Blog 5: De operatie en de eerste week herstel

Toen ik binnen was, mocht ik mij aanmelden bij de balie en het eerste wat gedaan werd, was een thermometer op mijn hoofd (corona maatregelen). Er werden formulieren doorgenomen, vragen gesteld en toen mocht ik gaan zitten.

Twee kauwtabletten paracetamol in mijn mond en wachten maar.

Ik had het niet meer van de zenuwen. Even familie en vrienden appen en nog even op instagram, maar van al die succes wensen kreeg ik het nog benauwder. Telefoon dus op de vliegtuigmodus.

In de wc nog even snel mijn man gebeld om even rustig te worden van zijn stem. Nog eens diep ademhalen en daar zat ik dan.

Er kwam een meisje binnen met haar vader (die na mij geopereerd zou worden) en in het volgen van haar ‘intake’ vond ik even mijn afleiding.

De mevrouw achter de balie kreeg een belletje en onder de toonbank kwamen twee dozen tevoorschijn. Mijn borsten!

Even snel een plasje en daar ga ik dan.

In de gang de instructies gekregen en toen mocht ik een kamertje in. Daar lag mijn O.K. pakje klaar, met slofjes en een haarnetje.

Na het omkleden nog even snel een spiegel selfie voor de familie en door naar het volgende kamertje.

Hier zou de arts mij komen afrekenen. Bij elke voetstap die ik hoorde schoot mijn hartslag steeds even omhoog en daar was het. Klap op de knop, deuren open en daar was hij. Mijn plastisch chirurg.

‘Hoe gaat het?’, ‘zenuwachtig dokter’.

‘Niet nodig’, zei hij. ‘We gaan je heel mooi maken’ en hij begon te tekenen. 

Ik mocht mn OK vestje weer aan en kreeg een deken om mijn schouders. Zo zat ik een tijdje in die kamer en ik had het niet meer. Ik kon mijn emoties niet meer inhouden, dus ik begon te huilen. Ik vond het zo enorm spannend!

Gelukkig zijn anesthesie medewerkers altijd heel erg goed in het geruststellen van patiënten, dus zodra die binnenkwam en begon te praten, voelde ik me al beter. Ik mocht meelopen. Op naar de O.K.

Het was een drukte van belang. Er waren 6 mensen druk in de weer voor mij. Ik mocht gaan liggen en er gebeurde van alles. De ene hand werd vastgemaakt aan een plankje, in andere kreeg ik een infuus. Er werd tegen me gepraat, vragen gesteld, maar ik sloot mij af. Even tot mijzelf komen, in mijn bubbel.

Kom maar op! Ik ben er klaar voor.

Ik kreeg een antibiotica via mijn infuus. ‘Het kan een beetje koud aanvoelen’, en toen het narcose middel. Ik voelde geprikkel in mijn hoofd. ‘Welterusten en tot straks’.

Ik werd wakker en ging zitten. ‘Blijf nog maar even liggen’, werd er gezegd. Ogen dicht en ik sufte weer weg. Ik keek om me heen en lag op de uitslaap kamer. Mijn lichaam trilde enorm. Ik had pijn.

Dit schijnt een normale reactie te zijn en ik kreeg nog wat pijnstilling via mijn infuus. Het ging meteen beter!

Op de uitslaap kamer kreeg ik wat eten en drinken en toen ik goed wakker was kwam de arts langs. Alles was goed gegaan, en ik werd geholpen met aankleden. Ondertussen waren er nog twee meiden op de uitslaap kamer bijgekomen en zodra die een beetje wakker werden raakten we met elkaar aan de praat.

Gegevens werden uitgewisseld, leuk om met elkaar in contact te blijven leek ons!

Ondertussen was het 13:00 uur en was het voor mij al tijd om naar huis te gaan en daar ging ik, in mn rolstoel, naar mijn mannetje toe.

De eerste week na mijn operatie was best intens. Ik heb best veel pijn ervaren en heb dan ook een verlenging van mijn pijn medicatie gevraagd bij de arts. Vooral de momenten na het slapen waren heel pijnlijk, omdat je spieren dan stijf zijn. Verder valt het echt tegen om niet te mogen douchen en jezelf te bewegen zonder je borstspieren te gebruiken. Gelukkig heeft mijn man mij enorm goed geholpen, waardoor ik ook echt de rust kon nemen die ik nodig had.

Morgen is een week na mijn operatie, en ik ben al erg tevreden.

Ik hoorde van veel meiden dat het formaat snel went en dat mensen snel de gedachte krijgen: ‘had ik maar groter genomen’. Ik dacht altijd: ‘die mensen zijn gek, want het is supermooi!’ Toch merk ik nu dat die gedachte soms stiekem bij mij ook in mijn hoofd rondgaat. Als dat het geval is neem ik even een foto voor me van hoe het was en dan ben ik uiteraard enorm tevreden met het resultaat.

Ik heb nog een lange weg te gaan voordat mijn borsten volledig ‘genezen’ zijn. Ik ben van plan om over een tijd, als mijn definitieve maat bekend is en ik helemaal gewend ben aan mijn nieuwe lijf, nog een laatste blog te schrijven om dit hoofdstuk in mijn leven af te sluiten.

Ik hoop dat ik met het vertellen van mijn verhaal, veel mensen geïnspireerd heb en heb kunnen helpen. Vaak gaat er achter mensen een ander verhaal schuil, dan dat voor de buitenwereld bekend is. Wij leven nou eenmaal in een maatschappij waarbij het uiterlijk heel belangrijk is, wat soms gepaard gaat met sterke onzekerheid.

Ik ben enorm blij dat ik deze stap heb gezet, en daarbij enorm dankbaar voor alle lieve woorden, steun, support en interesse van iedereen om mij heen. Ik ben overdonderd met lieve berichtjes en cadeautjes van mensen die ik persoonlijk nooit heb ontmoet en daar ben ik erg dankbaar voor!

Heel veel liefs en een dikke kus Alexandra XOXO.

~ be the best version of you! ~