9 jaar geleden
Boos, bozer, boost????
Een driftbui, peuterpuberteit, hoe het ook heet, deze mama is soms ten einde raad.....
Mijn meisje is 2 jaar en 8 maanden, midden in de peuterpuberteit! Ik moet zeggen dat ze het echt super goed doet: ze is lief, zorgzaam, beleefd, eet en drinkt goed, slaapt goed, luistert goed, kletst veel en ze is pienter. Houdt van boekjes lezen, verkleden als prinses, buitenspelen en zwemmen. Meestal gaat alles op rolletjes thuis, maar af en toe..........
Vanochtend roept ze me zodra "Nijn de ogen open doet". Het eerste wat ze zegt is "ik wil niet naar de kindjes (opvang)". Als ik haar vertel dat mama moet werken en dat ze toch echt gaat gaat het mis. Ze wordt een beetje boos, maar binnen een minuut ontvlamt ze. Vervolgens heb ik een half uur naar een razend kindje zitten kijken, zij op de grond, schoppen, krijsen, zichzelf krabben, om zich heen slaan, ik op de stoel erbij. Op zo'n moment kan ik haar niet meer bereiken, ze slaat me weg, wurmt zich uit mijn armen en gooit zich op de grond. Ik probeer oogcontact te maken maar helaas heeft dat ook geen zin. Zelf kan ik wel rustig blijven, gelukkig. Het maakt me alleen maar heel verdrietig, ik voel me zo machteloos..... Na een dik half uur wil ze in mijn bed liggen (op de benedenverdieping) en ik ga naar de woonkamer, de tussendeur op een kier. Na 5 minuten stopt ze met huilen. Ze wil wel aankleden en haar papa bellen (die in België is voor werk) en vertelt vrolijk dat ze niet meer huilt en dat ze naar de "kindjes" gaat. Opgelost! Zonder huilen naar de opvang gebracht en als ik bel om 9:30 is ze heerlijk aan het spelen.
Het maakt me verdrietig dat ik niet weet wat ik hier aan kan doen. Alle tips die ik lees op internet kan ik niet uitvoeren: oogcontact maken - ze wurmt zich uit mijn greep, niet dus! - haar vertellen dat het ongewenst gedrag is en op een time-out plek zetten - vergeet het maar! - haar op schoot nemen en vertellen dat ze best boos mag zijn - zolang kan ik haar niet vast houden - voorstellen om samen op het matras te gaan slaan om haar boosheid te verhelpen - no way! - afleiden met een boekje of iets dergelijks - dat had ik gedacht!
Ik ben er geen voorstander van om haar haar zin te gaan geven en ga het dus niet uit de weg, het schijnt bij de peuterpuberteit te horen en ja ik weet, het is een fase, maar misschien heeft iemand een gouden tip??
Anoniem
Mijn kinderen waren niet zo blij op de kinderopvang. Achteraf hoorde ik van de juffies hoeveel stress zij zelf hadden. Mijn kinderen hadden daar behoorlijk last van. Ze wilden er niet graag heen. De jongste huilde tot een uur nadat ik hem ophaalde elke keer. Vrij duidelijke taal. Ze konden al vrij jong redelijk praten. Wat handig is, is om op te letten of een korte dag op de opvang minder dwarsliggen of boosheid geeft de volgende dag. Het kan nl zijn dat de opvang belastend is voor jouw kind. Ze kunnen dat vaak zelf niet goed uitleggen. Vraag je op een rustig moment wel eens wat ze leuk vind op de opvang, wie haar vriendjes zijn, wie ze aardig vind? En ook wie niet, wat ze niet leuk vind en vervelend. Door daar op te sturen bij de opvang, kan het ook een betere of veiliger plek worden. Het is behoorlijk pittig om een hele dag zonder de vaste liefdevolle verzorgers/ouders te zijn. Mijn dochter is 15, mijn zoon nu bijna 13 en elke keer als ze echt vreemd gedrag gingen vertonen, bleek er in de klas of in de opvang iets niet in de haak. In vakanties nam dat gedrag dan af. Dus vooral onverklaarbaar "vervelend"gedrag is een belangrijk signaal. Ze kunnen het niet vertellen, tenzij je goed doorvraagt en een verbaal ontwikkelde peuter of kleuter hebt. Neem daarom signalen en symptomen serieus. Soms is er een juffie minder in verbinding en blijkt na die dag de woedebui heftig. Hou dat in de gaten.
admin
Bedankt MVAND voor je reactie. Zoals ik al schreef kan ik helaas niet tot haar doordringen in een boze bui, dus een keuze geven (als die er inderdaad al is) hoort niet tot de mogelijkheden. Praten tegen haar heeft geen zin, ze gaat er alleen maar harder van huilen. Die truc pas ik wel toe als ze maar een klein beetje boos is, maar niet in een slechte bui. Gisteren had ze er weer één en op advies van het consultatiebureau (dat ik 2 dagen geleden heb gebeld voor advies) heb ik haar totaal genegeerd. Ben er wel bij blijven zitten en heb de krant zitten lezen (nou ja lezen ;-) doorgekeken). Het idee erachter is dat aandacht geven aan het negatieve gedrag haar de boodschap geeft dat ze met haar ongewenste gedrag iets bij mij kan bereiken. Ik zal nog wel een lange adem nodig hebben, maar voorlopig ga ik dit maar eens proberen.
mvand
Misschien helpt het als je op zo'n moment er niet op in gaat en over wat anders begint. Peuters hebben graag dat dingen op hun manier gaan wat soms niet zo handig is. Keuzes geven kan dan heel goed helpen. Wil je brood of wil je pap, wil je een broek of een rok aan (houd er van alle twee eentje vast om te kiezen) vaak als ze een keuze krijgen hebben ze het idee dat ze zelf bepalen wat er gebeurt en wordt het makkelijker om te sturen. Naar de opvang gaan is geen discussie want dat moet gewoon maar zou bv wel met de auto of de fiets kunnen of met of zonder knuffel. Ik wil wel nog zeggen dat ik het knap vind Hoe je op haar reageert. Er naast gaan zitten en zien hoe een kleine niet weet wat hij met zichzelf aan moet lijkt me heel lastig, maar als je er bij blijft geef je wel nog een soort nabijheid. In die zin los je het al super op. Hoe cliché het is een fase maar dat maakt het soms niet makkelijk
admin
Bedankt voor je reactie, gelukkig weet ik dat ik niet de enige mama ben! Inderdaad wil ik voorkomen dat ze zich pijn doet, dus blijf ik er meestal maar alleen maar bij, meestal wordt het volume alleen maar hoger als ik de kamer uitga. Ik ga je tip wel gebruiken van het mantra :)