Blokken bouwen, jaren tellen

Ik heb de blokkendoos erbij gepakt, zo'n ouderwetse, met ronde blokken, rechthoekige, vierkante, lange en korte blokken, boogjes en driehoekjes. Eén blokje voor Faye. Drie blokjes voor Ravi. Drie dezelfde blokjes. Want bij drie kan dat makkelijk. Maar zoek maar eens 33 dezelfde blokjes. Voor een stapel. Dat gaat niet in een doos van totaal 100 blokken. Dus mijn bouwwerk werd een wankel geval, met allerlei verschillende vormen, kleuren en verhoudingen. Het moest ook eerst drie keer omvallen voor ik een toren van 33 blokjes gebouwd had. En dan stond hij nog niet stevig. Er zaten zwakke punten in, gaten, gekke constructies. Omdat ik hem niet eerst uitgetekend had, maar gewoon begon met bouwen tot ik bij 33 was.

Ravi's reactie: “Wow mam, dat is wel een hoop!”

Ja, voor Ravi is het een hoop. Blokken, jaren, dat maakt niet zoveel uit. Toen gisteren iemand me een fijne 29e verjaardag wenste, moest ik lachen. Ik weet dat 'men' het erg vindt om ouder te worden. Dat er alles aan gedaan wordt om grijze haren en rimpels tegen te gaan of te verbloemen. Vriendinnen vinden het heerlijk als ze jonger geschat worden, vrouwen van 50 doen er alles aan om 30 te lijken. En dat is prima. Ik ben daar niet zo goed in. Of, beter gezegd, ik maak er geen tijd voor, geen prioriteit van. Sterker nog; ik verwaarloos mijn haarkleur vaak zo lang dat er meer uitgroei dan verf te zien is. Ik heb potjes dure dagcréme die niet zo vloeibaar meer zijn als toen ik ze kocht. Ik heb al twee jaar dezelfde twee kleuren oogschaduw. Als ik uitga doe ik wat meer op dan overdag, doe ik meer mijn best. Natuurlijk geniet ik van elke sessie bij de kapper, van elk bezoek aan de schoonheidsspecialiste. Pure ontspanning! Tijd voor mezelf, tijd waarin er niet gevraagd wordt om 'mamma'.

Maar het lukt me gewoon niet om écht tijd en moeite aan het 'jong' blijven en 'mooi' zijn te spenderen. Vroeger al niet: als ik een half uur eerder wakker werd dan normaal, bracht ik die tijd liever lezend door, dan met make-up. Ik kan ervan balen, dat ik 'er' dus niet bij hoor. Niet kan meepraten over mode, me niet kan vinden in levendige discussies over het verschil tussen Levi's en (noem nog eens een jeansmerk...). Geen merken ken, geen idee heb wat 'in' is en wat 'uit'. Het maakt me soms een buitenbeentje. Natuurlijk maak ik me zorgen of ik er wel goed uit zie als ik weg ga, natuurlijk wil ik graag afvallen, mooi zijn. Maar het lukt me zo slecht om me in de huidige standaarden te verdiepen. Soms vind ik mezelf gewoon mooi. Ongeacht overgewicht, uitgroei en gewone spijkerbroek.

Vorige keer bij de kapper, vroeg ik of ik al grijs werd. Twee haren. Stiekem baalde ik wel een beetje. Grijs worden bewijst dat je ouder wordt toch? Dat je er nog bent? Net als rimpels. Ik heb fronsrimpels op mijn voorhoofd, hoewel ik liever lachrimpeltjes had gehad. Die komen er vast nog wel bij, met die twee monsters die me vaak ongeacht mijn bui laten lachen om niets en alles.

Maar om niet in zelfbeklag of zelfverheerlijking te vervallen in dit blog: ik ben tevreden met hoe ik er uit zie, met wie ik ben. Natuurlijk zijn er verbeterpunten, zoals mijn gewicht. Maar dan vooral, omdat ik fitter word als ik afval, meer gedaan kan krijgen in een dag. Ik ben niet tevreden met mijn behaaglust, mijn idee dat ik me moet conformeren aan bepaalde standaarden. Die standaarden worden me namelijk ten eerste niet van buitenaf opgelegd, maar zijn door mijzelf ergens tijdens het opstapelen van die 33 blokjes ingebouwd; ze zijn ten tweede gewoon niet haalbaar voor iemand die al moeite heeft eens per zes weken naar de kapper te gaan. Eigen schuld, dikke bult, zeg maar.

Als ik alleen ben, goed nadenk, er geen anderen aanwezig zijn om me aan te spiegelen, is mijn ideaalbeeld van een vrouw van 40, 50, 60 jaar eigenlijk een soort mix van eigentijdse, hippe moeder en zo'n ouderwetse Italiaanse 'mamma'. Altijd verse koekjes uit de oven, altijd tijd voor de kinderen, een luisterend oor, een knuffel, een kus op het voorhoofd. En de knowhow om ze wegwijs te maken en respectvol zichzelf te laten zijn in een digitaliserende, afstandelijke wereld. Om ze hun eigen standaarden in te laten bouwen in hun constructie van met de jaren verkregen blokjes. Om ze thuis te kunnen laten uitrazen, nadenken, maken, slopen, bouwen, bakken, koken, ruzie maken, knutselen en praten. Om te zorgen dat ze zich thuis veilig voelen. Dat bovenal.

Mijn bouwwerk is wankel, soms. En soms, als het om mijn monsters gaat, ijzersterk. Ze zijn fantastisch, maar ook maakbaar. Ik hoop dat ik genoeg zelfvertrouwen kan opbrengen de komende jaren om ze zichzelf te laten maken. Met steun, vertrouwen, discipline waar nodig en veiligheid. Om de basis te zijn voor hun eigen toren. Zodat die minder wankelt dan die van mij. Gevarieerd, zoals elk leven gevarieerd moet zijn, maar vooral van henzelf. Hun creatie. Of zoals Ravi zegt: “Mam, vandaag ben ik een dino, maar dan wel een planteneter hoor, dus een lieve. Een parasaurolophus ofzo. Morgen ben ik wel weer een weerwolf.” En soms een prinses, met oogverblindend wimpergeknipper, een paard, Shrek, een vliegend rendier, een romein, Kronos (dan mag ik Poseidon zijn), een tijger, een gnoe of een 'gewoon Ravi'.

Zijn keuze, mijn taak om mee te spelen. Mee te bouwen. En 100 blokjes moet genoeg zijn.