4 jaar geleden
Bloed prikken in plaats van bevallen. (deel 2)
onderzoek naar de miskramen.
Ik wil er geen big deal van maken en er geen oorzaak achter zoeken. Het kan iedereen toch wel eens gebeuren. Ik heb dan wel 3 miskramen gehad maar wat zegt dat? Het hoeft toch niks te betekenen?
Na 3 miskramen raak je langzaam maar zeker het vertrouwen steeds meer kwijt in je lijf. Je kunt dan nog wel super positief zijn ingesteld maar er komt een moment dan wil je toch antwoord op al die vragen die door je hoofd spoken en je geen dag met rust laten. Ik ga al sinds november 2016 naar een voetreflextherapeute voor zwangerschapswens en dat helpt me enorm vooral omdat ik daar ook mijn hart kan luchten en goede tips mee krijg. Zij geeft de doorslag als ze zegt dat ze alles voor me doet wat ze maar kan maar dat er wellicht toch iets is wat ze niet kan verhelpen en waar ik toch echt voor naar het ziekenhuis moet.
Ik bel en kan eigenlijk al best snel terecht. 6 januari ga ik met mijn man en mijn dochter naar het ziekenhuis in Eindhoven. Dit is niet meer dan een intake gesprek. Gelukkig zit er een gyneacoloog in opleiding die me wel serieus neemt en mijn verdriet en onmacht ziet en snapt. In plaat van alles 1 voor 1 uit te sluiten word meteen alles geprikt om te onderzoeken. Dit mag alleen pas 3 maanden na de miskraam dus begin februari. Dan duurt het 4 tot 6 weken tot de uitslag er is. Het duurt me allemaal te lang maar er gebeurd tenminste iets. De foto van de post is van 11 februari, de dag dat ik bloed ben gaan prikken. Een paar weken voor de uitgerekende datum van mijn zwangerschap van juli 2019. Ik ben intens verdrietig als ik daar zit. Er word gevraagd of het gaat maar als ik nee zeg word er verder niks mee gedaan. Ach wat moet je ook als je alleen er zit om bloed te prikken. Als je mensen had willen troosten of helpen op een ander gebied hadden ze een ander vak gekozen.
11 maart heb ik de afspraak voor de uitslag. Helaas is nog niet alles binnen. Dat wat er binnen is is allemaal goed. Gelukkig. Ik ben blij toe want ik zie het zelf nog steeds als domme pech. En ik heb sinds december regelmatig gesprekken met de praktijkondersteunder GGZ waar ik mijn verhaal goed kwijt kan en die me ook echt steunt en goede tips geeft. Ze heeft zelf 5 jaar gedaan om zwanger te worden van de eerste dus ze begrijpt me ook echt heel erg goed wat voor mij heel prettig is.
De rest van de uitslag laat nog even op zich wachten, er staat een afspraak voor donderdag 9 april. In de tussentijd ben ik naar een paragnoste geweest voor de zwangerschapswens. Ik ga er naar toe om te horen of ik ooit nog zwanger zal worden of niet. Ik hoop rust te vinden in het feit dat ik weet dat het nog een keer gebeurd. Deze afspraak was 12 maart een dag na de uitslag. De paragnoste vertelde dat er een blokkade in mijn lijf zat die ze nu opgeheven heeft. En dat de momenten dat mijn cyclus langer duurt als 28 dagen dit allemaal wel bevruchtingen zijn geweest maar niet tot een zwangerschap is gekomen. Dat bevestigd mijn gevoel, ik heb dit zelf ook altijd gedacht dat er dan wel iets goed ging maar toch niet zo ver kwam dat ik zwanger werd. Het brengt rust en ook vertrouwen en ik ga er van uit dat me die positieve instelling en de hulp van de paragnoste het nog wel eens snel zal moeten lukken.
Tot ik een telefoontje krijg uit het ziekenhuis..........
