Borstkanker: begint alles dan nu weer opnieuw?

Het is vandaag precies een week geleden dat ik op de operatietafel lag, en mijn expanders werden ingeruild voor mijn definitieve prothesen. Ik voelde me lichamelijk weer fitter, ik zat weer wat beter in mijn vel, de kanker was weg, en ik had eindelijk mijn nieuwe borsten. Het leven lacht me langzaam maar zeker weer toe.

Ik heb vanmiddag een afspraak bij de tandarts voor mijn dochtertje, en ik heb me weer een beetje opgetut. Nu ik me iets beter begin te voelen wil ik het laten zien ook. Ik hoor mijn telefoon trillen in mijn tas terwijl de tandarts me uitlegd dat ze nu een bandje om het kiesje van Mila gaat plaatsen. Het trillen houdt op. Een paar minuten later begint mijn tas weer te trillen, maar ik sta de tandjes van Mila te bekijken terwijl de tandarts me laat zien waar het gaatje zit en alweer kan ik niet opnemen. Eenmaal in de auto ben ik toch benieuwd wie me twee kaar achter elkaar gebeld heeft, maar het blijkt een privé nummer. ‘Zal wel weer telemarketing zijn’ denk ik bij mezelf. Als er iets dringends zou zijn bellen ze wel terug.

Een paar uur later willen we net aan tafel gaan zitten om te eten terwijl ik alweer wordt gebeld door een privé nummer. Wat een timing iedere keer.. Ik neem op, puur uit nieuwsgierigheid, toch benieuwd wie me zo dringend wilt spreken. Het is mijn Plastisch Chirurg die me om half 6 ‘s avonds belt. Ik schrik. Dit is niet goed toch?

Tijdens mijn operatie heeft ze een stuk borsthuid verwijderd en deze laten onderzoeken. Hierin werden dezelfde kankercellen aangetroffen als in mijn borstweefsel vier maanden geleden. Ook graad 2.

Ik kan mijn oren niet geloven. De kanker was toch weg? Ik was nu toch helemaal vrij van kwaadaardige cellen?! Ik heb toch zeker niet voor niks alle twee mijn borsten laten amputeren?!?

Ik voelde me weer terug bij af. De angst. Het ongeloof. De shock. Het verdriet.

Slechts één week mocht mijn opluchting duren. Ons gesprek was na zeven minuten voorbij maar zette mijn hele wereld weer op zijn kop. Ik trilde. Ik was bang. Doodsbang. Net toen ik mijn man vertelde wat ik zojuist gehoord had ging de telefoon weer. Dit keer had ik een oncologisch chirurg aan de lijn die me eigenlijk hetzelfde verhaal vertelde alleen met andere woorden. Dit hoort eigenlijk niet te gebeuren - niet voor te komen. En waarschijnlijk zijn het gewoon achtergebleven kankercellen die nu alsnog verwijderd zijn. Het stelt me alles behalve gerust.

‘Oké, en nu?’ De eerste vraag die in mij opkwam. ‘Nu zijn we alert en gaan we je goed in de gaten houden.’ Ik zou me vooral niet druk maken en erin geloven dat het allemaal goed gaat komen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker als je niet de persoon in kwestie bent.

Ik hang op. Het lijkt wel alsof ik in een film zit, maar dan een hele slechte. Haalt iemand een grap met me uit? Ik kan het nog altijd niet geloven. Hebben ze een fout gemaakt? Een medische misser? Gewoon pech? Of juist geluk gehad dat het alsnog is ontdekt?

Me vooral níet druk maken is geen optie. Ik ben in alle staten. De volgende ochtend bel ik het ziekenhuis, maar mijn oncoloog is uitgerekend deze week afwezig. Maandagochtend neemt hij meteen contact met me op. Maar 6 dagen wachten en leven in angst en onrust is een hel. Ik bel mijn huisarts en eis een longfoto, want mijn oncoloog zei het zelf, borstkanker zaait graag uit naar de longen. Ik neem het zekere voor het onzekere en zit een paar uur later al in de wachtkamer. Ik sta erop. Ik verlaat de huisartsenpraktijk niet zonder een verwijskaart. Mijn huisarts bleek een oud klasgenootje. Wat een geluk. Die longfoto gaat er komen. Morgenochtend al. Een CT scan wordt ook geregeld komende week. Dit is wat ik wilde. Zekerheid. Duidelijkheid. En nu maar hopen dat het allemaal mee valt.. want ik kan het echt niet aan om dit hele proces nog eens te doorstaan.. 😢