Blog 1: Mijn borstvergroting ~ Alexandra

Ik weet het nog heel goed. Ik als klein meisje (een jaar of 6/7), altijd met de jongens. Nooit bezig met borsten, want die zitten toch alleen maar in de weg. Ik hoopte dat ik ze nooit zou krijgen!

Een aantal jaar in de puberteit sloeg dat gevoel helemaal om. Ik als vroege leerling moest aanzien hoe al mijn klasgenoten, langzaam veranderde in vrouwen. Dat was toch wel erg mooi!

Met de bh’s van mijn mama en oudere zussen voor de spiegel, dromend van de dag dat die, toen nog lege cup, ooit mooi vol zou zijn.

Toen de eerste pijntjes en veranderingen daar eindelijk voor de deur stonden was ik dolgelukkig! Maar helaas bleef mijn lang gekoesterde wens een wens. Die cups van mijn moeder bh raakte niet vol. Ik bleef ‘plat’. Tussen alle, ondertussen geworden, vrouwen van het vmbo stond ik daar nog als meisje.

De verschillen vielen op en ik werd het middelpunt (helaas negatief en moest dealen met met gemene opmerkingen). Gelukkig zijn de push-up bh’s uitgevonden en ging ik door naar de volgende school door het behalen van mijn vmbo diploma. Ik kwam terecht in 3 havo en was daar ineens de oudste. Ik was niet meer ‘plat’ in vergelijking met de rest. Helaas nam dit verschil snel zijn beloop en ook daar werden de verschillen zichtbaar (voor de buitenwereld niet, omdat het te verdoezelen was met de juiste bh’s, maar ik zag wat er in zat... of beter gezegd, wat niet).

Mijn kleine borsten hebben mij altijd gestoord, onzeker en vaak genoeg heel verdrietig gemaakt.

Ontmoetingen met mannen.. wat nou als die bh ooit uit moet? Naar het strand.. met een ultra push-up hou je veeel water vast, dus hoe krijg je dat er ongemerkt uitgeknepen? Mijn trouwjurk met voorgevormde cup.. te groot, dus toch maar een bh er onder...

Dit zijn een aantal struggles waar ik tegenaan ben gelopen. En dan niet te spreken over mijn dagelijkse onzekerheid. Elke dag denken aan borsten, kijken naar borsten en mezelf maar blijven vergelijken.

Al die jaren verdriet en toch nu pas de stap gezet. Wat hield mij toen tegen? De prijs, angst, een operatie (want ja, iedereen zegt: ‘waarom snijden in een gezond lijf?’)

Toen ik Isabella kreeg en mijn borstvoeding op gang kwam, voelde ik mij een gelukkig mens. Wat een kanonskogels had ik ineens hangen. Ik voelde me mooi, ik voelde me vrouw, ik voelde me compleet. Helaas zakte dat na die stuwing periode in en werden ze weer langzaam hun oude formaat. toch had ik op dat moment niet zoveel problemen met mijn borsten, omdat ze mij en mijn dochter het mooiste schonken. Melk, het idee dat ik met mijn lichaam mijn kindje kon laten groeien en een enorme verbintenis. Toen mijn melk met negen maanden borstvoeding ineens op was, had ik het best moeilijk. Me hier uiteindelijk overheen gezet en weer doorgegaan op de orde van de dag.

Kort daarna begon de onzekerheid (helaas) weer, maar een borstvergroting bleef en diep gekoesterde en in mijn ogen, onmogelijke wens. En toen was daar de corona tijd. Je zit thuis, je denkt na, vakanties gaan niet door en in mei heb je dan ineens een lekkere financiële bonus wat nu voor het eerst niet opgaat aan de geboekte vakantie. Ineens wist ik het doel voor dat geld, mijn borsten vergroten. Dit jaar in oktober, op dezelfde dag als mijn dochter, mag ik 30 kaarsjes uitblazen. Dit heeft mij een’ mentale boost gegeven.. ik ga het doen.

Het idee was geboren en twee weken later zat ik, met de volledige steun van mijn lieve man, in de kliniek.

Zijn jullie benieuwd hoe mijn weg naar grote borsten is verlopen? Volg mijn pagina dan..

~to be continued ~