Blog 3: De weg naar mijn operatie; consulten

10 juni 2020, het was zover! De dag van mijn allereerste consult bij Diana Gabriels. Eerst nog een dag werken, maar daardoor ging de tijd zo lekker snel.

Heel de dag liep ik met een grijns van oor tot oor omdat ik er zo veel zin in had.

Ik had met mijn man voor de kliniek afgesproken, omdat we allebei vanuit ons werk zouden komen. We kwamen tegelijk aan, dus konden meteen naar binnen.

Handen desinfecteren en met een mondkapje naar de wachtkamer toe. Daar zaten we dan.. ondertussen was ik enorm nerveus en dat mondkapje werkte daar niet echt lekker aan mee. Een hoge ademhaling, hyperventilatie, buikpijn en onze afspraak liep uit. Voor mijn gevoel zaten we uren te wachten maar toen was daar het moment. Ik mocht naar binnen.

We zaten aan tafel, en voor ons lagen wat implantaten met daarop geschreven: ‘knijp mij’. Diana zelf ging nog even wat drinken halen (het was die dag erg warm), dus als een klein meisje even stiekem, snel in die dingen prikken en voelen.

De deur ging dicht en het was: ‘laat maar zien’, ‘je komt voor een borstvergroting toch?’ ‘Doe maar uit die kleding’.

Tijd om na te denken had ik niet, want voor ik het weet stond ik daar met een bloot bovenlijf voor de deur. Het was klik, klik, klik en de ‘voor foto’s’ waren gemaakt.

Mee naar de kast, bh aan en vullen maar.

De bh werd gevuld op mijn figuur. Ik heb flinke billen, dus ik kon ook wel wat hebben qua volume. Nog geen paar seconden later stond ik voor de spiegel met 400cc in mijn bh. ‘Geef jouw telefoon maar, dan maak ik wat foto’s. Leuk voor thuis’, werd er gezegd. Telefoon afgegeven en het was weer een paar klikjes, filmpje gemaakt en daar stond ik dan. Voor de spiegel, te kijken naar mijn ‘nieuwe lijf’.

Ondertussen werd de administratie ingevoerd en raakte mijn man in gesprek met Diana. We kregen haar ervaringen over de arts te horen, en er was ruimte voor een gezellige babbel.  Er werden wat vragen aan mij gesteld, die belangrijk waren voor de operatie. Allergieën? Rook je? Persoonlijke gegevens en al wat meer nodig was. En toen kwam de vraag: ‘wanneer wil je?’... ‘geopereerd worden’.

Ik was door deze snelle manier van werken wel een beetje van mijn stuk gebracht maar ging mee met de ‘flow’ en noemde een datum. De papieren werden getekend, een afspraak met de plastisch chirurg was ingepland en voor ik het wist, stond ik met een goodiebag en weer naast de auto.

Omdat we met twee auto’s waren, belde ik mijn man zodra we aan het rijden waren (handsfree uiteraard), om even te bespreken wat er zojuist was gebeurd. Ik weet nog dat ik tegen hem zei: ‘wat is daar zojuist gebeurd’. Ik moest het even laten landen allemaal  

Achteraf gezien was deze manier van werken voor mij perfect. Ik was tenslotte enorm zenuwachtig, en op deze manier had ik helemaal geen tijd om hier mee bezig te zijn. Daarnaast vond ik Diana zelf een hele bijzondere vrouw, met een geweldig verhaal. Ik hoor van veel mensen verhalen dat ze afgehaakt zijn bij deze kliniek, maar voor mij werkte dit en ik wist: ‘dit is het! Hier ga ik mijn borsten krijgen’.

Na de intake waren mijn zenuwen dan ook volledig verdwenen. Ik had er vooral heel veel zin in. De drukke dagen gingen door en voor ik het wist was het dan ook weer de dag van het consult bij mijn plastisch chirurg. 

Vooraf was er, door Diana, al gezegd, dat mijn PC een bijzondere man was en dat hij wel een kei in zijn vak is. Een bijzondere man is het zeker! Zo kundig en wist met de minste vragen wat ik wilde en droomde. Tijdens het consult werden mijn borsten gemeten, werden er nog wat vragen doorgenomen en werd de uiteindelijke maat bepaald. Ik zou 500 cc krijgen. 

Ik had mijn datum, ik had mijn maat en het enige wat ik nog moest doorstaan was de drie weken wachttijd tot aan mijn operatie. Ik had er zin in! 

~to be continued ~