Blauwe wolk, einde verlof, loslaten

Wat heb ik van je genoten tijdens mijn verlof! 12 intense weken samen met mijn baby Boaz waarin ik je heb mogen zien groeien en bloeien. Het liefste mannetje waar we zolang van hebben gedroomd, op hebben gehoopt en over hebben gefantaseerd. Ons eigen bundeltje geluk. Des te moeilijker voor mij om je een stukje los te gaan laten nu mijn werkrooster weer aan staat, de agenda dus weer volstroomt en mijn moederhart dit einde het liefst nog heel lang had uitgesteld. Ik mag mijn draai gaan vinden in het leven als werkende moeder.

Met een knoop in mijn maag en een traan over mijn wang bracht ik je deze week weg en werd ik tijdens het werk overspoeld met lieve berichtjes en de liefste foto’s van jou. Foto’s die mijn gezicht lieten stralen en waardoor ik me alleen maar meer verheugde op jouw ophaalmoment.

En inmiddels zit onze eerste week er alweer op. Wat deed je het goed en wat maak je mama trots. Ik miste je knuffels, je flesjes, je lachjes en nog veel meer. Maar wat was het heerlijk om je na een werkdag weer te halen. Waar je me begroette met je liefste lach. Zalig. Mijn bundeltje geluk weer mee naar huis.

Samen zetten we dit voort en vinden we vanzelf onze draai in deze nieuwe zetting. Want wat is het ook weer fijn om meer te zijn dan mama, om weer een collega te zijn, een BSO juf en een pedagogisch medewerker die zorgt voor zijn/haar kind. Want wat voel je die verantwoordelijkheid weer des te meer nu ik zelf moeder ben. Wat een vertrouwen je moet hebben in de pedagogisch medewerkers waarbij je je kind achterlaat. En tegelijkertijd denk ik, de gesprekken, de gezelligheid, de humor en alle gebeurtenissen. Ik heb het toch ook zo gemist. En wat is er dan leuker na zo’n werkdag dan thuiskomen bij mijn eigen leuke kind? Niks toch. Maakt je alleen maar bewuster van dit grote geluk.