten om hem er via een keizersnede uit te halen.

Terwijl ik daar juist zo bang voor was toen ik bij 38 weken hoorde dat hij in een stuit lag. Voornamelijk vanwege het lange herstel, mijn koppigheid zou dat niet zo goed trekken. (Dat bleek dus idd ook het geval) Hij was trouwens d.m.v een versie weer in de goede positie terecht gekomen.

Ik had wel graag wat meer informatie gekregen vooraf, ik wist totaal niet waar ik aan toe was en wat dat allemaal precies inhield. Ik werd er een beetje door overvallen en kan me goed herinneren dat ik bang was toen ze me de OK in reden. Ze zullen in het zh vast wel het 1 en ander hebben gezegd, maar dat kon ik allemaal niet meer in me opnemen. Fijn als de VK hier meer info over geeft tijdens al die keren dat je er bent.

Het lijkt me trouwens wel heel vreemd als je een geplande of spoed keizersnede had en dus misschien wel niet hebt ervaren hoe het is om weeën op te moeten vangen en/of te moeten persen. Ik kan me er wel wat bij voorstellen wat dat met sommige vrouwen doet en dat ze misschien daarom het idee hebben dat hun lichaam heeft gefaald. Terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is!

Voor alle mama's die daar mee dealen.. Ik hoop oprecht dat dat gevoel snel verdwijnt. Ons lichaam heeft al die maanden hard gewerkt om dat mooie mensje te maken en dat is reden genoeg om trots te zijn op jezelf.

En ook het litteken is niets om voor te schamen! It's the most beautiful scar life can possibly make. Het is voor altijd een herinnering hoe mijn kind op deze wereld kwam.

♡ Hoe zijn jullie bevallen? En hoe kijk je daar op terug?