Brief voor mijn dochters

Lieve meisjes,

mijn meisjes.  Mijn alles. Mijn leven.

wat was het een jaar. Wat hebben we gevochten. En nog steeds. Tegen onszelf, tegen elkaar, tegen de grote boze buitenwereld. Maar wat zijn we er sterk van geworden. De toch al sterke band nog sterker. Het vertrouwen weer terug en sterker dan ooit. De zin in de toekomst weer zoals het hoort. We zijn er nog lang niet, maar we gaan het redden, dat kan niet anders.

ik wil beginnen met mijn excuses te maken. Excuses voor het feit dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt. 'Ja' heb gezegd tegen de verkeerde man. Mijn lieve oudste, je was op dat moment al onderweg en hoewel ik inmiddels beter weet, was dat de voornaamste reden om niet terug te krabbelen op de dag van de bruiloft. Hoewel mijn hele lijf 'nee' schreeuwde zei mijn mond 'ja'. Blind en hoopvol dat het beter zou worden. Dat trouwen en een kindje krijgen er wel voor zouden zorgen dat je vader eindelijk volwassen gedrag zou gaan laten zien. Hoopvol, dat hij geleerd had van zijn fouten in zijn eerdere relatie, zijn fouten ten opzichte van zijn andere kinderen.

al snel werd mijn fout duidelijk. Je had een moeizame start. Te vroeg geboren, 10 dagen IC, voorspelling van zeker 3 weken ziekenhuis. Maar wat was je sterk. Na 14 dagen mocht je mee naar huis en wat deed je het goed! Toen je 6 weken was heb je gehuild. Niet het gewone huiltje, maar krijsen. Oorverdovend, hartverscheurend krijsen. Ik ben met je naar de huisarts gegaan. Onzeker en bang. Mijn eerste kindje, wat is er mis? Het was een vrijdagmiddag en de huisarts constateerde een navelbreukje. Niet heel ernstig, na het weekend even een afspraak maken bij de chirurg om na te laten kijken of er iets moest gebeuren. Niet geheel gerustgesteld nam ik je weer mee naar huis en lichtte je vader in. 'Komt wel goed' was zijn antwoord. ' s avonds moest hij naar een vergadering voor de intocht van sinterklaas. Geen hele belangrijke dus ik vroeg hem thuis te blijven omdat je nog steeds niet lekker was en ik dan zonder auto alleen zou zijn. Hij maakte zich geen zorgen en vertrok. Ruim een uur bij ons vandaan. Nog geen half uur na vertrek ging het mis. Je krijste als nooit tevoren. Nu, ruim 7 jaar later, hoor ik je soms nog tekeer gaan. Ik bel de huisartsenpost en leg de situatie uit. 'Gelijk komen' is hun reactie. Paniek. Geen man. Geen auto. Noodgedwongen bel ik een vriendin die ook net bevallen is en op dat moment haar zoontje aan de borst heeft liggen. Zij bedenkt zich geen moment, legt zoonlief in de maxicosi en racet met ons naar het ziekenhuis. Terwijl zij daar in de wachtkamer haar zoontje verder voedt worden wij geholpen. 2 uur later met een antibioticakuur op zak komen we thuis. Je vader aan een biertje op de bank. 'Oh, was je weg?'

Vrij snel volgde de een na de andere misstap van hem zich op en besloot ik dat het zo niet langer kon. We gingen uit elkaar. Tijdelijk bleek later, want weer maakte ik dezelfde fout. Inmiddels was je zusje onderweg en ik wilde jullie een kans geven in een normale gezinssituatie op te groeien.

van dat idee kwam ik snel terug. Sorry lieve jongste, ik had ook jou graag iets mooiers gegeven. Tijdens mijn zwangerschap bleek dat jullie vader niet genoeg had aan mij. Dit werd natuurlijk ontkend, maar, tijdens ons weekverblijf toen je 6 weken was in het ziekenhuis omdat je te ziek was om te eten en iets binnen te houden werd mij veel duidelijk.  met veel moeite kwam je vader je soms een half uurtje opzoeken. Gaf je zonder blikken of blozen de flesvoeding waar je zo ziek van werd. Zei te moeten werken maar was op zijn werk niet bereikbaar. Dumpte je zus bij opa en oma. Zelfs de verpleging viel het op en vroeg me eens na te gaan denken over de toekomst met hem.

vanaf het moment dat we thuis kwamen uit het ziekenhuis zijn jullie vader en ik apart gaan leven. Wij beneden, hij op zolder. De werkroosters zo afgestemd dat we zelden tegelijk thuis waren. Jullie wisten niet beter en leefden vrolijk jullie leventje. Met zijn drietjes hadden we het best goed, maar de sfeer was om te snijden.

lieve, lieve meisjes, toen jullie 2 en 5 waren heb ik de knoop doorgehakt. Er moest een einde komen aan deze ongezonde situatie. Ik was er inmiddels van overtuigd dat jullie meer zouden hebben aan een blije single mama dan aan de gestresste getrouwde mama. 

De scheiding ging vrij vlot, zonder al teveel obstakels.  Een huisje was snel gevonden. De nieuwe omgeving, de rust, de nieuwe school, nieuwe vriendinnen. Ondanks dat jullie je voor de scheiding prima vermaakten zag ik jullie opbloeien. We genoten van de omgeving. Wandelen, fietsen, plassen stampen, wat waren we gelukkig!

en toen. Toen kwam de zwarte dag. De dag dat bekend werd wat jullie is overkomen. Jullie halfbroer heeft zich misdragen. Zoals inmiddels bekend meer dan eens.  de dag die het startsein bleek te zijn voor inmiddels bijna een jaar vol van hulpverleners, politie, psycholoog enzovoort. 

Jullie vader ontkent daarin zijn verantwoordelijkheid.  Zou meewerken aan hulp voor zijn zoon. Zou jullie de rust en ruimte geven om het kapotte vertrouwen proberen te herstellen. Mooie woorden die niets betekenen. 

Lieve, lieve meisjes. Vanavond,  vrijdag 4 december. Een weekend wat in het teken zou moeten staan van gezelligheid,  kadootjes, snoeperij. Ik hoop dat het lukt. Ik hoop dat jullie vader luistert naar mijn advocaat en de politie. Ik hoop dat jullie vader thuis blijft. Dreigende telefoontjes, emails, whatsappjes. Ze zijn niet meer te tellen. Maar lieve, lieve meisjes. Ik doe er alles aan om jullie te beschermen.  Jullie zijn gewoon bij mij en jullie bonuspapa waar we het zo mee getroffen hebben. In ons nieuwe huis.

Ik geef jullie niet mee, wees niet bang. Ik ga jullie niet blootstellen aan de familie die alles op alles zet om de aangifte tegen jullie halfbroer te saboteren. Ik ga niet het risico nemen dat hij toch aanwezig gaat zijn. Lieve, lieve  meisjes, wat maken jullie mee.

gisteren werd het me teveel. Ik probeerde me voor jullie goed te houden maar hoefde niets te zeggen. De feiten kennen jullie niet, maar wat hebben jullie me geholpen. Lieve jongste, wat ben ik blij met jouw knuffels en kussen. Lieve oudste, wat ben je toch gevoelig en verzorgend. De knuffels, 'het komt wel goed mama'. Jullie hebben geen idee wat dat met me doet.

lieve, lieve meisjes, wat houd ik ontzettend veel van jullie. Ik zal er altijd alles aan blijven doen om jullie te beschermen. 

lieve, lieve meisjes.  Het jaar is bijna voorbij, onze strijd is pas net begonnen. Samen gaan we ons er doorheen slaan. Samen, zoals we eigenlijk ons altijd overal samen doorheen hebben geslagen. Samen, met jullie bonuspapa die zoveel meer betekent dan de man die zich papa durft te noemen.

1 januari 2016. De officiele verhuisdatum. Een nieuw huis, een nieuwe school, een nieuw gezin. Voor mezelf, maar vooral voor jullie. Wat doet het jullie goed. Het vertrouwen is terug. De paniekaanvallen tot een minimum terug gebracht.

Lieve, lieve meisjes. Sinterklaas heeft stiekem iets teveel verwennerij geregeld voor jullie. Geniet ervan. Lach. Snoep. Speel. Kibbel. Geniet.

lieve, lieve meisjes, de lading krijg ik niet in woorden uitgedrukt, maar ik houd van jullie. Meer dan jullie ooit zullen beseffen.