Blog 4: Aftellen... het is zo ver!

Ik had mijn datum, ik had mijn maat en het enige wat ik nog moest doorstaan was de drie weken wachttijd tot aan mijn operatie.  Ik had er zin in! 

Helaas, of gelukkig zaten deze drie weken prop vol met afspraken, werk en uitstapjes. De afronding van het schooljaar en wat weekeindjes weg maakten, dat ik niet eens de tijd had om aan mijn operatie te denken.  

In de laatste paar dagen voor mijn operatie, heb ik kijk hele huis nog opgeruimd en schoongemaakt, zodat dat vast gedaan was. 

De woensdag voor mijn operatie kon ik ineens niet slapen. Spanningen had ik nog niet echt, maar ik had er vooral zin in. Ik besloot eens op internet te gaan kijken hoe zo’n operatie loopt. Oké.. dat had ik beter niet kunnen doen! Het operatie stuk... geen probleem, maar het stukje narcose en infuus, daar haak ik af. Trillend en zwetend zat ik daar in bed. Op dat moment was mijn stress geboren. 

De volgende dag had ik het zo druk met schoonmaken, dat ik niet meer aan die narcose dacht maar ‘s avonds kwam de angst weer. 

Ik zat met mijn man op de bank en we zeiden tegen elkaar: ‘morgen is het zo ver’. 

Die vijf woorden waren voor mij genoeg. Huilen... en ik kon niet meer stoppen! 

‘Maar wat nou als ik niet wakker word?’, ‘Ik laat in mezelf snijden voor iets ‘moois’. Ik heb wel een kind, ik kan haar toch niet achter laten’. 

Nu ik dit typ, springen de tranen mij weer in de ogen. In mij zit altijd een diepgewortelde angst om mensen te verliezen. Dit komt voort uit het overlijden van mijn ouders. Wat ben ik dankbaar voor mijn gezin en voor het feit dat ik hier, thuis op de bank mijn verhaal mag/kan typen. 

Gelukkig was mijn man, zoals altijd, in staat om mij te kalmeren. ‘Het is een ingreep die zo veel wordt gedaan, plus je bent maar 45 in slaap, dus de narcose valt echt mee’. 

Ik kon met een (beetje) gerust gevoel gaan slapen. 

Vrijdag 24 juli 2020. De dag dat mijn leven radicaal zal veranderen! De dag van de operatie. 

Wakker worden, douchen en aankleden. Make up etc mag niet, dus lekker snel klaar vandaag. Deze kostbare tijd heb ik geïnvesteerd in mijn momentje met Isabella. Ik heb haar bij mij genomen en haar, voor het eerst in hele lange tijd, een flesje gegeven (normaal doet ze dit zelf). Wat was dat genieten zeg! Ook hier kwamen een paar traantjes, maar dit moment kon me niet lang genoeg duren. 

We hebben haar daarna aangekleed en uitgezwaaid, want ze slaapt bij opa en oma. Ook wij gaan de auto in, op naar Vlaardingen. 

Voor de kliniek kwam weer een gek moment.. Door de Corona mocht mijn man niet mee naar binnen, dus voor de deur een kus, een succes, even diep adem halen en daar ging ik. Het is zover! 

~ to be continued ~

 

In mijn volgende en laatste blog vertel ik over de operatie en de eerste dagen daarna.