Blog block?!

Het is alweer een poosje geleden dat ik een blog heb geschreven. Niet bewust of express. Geen duidelijke reden of statement. Nee, ik had last van een blog block (writers block voor bloggers ;)).

Dat komt overigens niet door een gebrek aan onderwerpen. Die zijn er zat. Er gebeurd nog genoeg in mijn leven met postpartum depressie, hartkwaal en mijn geweldige dochter, man, vrienden en familie. Misschien is dat juist het probleem. Ik heb teveel te vertellen. Als ik mijn blogs ook terug lees zijn het soms hele epistels. Alsof er een soort vulkaan uitbarst en die maar lava blijft spuwen. Eerlijk is eerlijk ik blog eigenlijk ook vooral omdat het therapeutisch voor mij is. Iets neer pennen, het kwijt zijn en eventueel nog iemand anders kunnen helpen is belangrijk voor me.

Zo was er het moment een aantal weken geleden waar ik voor het eerst in een hele lange tijd zo de slappe lach had dat de tranen over mijn wang druppelden. Mijn man mij liefkozend aan keek en zei: 'daar ben je weer'. Dat mijn hart een stukje groeide op dat moment. Of dat ik ineens besloot dat ik alles anders wilde in huis omdat gek genoeg de meubels mij heel erg aan mijn PPD deden denken. Mijn man, die normaal erg zuinig is, was allang al blij met deze omslag in mij en overal mee instemde zolang ik maar blij ben.

Dat mijn dochtertje een maand lang kwakkelde met haar gezondheid en opeenvolgend kinkhoest, een pseudo kroepaanval en de zesde ziekte kreeg. Ik daardoor tijdens de mooie dagen vooral op de bank zat met een kleintje tegen mij aan geplakt. Waar dit eerder voor ontzettende stress zou zorgen, genoot ik nu van mijn tijd met haar. Niet dat ze ziek was natuurlijk, maar het feit dat dit inmiddels best zelfstandige (vindt ze zelf) wezentje mij weer even echt nodig heeft.

Ik wil vertellen hoe ik de tijd wil stil zetten en geen seconde van I. wil missen. Dat dit zo bijzonder voelt omdat ik lange tijd mij afgesloten van alles en iedereen voelde. Dat ik een misschien wat mindere uitslag heb gekregen wat mijn hart betreft, maar er ook positief nieuws is. Dat mijn hart beschadigd is maar ik nog wel normaal kan leven en zelfs een tweede kindje nog steeds een optie is. Dat ik laatstgenoemde zelfs overweeg.

Dat ik merk dat ik mijn werk begin te missen en voorzichtig aan het denken ben aan terugkeren in het arbeidsproces. Dat ik daar tegelijkertijd gelijk van in de stress schiet en de PPD om de hoek komt kijken, maar ik daar steeds beter mee om kan gaan. Ik weer plannen maak voor de toekomst en daar ook echt weer zin in heb. Dat ik weer plezier krijg in mijn hobby's en ik in een lotgenotengroep ontzettende lieve meiden heb leren kennen die hetzelfde doormaken als ik.

Vooral wil ik zeggen dat ondanks alles wat het leven je doet toekomen, je zware stormen kan doorstaan. Dat je kan kiezen hoe je naar het leven kijkt en het uiteindelijk of wat voor manier dan ook weer ok is.