Blij... als die eerste weken eindelijk voorbij zijn

Al heel lang wilden mijn man en ik een tweede kindje, maar we moesten wachten tot we getrouwd waren. Ik wilde niet met een dikke buik op trouwfoto's staan (mijn man had dat geen probleem gevonden). We besloten het net voor de bruiloft te proberen en dan wel verder te kijken.

Ik durfde er niet te veel op te hopen. Dat de eerste zo snel is gegaan, zegt niks over een tweede keer. Maar toen mijn menstruatie uitbleef, toch een test gedaan. Ik voelde me helemaal niet zwanger en had ook totaal geen symptomen. Bij de eerste voelde ik me al zwanger nog voordat ik een test had gedaan. Ik wist dat ik zwanger was, al was ik het nog nooit eerder geweest. 

Maar nu? Twee strepen??!! WAT?! 

Schok maakte plaats voor blijdschap. Ik had me voorgenomen om het mijn man op een leuke manier te laten weten, maar hij zat niets vermoedend in de woonkamer (hij wist niet dat ik een test ging doen, want ik wilde hem de eventuele teleurstelling besparen) en ik kon het gewoon niet voor me houden. Ik MOEST het met hem delen. Dus ik schoof de test onder zijn neus en hij was er wel even stil van.

Hij is niet het soort man dat meteen in tranen uitbarst en een gat in de lucht springt, maar ik had toch wel iets meer verwacht dan 'Oké...' Later hoorde ik van hem dat het nieuws wel heel opeens was gekomen en dat hij er wel degelijk heel blij mee is.

Momenteel zijn we vier en een halve week verder en zit ik op de negen en een halve week. Ik heb nog geen eerste echo gehad (bij de eerste kreeg ik vier echo's en nu zijn het er nog maar twee *vloek vloek*) en alleen nog maar een intakegesprek bij de verloskundige, maar enkele mensen weten het al. Onder andere mijn beste vriendin en een anderen vriendin. Van het weekend wilden we het mijn vader en diens vriendin vertellen. Ons zoontje had een shirt aan met daarop "brothersaurus." Ik dacht: dat moeten ze wel snappen.

Niet dus...

Nu heb ik besloten dat we wachten tot de eerste echo. Die krijg ik pas met 11 weken :( Mijn buikje is wel al gegroeid en ik pas mijn eigen broeken niet eens meer. Bij de eerste duurde het 14 weken voordat ik zoiets had van: Nu gaan mijn broeken toch wel wat strakjes zitten. Dat had ik nu al met zeven weken... 

En het allerlastigste? De alles overheersende vermoeidheid. Bij de vk werd mijn bloeddruk gemeten, maar ik wist al genoeg. Laag.

Vooral ons zoontje is hier een groot slachtoffer van, want hij wil dingen met mama ondernemen, zoals we altijd hebben gedaan. Hij wil naar buiten, stoeien en samen spelen. Mama wil alleen maar slapen :( Alleen al de trap op lopen voelt als een marathon. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat alles zwart wordt voor mijn ogen, elke keer dat ik opsta/voorover gebukt heb gestaan en weer rechtop ga staan.

Vorige week had ik overdag een paar uurtjes dat ik me goed en energiek voelde. Die mooie tijd is nu ook wel voorbij.

Even leek de misselijkheid minder te zijn (en dat heb ik vol blijdschap aan de vk verteld). Nou, dat is dus mooi verleden tijd, de iets minder misselijke dagen. Ik ben nu constant misselijk. Het maakt niet uit of ik wel eet of niet (oké, niet eten is geen optie, want dan is de misselijkheid niet uit te houden) maar de porties lijken ook niet uit te maken. Ik eet weinig en ben misselijk. Ik eet een normale portie en ben misselijk. Ik eet veel en ben misselijk. Vooral in de ochtend en in de avond steekt die misselijkheid de kop op.

Toch voelt het nog niet echt als een zwangerschap, omdat we het nog voor onszelf houden en omdat we nog geen echo hebben gehad.

Op mijn vorige werk hadden twee collega's een miskraam gekregen en nu ben ik bang dat dat mij ook zal overkomen. Naar het toilet gaan elke keer vind ik gewoon eng, bang om bloed aan te treffen :( Ook daarom durf ik nog niet te veel aan het idee te wennen, tot we de twaalf weken gepasseerd zijn. Maar dat duurt nog twee en een halve week. Dan mag eindelijk de hele wereld het weten! 

En dan heb ik hopelijk ook mijn energie weer terug en houdt die misselijkheid op, want laten we eerlijk zijn. De eerste paar weken van een zwangerschap (mocht je het geluk hebben dat het daarbij blijft) zijn zwaar...