En dat zit ik 'ineens' thuis

En toen ineens zat ik thuis, van de een op andere dag.

Ik werk als GGZ verpleegkundige, 24 uur per week. Ik vind het een heerlijke baan (de verhalen dagelijks zijn daarin tegen niet altijd leuk), ik heb super collega's, ging met plezier naar mijn werk. Ik heb koophuis waar ik samen woon met mijn man en 3 jonge kinderen. 

Al een tijdje voel ik me moe en heb het gevoel dat ik tegen een griep aan hing wat maar niet doorzet. Iedereen thuis was ziek geweest maar het zette niet door bij mij. Ik zei tegen mijn man, als ik me volgende week nog zo voel meld ik me ziek. 

Na een week werken voel ik me nog steeds hetzelfde en meld me ziek. Na een week thuis word ik toch 'griepig'. Na twee weken thuis, app ik mijn collega's dat ik er morgen weer ben. In de ochtend sta ik goed op, ik maak mezelf en de kinderen klaar. Vlak voor ik weg ga breek ik, ik zeg tegen mijn man ' ik kan niet heen, ik voel me niet goed'. Na nog een week thuis ben ik toch weer gaan werken, maar gelijk merkte ik dat de vermoeidheid er na 3 uur werken er weer in klapte. Ik was zo moe dat een gesprek met een cliënt voeren niet meer lukte.

Wat is er met me aan de hand met mij? 

Ik zag het totaal niet aankomen, en het was voor mij echt een shock om thuis te komen zitten.                Maar nu terugkijkend, was het eigenlijk helemaal geen verrassing.                                                             Al maanden signalen van vermoeidheid, druk, minder energie voor de dagelijkse dingen, chagrijnig, geïrriteerd. En toen was het emmertje vol. 

Ik liep bij een POH die tegen mij zei 'je moet bewegen, ga wandelen of fietsen'. Ik dacht alleen maar, ga lekker zelf. Ik was zo moe dat ik overdag niks deed, de deur niet uit kwam als het niet hoefde, elke middag sliep ik. Ik herkende mezelf niet meer en dit vond ik eng. De POH verteld me na het aanhoren van mijn verhaal, 'het lijkt er op dat je een burn out hebt'. 'Nee ik heb geen burn out', heb ik hem meerdere keren gezegd. Dit woord kan ik tot op de dag van vandaag niet horen. Ik ben oververmoeid. Vindt je het gek? 3 kinderen, oudste twee gaan naar de basisschool, sporten meerdere keren per week, zwemlessen,  vriendjes. Ik vlieg overal heen.  Maar ik kon toch de ballen hoog houden? Waarom vallen nu de ballen op de grond en kan het niet meer op deze manier.           

Ik zit nu 26 weken thuis en in deze weken heb ik veel verschillende fases gekend. Het gaat gepaard met veel emoties, pieken en dalen. Ook gaat het van ontkennen, tot boosheid naar acceptatie. Dit laatste blijft een lastige, nog steeds. Volgende week start ik met gesprekken bij de psycholoog en PMT.                   

Wordt vervolgd...