Boos! Maar op wie of wat?

De afgelopen maanden was het op emotioneel vlak een rollercoaster. Ik heb alle gevoelens mogen ervaren. Eentje waar ik niet graag over praat is dat ik nog steeds de emotie 'boos' kan ervaren. 

Ik ben boos. Boos omdat ons dit is overkomen. Waarom wij? Ik geloof vaak in dat alles gebeurd met een reden. Maar in dit geval, geloof ik daar echt niet in. En ja, door alles wat wij hebben meegemaakt heb ik veel geleerd. Vooral veel over mezelf. Maar was dit daarvoor nodig? Het zal altijd een litteken op mijn hart blijven, een stukje verdriet. Ik kan de eerste weken en maanden niet overdoen met mijn zoontje. Ik had het hem, mijn vriend en mijzelf zo gegund, een fijne mooie start als nieuw gezin van 3. Maar niets was minder waar.. In het begin was ik vooral boos op mezelf. Het lag toch aan mij? Ik ben zelf depressief geraakt?! Ik breng mijn zoontje in deze situatie. Hij heeft hier niet voor gekozen. Hoooo! Ik heb er natuurlijk ook helemaal niet voor gekozen! Wie zou er ingodsnaam voor kiezen om depressief te raken. Niemand! Maar waarom dan? Waarom is ons dit overkomen? Boos! En op wie? Geen idee. Misschien een beetje op het leven. Of op diegene "daarboven". Ik geloof niet in God. Maar als Hij bestaat, waarom? Vertel mij, waarom hebben wij zoveel verdriet moeten meemaken? 

Wanneer ik moeders zie die met een pasgeboren baby, op een roze wolk, koffie drinkend in het café zitten met een vriendin. Voel ik echt die boosheid weer knagen. Waarom zij wel? Wat hebben zij wel, wat wij niet hebben? Tuurlijk, elk huisje heeft zijn kruisje. Maar wanneer ik een moeder helemaal relaxed en happy zie om haar leven te delen met haar baby, ja dan kan ik wel huilen! Jaloezie misschien ook wel.. Ik had ook zo'n fijne tijd willen hebben. En begrijp mij niet verkeerd, er zijn genoeg mensen die iets ergers mee maken dan dat wij hebben meegemaakt. En JA ik gun iedereen zulke mooie gevoelens en NEE ik gun NIEMAND wat wij hebben meegemaakt. Maar soms mag je boos zijn op het leven toch? 

Noah is nu bijna 10 maanden. Dat betekend ook dat ik al 6 maanden weer thuis ben met Noah. Bij mijn ontslag kreeg ik de mooie woorden te horen "Jij gaat nu vlieguren maken met je zoontje". Helaas weet ik niet meer wie dit mij heeft gezegd, de psychiater, verpleging of een therapeut? Geen idee. Ik weet wel dat deze zin mij is bijgebleven. In de eerste levens-weken van Noah kon ik niet genieten. Nu ik dat weer kon rond die 4 maanden, ging ik tijd inhalen. Genieten, elkaar nog beter leren kennen, veel samen doen. Het voelt ook echt als vlieguren die wij samen hebben gemaakt. Ik ken Noah door en door. Tuurlijk ik ben zijn moeder maar door wat wij hebben meegemaakt voel ik dat wij een speciale band hebben. Hoe kon ik nou eerst niet van jou genieten? Kijk nou nu naar je, 10 maanden. Rond de 10 kilo en al richting de 80cm groot. Je bent een grote flinke jongen! Je bent krachtig en fel. En rete ongeduldig. Duidelijk een karakter eigenschap van papa. Maar je bent zo vrolijk, grappig en een ontzettende wijsneus. Lekker aanwezig en houd alles en iedereen in de gaten. Je hoopt vaak aandacht te krijgen van IEDEREEN om je heen en vaak lukt dit je ook! 💙

Ik hoop dat ik de verloren tijd met Noah nu een beetje heb ingehaald. Voor mij voelt het nu goed. De schuldgevoelens naar Noah toe heb ik vrijwel bijna niet meer. Omdat ik er niks aan had kunnen veranderen en Noah heeft er gelukkig weinig van mee gekregen. 

Maar boos blijf ik soms wel, iedereen verdiend een fijne start. Het hoeft niet meteen een roze wolk te zijn, want geloof mij, die bestaat bijna niet. Maar de pik zwarte wolken gun je geen één moeder en kind!