6 jaar geleden
Binnenkort is het dan zo ver; alleenstaande mama
Dit is hem dan; mijn allereerste blog. Ik wil graag proberen wat van de dingen die ik momenteel meemaak met jullie te delen.
Ik hoop dat ik daarmee wat steun kan krijgen maar ook dat ik andere mama's die dit nog te wachten staat of er ook middenin zitten misschien wel een beetje kan helpen. Ik ben er inmiddels wel achter dat ik echt niet de enige ben in deze vervelende situatie.
Inmiddels nu zo'n 2 maanden geleden heeft mijn man aangegeven van mij te willen scheiden. De reden? Zijn gevoel voor mij is oppervlakkig. Tja......daar sta je dan. We hebben een mooi huis, 2 schatten van kinderen, allebei een goede baan, 2 auto's voor de deur, geen grote problemen, je kent het wel.....bijna het ideale plaatje zeg maar.
Nou zo ideaal is het dus helemaal niet! Na deze boodschap heb ik hem verzocht te vertrekken om alles op afstand te regelen. Ik wilde rust en ruimte voor mij en de kinderen. Hij wilde mij toch niet meer dus ik vond dat hij dan ook kon wieberen. Helaas liep dit een beetje anders want meneer weigert te vertrekken. Omdat het huis van ons samen is heb ik geen poot om op te staan dus ik zal het ermee moeten doen.
De afgelopen 2 maanden lopen als een rollercoaster. Verdriet, woede, opluchting, hoop en wanhoop wisselen elkaar in razend tempo af. Er moet gigantisch veel geregeld worden en dat komt, hoe kan het ook anders, op mijn schouders neer. Ik probeer positief te blijven, ook naar de kinderen. Ik ga ruzies en confrontaties zoveel mogelijk uit de weg. Ik kook iedere dag, ook voor hem, ik maak schoon en ruim op, ook voor hem en ik doe de was, ook zijn was. Ow en slapen doen we ook nog steeds in hetzelfde bed. Ik lijk wel gek toch? Dat vind ik zelf soms ook en dan vraag ik me echt af waarom ik dit op deze manier doe. Het antwoord hierop is heel simpel. Op deze manier hou ik het voor de kinderen en indirect voor mezelf leefbaar. Ik weet dat aan deze situatie een einde gaat komen en dat idee houdt me op dit moment op de been.
Mamavantweelieverds
Respect! Meer kan ik niet zeggen!
Anoniem
Vind je nogal makkelijk reageren. Alsof je het maar accepteert. Als je van hem houd zou ik zeggen geef de relatie een nieuwe kans. Zoek elkaar weer op. Kom SAMEN uit de sleur. Scheiden is de weg van de minste weerstand. Ervoor vechten betekend veel meer. Water bij de wijn
Anoniem
Heftig,, maar het lijkt er een beetje op dat jouw gevoelens voor hem ook nogal oppervlakkig waren? Je zegt dat er een eind komt aan deze situatie? Moet jij andere woonruimte voor hem regelen? Of vertrek je zelf met de kinderen? Het lijkt op deze manier ook een beetje of hij je toch niet los kan laten. Vraag me ook af wat er gebeurt als jullie daadwerkelijk uit elkaar gaan. Zal hij z'n leven oppakken? Het klinkt alsof jij voor hem zorgt (alsof hij een soort extra kind is). Hoe staan de kinderen erin? Weten ze wat er staat te gebeuren?
Mismaartje
Titel aangepast! Ik denk dat jullie er nu wel bij kunnen.