Brief aan de vader van mijn kind

Lieve T.,

Ik schrijf je deze brief niet echt, maar wel in mijn gedachten. Vandaag, morgen en misschien wel iedere dag.

Je bent de vader van mijn kind. Toch heb ik je al twee jaar niet gezien. Je bent er niet meer. En nee, je bent niet dood, al wilde je wel dat ik je zo beschouwde. Waar is het mis gegaan?

Mijn grote fout? Ik werd per ongeluk zwanger van mijn - ja, ik denk dat je dat was - grote liefde.

Je haat me. Althans, dat is een van de laatste dingen die je tegen me hebt gezegd. Je haat me omdat ik jouw kind in mijn buik droeg en daarna op de wereld zette. Je haat me omdat dit kind voor jou onwettig is, een bastaard. Maar ik denk dat je me nog het meest haat omdat je daardoor jezelf niet hoeft te haten.

Ik haat jou niet, T. Ik zou je zo graag willen haten, maar ik kan het niet. Ik zou je moeten haten omdat je mij, terwijl ik jouw kind in mijn buik droeg, hebt verlaten. Ik zou je moeten haten omdat ik sinds de geboorte van onze zoon, nooit meer iets van je heb gehoord. Maar ik haat je niet. Ik haat je niet omdat ik iedere dag een deel van jou zie in mijn kind. Hij heeft jouw ogen. Gek genoeg is mijn liefde voor ons kind genoeg voor mij om mijn woede los te laten.

Maar het verdriet is er nog wel. Ik begrijp waarom je niet voor ons hebt kunnen kiezen. Ik begrijp dat het in feite niet alleen jouw keuze was, maar ook die van je cultuur, omgeving en familie. Ook al weten ze van niks.

Ik begrijp heel goed dat ik mijn normen en waarden niet met de jouwe kan vergelijken. Jouw collectivistische cultuur met mijn individualistische samenleving meten, zou oneerlijk zijn. Maar toch doet het pijn, T.

Denk je weleens aan je zoon? Bekijk je de foto's die ik je mail? Moet je huilen wanneer je zijn glimlach ziet?

Ik zou zo graag willen weten wat je voelt. Kon ik maar naar je toelopen en mijn armen om je heenslaan. Kon ik maar zeggen dat het goedkomt. Maar dat kan niet. Je woont namelijk 4806 kilometer bij ons vandaan.

Lieve T, ik wou dat ik mijn gedachten in jouw dromen kon overbrengen. Misschien zou je dan ooit, op een dag, de moed hebben om ons te bellen. Maar nu laat ik je even los, omdat ik zo niet verder kan. Ik heb van je gehouden. En misschien blijf ik dat wel altijd doen...