Burn-out

Even over mezelf.

Afgelopen zomer ben ik in een burn-out beland. Ik liep er niet mee te koop. Ik voelde mij gefaald. Op mijn werk, in mijn gezin, in mijn relatie. Ik dacht dat dit mij nooit zou overkomen. Het was altijd al vallen en opstaan. Pijnlijke herinneringen steeds verdringen. Daardoor was ik zo "sterk".

Ik nam 2 maanden "vrij" van het werk, in de grote vakantie weliswaar. Batterijen opladen zat er dan ook niet echt in. In september ben ik weer deeltijds gestart, tegen het advies van de huisarts. Je kunt niet in 2 maanden genezen. Ik ben onthaalouder en werkte 48 uur per week. Ik deed wat aanpassingen in mijn groepje en aan mijn uren. Ik ben opnieuw begonnen met 30 uur per week, met een fijne groep kindjes en aangename, begripvolle ouders. Ik werd "beter" op een andere manier.

Ik hoef mezelf niet voor de gek te houden. De waarheid is dat ik na mijn burn-out van afgelopen zomer besef dat ik niet meer de draagkracht heb als voorheen. Ik ben gevoelig voor "triggers". Ontzettend confronterend.

Ik geloof erin dat alles gebeurt met een doel, dat mijn lot is bepaald. Dat mijn kinderen in het juiste gezin zijn geboren.

Het heeft mij breekbaar gemaakt.