3 jaar geleden
Bewuste kinderloosheid...
“Daar snap ik niks van!?”
Oké, allereerst hoop ik met deze blog niemand voor het zere been te stoten. (Aangezien merendeel van de mensheid op internet dingen leest en interpreteert zoals hij/zij dat wil). Maar afijn dat gezegd te hebben... Ik wil het dus eventjes met jullie hebben over bewuste kinderloosheid. Maar voordat ik dat ga doen wil ik jullie even meenemen naar toen ik een kleine Annie was.
Vroeger was ik een heus poppenmeisje. Ik speelde dag in- dag uit met mijn poppenkinderen en ook mijn Bratz (remember?) werden dagelijks uit hun opbergplaats naar buiten getoverd. Fantastisch vond ik het, zo fantastisch dat ik er nog mee speelde totdat ik naar de middelbare ging. Vrij laat dus. Mede daardoor had ik als kleine Annie maar 1 levensdoel: moeder worden. In mijn hoofd fantaseerde ik dan ook van kleins af aan van huisje, boompje, beestje. Mijn kindernamen had ik al klaar enz. Tijdens mijn pubertijd is dat levensdoel nooit veranderd. Ik moest en zou ooit moeder worden. Daarbij kwam dan ook al snel de angst dat ik onvruchtbaar zou zijn en ergens had ik ook het gevoel dat dat het geval zou zijn. Maarja, ik was jong en dat waren dingen waar ik me later wel aan zou wijdden.
Op de middelbare school, het MBO en in mijn werkveld kwam het gespreksonderwerp omtrent een kinderwens regelmatig aan bod. Merendeel van mijn gesprekspartners deelde mijn levensdoel wel, het worden van papa of mama. Maar het kwam ook regelmatig voor dat ik met iemand het gesprek aan ging die die wens en dat levensdoel totaal niet met mij deelde. Iets waar ik met mijn hoofd echt totaal niet bij kon. In mijn hoofd klopte dat gewoon niet? Hoe kan je dat nou niet willen..
Maar nu, ongeveer 10 jaar later, snap ik het ineens wel.
Toen mijn kinderwens veel vroeger dan gepland werkelijkheid werd kwam mijn droom uit. Ik werd mama. Nu ging dat allemaal niet op de manier die ik eigenlijk voor ogen had maar dat terzijde.
Laat ik voorop stellen dat ik mijn kinderen voor geen goud wil missen, ze mijn alles zijn, ik van geen enkele keuze omtrent hun komst spijt heb en ik van ze hou tot aan de verste planeet er omheen en weer terug, MAAR... Ik kan me sinds hun komst wel heel goed voorstellen dat er mensen bewust kinderloos zijn.
Ze zijn namelijk het mooist wat me ooit is overkomen maar ook het meest intense, heftigste, slopende, life changing thing in history of ever... De verantwoordelijkheid die je 24/7 heb over die kleine wezentjes, de angst om ze kwijt te raken, het gevoel hebben soms te falen als moeder, het gewoon allemaal even niet meer weten, gefrustreerd zijn, moe, intens moe, weinig tijd voor jezelf, je omgeving, je carrière.
Ik snapte het nooit, maar nu ik zelf ervaar wat het ouderschap allemaal inhoud, wat er allemaal bij komt kijken. Kan ik mij zeker voorstellen dat er mensen zijn die die dappere beslissing maken om er niet aan te beginnen.
Als ik de keuze opnieuw zou mogen maken, zou ik nog een ontelbaar keer voor mijn gespuis kiezen, dat staat buiten kijf!
Ik ben benieuwd hoe jullie dat ervaren. Zijn jullie over bepaalde dingen anders gaan denken voordat je het ouderschap heb ervaren en zo ja, welke dingen zijn dat!? (Ik kan er trouwens zo nog 100 opnoemen hoor, maar ik ben benieuwd naar hoe jullie daar in staan!)
Lieve knuffels van een hele trotse mama @Anneo3o5,
Perf not so Perf