Bloggen? Ik wil wel maar is dat wel wat voor mij?

Ik ben trix 36 en heb een pracht van een zoon van anderhalf. Ben getrouwd en ben afgekeurd om te werken.

De bevalling was zwaar mijn zoontje moest 6 weken te vroeg gehaald worden met een spoedkeizersnede omdat de placenta losliet. de eerste ziekehuis liet me maar een paar uur liggen terwijl ik bloedde als een rund topen na een hoop stennis naar een ander ziekenhuis gebracht en daar werd hij meteen en net optijd gehaald 1850 gram en 42 cm

2 weken in het ziekenhuis moeten blijven mijn man en ik in het familiehuis

eenmaal thuis was het natuurlijk heel erg zwaar het mannetje was zo klein en kwetsbaar niemand durfde hem echt vast te houden. er begonnen flinke wrijvingen te ontstaan tussen mij en mijn man. ik had geen idee waar het vandaan kwam maar ik deed niets meer goed hij wilde geen seks en bleef steeds langer weg van huis

om een lang verhaal kort te maken is ie na 4 maanden ervan door gegaan omdat hij het te zwaar vond. betaalde niet mee sloeg me waar het mannetje bij was aangiftes contact verbod maanden die kleine man niet zien. moeder en zus nergens te bekennen vrienden had ik al haast niet dus stond er van het een op het ander moment alleen voor. erg zwaar geen tijd om mijn stukgelopen huwelijk een plekje te geven. geen tijd voor wat dan ook eigenlijk

Van me af schrijven? bloggen? misschien iemand anders helpen met een verhaal waarin zij zich kunnen terugvinden. Ha! maar vertel je alles? gewoon open en eerlijk? hou je sommige dingen toch voor jezelf? wat als niemand mijn blogs leest? (dat lijkt me zoooooo vreselijk ) Wat als de reacties alleen maar negatief zijn? wat als mensen gaan denken nadat ze alles lezen dat ik heb meegemaakt dat het niet goed gaat? we zijn gelukkiger dan ooit inmiddels. Alles zit nogsteeds tegen en de scheiding is nogsteeds niet rond. dankzij de mishandeling van mijn ex en mijn lieve zus die zijn kant koos heb ik nogsteeds de ock iedere week over de vloer. we drinken koffie en praten over van alles wat krijg tips hoe om te gaan met de scheiding en dat ik assertiever moet zijn. qua opvoeding gaat het volgens mijn contact persoon prima beter dan prima dus helpt ze met andere dingen op een rijtje te zetten

Zoveel verschillende uiteenlopende dingen te vertellen van waarom ik baal dat mijn zoon en ex dezelfde naam hebben tot niet kunnen plassen zonder dat mijn zoon aan komt rennen en roept kijken!! tot valse beschuldigingen en verraad van mijn familie net uit de schuldsaniering weer volop in de schuld en ga zo maar door.

Jja ik denk dat ik vandaag of morgen maar ga beginnen bij het begin en het ga vertellen.Als niemand het leest baal ik enorm maar ben het wel eventjes kwijt hahahah ja altijd positief blijven ookal is er soms helemaal geen reden toe

ik heb altijd een reden om positief te zijn, Mijn binkie is mijn wereld en ik geniet elke dag van hem zien groeien uitproberen leren. Ik vind het een eer dat ik hem mag begeleiden in zijn reis. Voor hem zal ik altijd positief blijven en mijn hoofd omhoog houden en knokken tot ik mijn laatste adem uitblaas. alles voor zijn geluk en glimlach