Bundled Memories.

Amubalnces. Als ik sirenes hoor, luister ik altijd heel goed of ze wel voorbij rijden. Mama woont zo goed als achter mij en als daar een ambulance stopt moet ik dat kunnen horen. Als ik niet zeker weet of ze wel voorbij zijn gereden check ik de P2000 (daar kun je online bekijken waar de ambulance werkelijk naar toe gaat.), ookal is het midden in de nacht. 'Mama! Kijk! Een ziekenauto!' gilt Meneer, elke keer als hij er een ziet. Hij is er dol op. 'Hmmhmm..' Rij maar lekker weg ziekautotje. Héél ver weg van ons vandaan. 

Als mama thuis is uit het ziekenhuis, laat ik de kids thuis, bij mijn lief, en race ik naar haar toe. Ik voel me verslagen, teleurgesteld en boos, op de doktoren. 'Hee. Zal ik thee zetten?' vraag ik terwijl ik mama omhels. 'Ja lekker, doe maar.' Ik zet de fluitkettel op het vuur en ga daarna bij mama aan tafel zitten. 'Wat was dit nou weer? Wat is er gebeurt? Waarom kon het nou opeens niet? Zijn die doktoren helemaal gek geworden ofzo?!' 'Nou, ze maakte vanochtend nog een echo, daarop was dus te zien dat het vocht in allemaal verschillende, kleine "hokjes" zit, in plaats van op één plek.' 'Ja! Maar mam! Waarom konden ze dat vorige week niet al op die long-foto zien dan?! Dan had al deze klote stress in dat kut ziekenhuis je bespaart kunnen blijven. Hebben die sukkels hun dokters diploma uberhaupt gehaald?! What the fuck?!!' Szandor is er ook bij komen staan en knikt. 'Dat vraag ik me soms ook stil af inderdaad.' zegt hij. 'Ik weet het niet.' zegt mama. 'Maar dit veranderd dus niks aan hoe de situatie al was. We gaan gewoon weer verder.' 'Dat is waar.' zeg ik terwijl ik naar mijn schoenen kijk. 'Maar ze hebben dus niks gedaan vanochtend? Met die drain?' Mama voelt aan haar zij. 'Jawel, ik lag daar in dat bed, helemaal zenuwachtig. Toen hebben ze me plaatselijk verdoofd. Die drain erin gedaan en ja.. Toen een miniscuul beetje vocht eruit gehaalt. Maar verder ging het dus niet.' Mijn mond valt open en ik voel mezelf echt kwaat worden. Die stomme, stomme sukkels! Die mensen die zichzelf "doktoren" noemen. Wat zou ik op dit moment graag schreeuwen tegen de mensen, die op basis van de gemaakte foto's van mama's long zeiden dat "ze het wel even weg gingen halen". Stomme eikels!! 

***

'Laten we een filmpje kijken.' zegt mijn lief, Niels. 'Goed.' Ik ben niet helemaal in de film stemming maar we kijken er een die ik al heel lang graag wil zien. Toch kan ik mijn draai op de bank niet vinden. Er zit een brok in mijn keel en het voelt alsof hij dicht geknepen wordt. Ik heb dit wel is vaker. Eén keer is het zelfs uitgelopen op een eerste hulp bezoek. Waarbij ik aan een hartmonitor werd gelecht en er bloed werd geprikt vanuit mijn pols om de zuurstof erin te bepalen. Iehwl!! Ik kreeg vies medicijn en werd uiteindelijk met de tip "rustig ademen" naar huis gestuurd. Dat is dus wat ik altijd probeer te doen, als ik het gevoel heb dat het mis gaat. Rustig ademen. Tellen. Ogen dicht. Armen omhoog. Plat liggen. NEE! Het lukt niet.. 'Mop.' zeg ik voorzichtig. 'Ja?' 'Ik denk dat ik weer zo'n aanval krijg.' Als ik deze woorden heb uitgesproken is er geen houden meer aan en mijn hele lichaam begint te trillen. Ik kan niet meer ontspannen en raak in paniek. Ik probeer nog steeds op mijn ademhaling te letten maar het lukt niet. 'Moeten we naar het ziekenhuis?' vraagt hij, terwijl hij me over mijn rug aait. 'Nee.' zeg ik 'De kinderen liggen al in bed.' Mijn handen worden nat van zweet en het voelt alsof ik niet kan ademen, terwijl ik waarachijnlijk veel te snel adem. 'Bel de huisartens post maar, alsjeblieft.' zeg ik, als ik merk dat ik dit niet zelf onder controle ga krijgen. Niels belt de huisartsens post van het ziekenhuis en ik luister naar welke vragen hij allemaal beantwoord. Dan krijg ik de telefoon in mijn handen en een vriendelijk klinkende vrouw begint me vragen te stellen. Vertelt me hoe ik moet ademen. Ze trekt me langzamerhand uit de paniek trance waar ik in zit. Niels aait me weer over mijn rug, waarvan ik voel dat die ook bezweet is. 'Heeft u de afgelopen tijd veel stress gehad?' vraagt de vrouw. Ik glimlach, wat zij natuurlijk niet ziet. 'Ja, ik heb de afgelopen tijd veel stress. Meer dan normaal.' Ze raadt me aan om op stress momenten, uít dat moment te stappen en iets anders te gaan doen, om lekker thee voor mezelf te zetten en even een rust moment te pakken. Makkelijker gezegt dan gedaan, maar ik stem toe. Aan het einde van ons gesprek ben ik gestopt met trillen maar ik wil ik eigenlijk alleen nog maar huilen. 

De volgende dag maak ik mama's Memorie Book af. Gelukkig kreeg ik deze dag het laatste verhaal binnen. Weer iets om uit mijn hoofd te zetten, weer iets af en hopelijk daar door weer iets minder stress. Ik bestel het boek online en nu maar hopen dat het boek optijd bij mama aan komt. Toch nog stress. Nou ja, ik denk dat het de komende tijd gewoon maar even zo is. 

***

Ik haal het boek op in de winkel. Heb mijn oom uitgenodigt voor "sunday dinner" at my moms, en verzekert dat allebei mijn broertjes er ook zijn. Mama heeft gek genoeg nog steeds niet in de gaten dat er iets voor haar geplanned is. Als iedereen binnen is en mama op de bank zit, kan ik mezelf niet meer inhouden. Het boek is bijna drie maanden een geheim geweest, die ik met héél veel mensen deelde, behalve met mama zelf. Ik wil het als zó lang vertellen! Zo lang geven! 'Mam, echt serieus. Dat je nou nóg niet door hebt dat er een verrassing is.' 'Huh? Een verrassing? Voor mij?' 'Ja, natuurlijk!! Waarom denk je anders dat we hier met zijn alle zijn? Vond je het niet een beetje gek dat ik Rogier zelf heb uitgenodigt? Dat doe jij toch altijd zelf?' We lachen allemaal een beetje en ik pak het boek uit mijn tas. 'Oh wat prachtig.' zegt mama. Ze bladerd door de pagina's waar op oude foto's nieuw leven in is geblazen. Dierbare foto's met vrienden, familie, op geweldige reizen, foto's van ons haar kinderen, klein kinderen, op avontuur. Ze word er emotioneel van en er rollen tranen over haar wangen. Ik hou de mijne in en glimlach. 'Dank jullie wel jongens. Hij is echt heel mooi.' 

M A D E - W I T H - L O V E