Bijna 5 jaar geleden verloor ik mijn man. Hij overleed in november 2016 aan de gevolgen van een hersentumor.

Vier jaar geleden... Toen was ik net bezig met het rouwproces na het overlijden van mijn man. Want in november 2016 heb ik hem moeten laten gaan  en kwam ik in een trein terecht waarin ik vooral bezig was met overleven. Rouwen was niet aan de orde, ik moest door. De kinderen zijn mijn redding geweest.  Rouw is rauw, pijnlijk en confronterend. Rouw komt op momenten dat je het niet verwacht. 

Het was oktober 2013 toen mijn man, de vader van mijn dochter,  voor het eerst geopereerd moest worden. Een stuk van zijn linkerlong zou worden weggenomen omdat er kwaadaardige cellen waren gevonden. Longkanker. Operatie geslaagd, met een drain naar huis, lang revalideren en scans en controles zouden volgen.  In 2015 werd er weer een scan gemaakt. Ditmaal werden er uitzaaiingen gevonden in de hersenen. Bestralingen volgen, tumor was ingekapseld. Helaas zat de tumor op een plek die inoperabel bleek te zijn. Op dat moment was onze dochter vijf jaar. We hebben haar betrokken bij het hele proces en konden haar zo goed voorbereiden op wat er zou gebeuren. Ook chemotherapie mocht niet meer baten. Met dexamethason werd getracht om het vocht wat zich ophoopt in de hersenen te beperken. Het ging lang goed. Totdat het niet meer ging. 2016 was een rampzalig jaar. Ziekenhuis in en uit, blaasontstekingen, delier van de medicatie. In april werd epilepsie vastgesteld na langdurige opname op de IC in Maastricht. Vanaf daar ging het bergafwaarts. Mijn man kreeg dagelijks ruim 30 verschillende soorten medicijnen. Epilepsie en de druk van de tumor op de hersenen, zorgde dat mijn man steeds weer enge waanbeelden kreeg, of vanwege toevallen in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Ook na die ziekenhuisopnames, was het thuis, met de zorg voor mijn man en dochter, bijna niet te doen. Ik kreeg een bed voor mijn man in de woonkamer en thuiszorg, later ook nachtzorg aan huis, zodat ik tenminste kon slapen. Uiteindelijk werd mijn man eind september opgenomen in het hospice. Dat was vreselijk. Iedere dag met angst in je hart, samen op bezoek bij pappa, waarna we dan weer afscheid moesten nemen. En pappa was pappa niet meer, want hij herkende niet meer wie bij hem was... Het werd tijd voor palliatieve sedatie. Hij zou steeds meer slapen. Dat duurde nog enkele weken, toen werden we 's nachts rond 05:00 gebeld. Mijn man, de vader van mijn dochter, was er plotseling niet meer...