Brief aan mijn firstborn.

Ik mis ons. Het leven met enkel jij en ik. Geen broertje om rekening mee te houden, geen gezeul aan verzorgtassen, geen gemis tijdens ziekenhuisopnames.

Ik mis ons. Een hele dag samen, onbezonnen spelen, geen rekening houden met dutjes, die bij voorkeur tezamen met je broer gebeuren. Geen 'shhht' of 'voorzichtig', geen 'Lou niet porren', geen 'ga van je broertje af'. Ik mis ons handige leven samen, zonder al te veel gedoe. Alle aandacht en liefde exclusief en onverdeeld voor jou.

Want het was alleen jij, ik en papa. En toen kwam je broer en dat moest jij maar accepteren. En dat deed je fantastisch, al kan ik me voorstellen wat er allemaal door je hoofdje ging.

Natuurlijk is mama gek op jullie beiden, maar dat eeuwige schuldgevoel, dat blijft. Want door onze beslissing stond jou hele wereld op zijn kop. Door onze beslissing ben je niet meer alleen van mama, maar moet je de aandacht delen. Door onze beslissing zien we elkaar even vaak, maar tegelijk zoveel minder.

En dat vindt jij oké. Want voor jou lijkt het alsof Lou'ke er altijd is geweest. Alsof hij altijd al een deel van jou leven was. Je bent gek op 'Boe' ke' en loopt vrijwel onmiddellijk naar hem toe na je dagje op de opvang. Je brengt hem aan het lachen, probeert hem te troosten en knuffelt hem slaapwel.

Je bent een fantastische grote broer, een geweldig ventje, mijn kleine lieve vriendje.

Ik hou van je, voor altijd.