Bevallingverhaal (deel 1)

Zaterdag is het 1 jaar geleden.. zo gek om te weten dat ik hier vorig jaar op dit moment nog met een dikke buik rondliep.. Maar dus, zaterdag is het 1 jaar geleden dat ik 'smiddags iets voelde, wat me niet zo zeer onbekend voorkwam, omdat ik steeds zo'n pijn voelde tijdens mijn menstruatie. Maar toch vond ik het even spannend, zou het begonnen zijn? Is dit een milde wee? Toch kreeg ik een soort rust over mij, in tegenstelling dat ik dacht dat ik als een kip zonder kop zou beginnen rondlopen en meteen naar het ziekenhuis zou willen gaan, was ik de rust zelve en wachtte ik gewoon even af... Een dag dat een van de mooiste van mijn leven had moeten zijn.. niet dus, ik hou hier nog steeds een zure nasmaak aan over.

Het voelde gek, ik kreeg een mini kramp rond de middag. Zou dit een wee zijn? Is het zover? Is het echt begonnen? Duizenden vragen in mijn hoofd. Super spannend, het ging eindelijk dichterbij komen, ik ging mijn klein mannetje eindelijk ontmoeten..

Ik heb op voorhand nooit bevallingsverhalen willen aanhoren of lezen, ik nam me altijd voor dat het voor iedereen anders zou zijn. En dat was het ongetwijfeld.

Eens ik een paar keer zo'n krampje kreeg, begon ik dit door te sturen naar mijn vroedvrouw. Heb zo een hele namiddag gezeten en het ging steeds op en af, maar met echt nog wel veel tijd tussen. Pas rond etenstijd, ben ik beginnen timen.. Het kwam dichter op elkaar maar nog niet om te zeggen dat Lyaz elke moment daar zou zijn. Hoe zou zo'n wee voor hem aangevoeld hebben, vraag ik me dan af.. Nog een douche genomen, rustig lasagne gegeten en hup de zetel in.. Timen die wee'kes.. Want het werd meer en meer duidelijk, het was echt wel begonnen. Omdat ze toch wel een beetje dichter op elkaar kwamen, stelde mijn vroedvrouw voor om al eens te bellen naar het ziekenhuis om te verwittigen dat het kon zijn, dat ik er in de nacht zou aankomen.. Hmm, de vroedvrouw van het ziekenhuis vroeg of dit mijn eerste kindje was, waarop mijn antwoord ja was.. en zei dan: 'Kom dan al maar binnen'.

Zo snel had ik het allemaal niet verwacht, maar ze zouden het in het ziekenhuis toch wel beter moeten weten dan ik, dacht ik.

Aangekomen in het ziekenhuis, bracht de vroedvrouw van het ziekenhuis mij naar een kamertje, waar een bed stond, vele kasten, een apparaat om een echo te maken, een monitor, een houten kruk en tafelke.. that's it! Oke, vele vragen werden er gesteld en ik werd aan de monitor gehangen.. Dat monitor gebeuren is ook iets wat ik niet snel zal vergeten, door mijn bekkeninstabiliteit deed dit enorm veel pijn om steeds om mijn zij te liggen, afzien.. Na de monitor ging ze een inwendig onderzoek doen.. Op dat moment had ik 3 cm opening. De vroedvrouw van het ziekenhuis zei, dat ze een uurtje ging wachten en dat ze daarna nog eens kwam om opnieuw een inwendig onderzoek te doen. Ik voelde toen al dat ze mij niet geloofde, dat ze mij daar niet serieus namen. Haar woorden 'Ja, ik weet ni of het wel gaat doorzetten. Ik heb gene glazen bol' kwamen zo verkeerd in mijn oren. Ik had zoveel pijn, had hulp nodig om weeën op te vangen maar kreeg die niet, ik voelde me echt in de steek gelaten.. Mijn mama was meegegaan naar het ziekenhuis, zat al even op dat houten krukske. Ik begreep dit niet. Maar bon, na een uurtje kwam mevrouw terug... Deed een onderzoek en guess what, ik had NOG steeds maar 3cm.

Op dat moment was het voor haar duidelijk, het ging niet verder zetten, het was stilgevallen.. 'Mag ik dan naar huis' vroeg ik. Neee neee, da mag nie. Zowel ik als ons mama begrepen er niks van. Ik mocht dan even een warme douche nemen daar (omdat ik zo kloeg van rugpijn, wat niet moeilijk was met een sterrekijker) en dan ging ze een dafalgan brengen. Ik had zeker gedacht dat ik na mijn douche wel naar een verloskamer zou mogen, maar niks hoor.. Ik moest op dat klein, ongezellig kamertje blijven, met het gezoem van die machines. 'Wa gade gij doen?' vroeg ze aan ons mama. Zij gaf aan, dat ze niet op dat houten krukske wou blijven zitten heel de nacht. Maar die hint verstond ze niet. Mama is naar huis gegaan en ik ben alleen achtergebleven in dat klein vervelend kamertje, waar trouwens geen toilet was. Meendet? Geen toilet? Een zwangere vrouw moet verdorie ieder uur naar het toilet.. Ja, daarvoor kon in door de gang lopen naar een toilet op de gang.

Heel de nacht heb ik daar gelegen, afgezien. Oké, ik weet dat dit heel normaal is om af te zien wanneer je moet gaan bevallen. Maar ik had dit mij zo anders voorgesteld. Ik had gehoopt op steun van iemand van het ziekenhuis, iemand die het mij zo comfortabel mogelijk wou maken tijdens die arbeid.. maar ik kreeg in de plaats daarvan, iemand die mij in de steek liet.. Mij aan mijn lot overliet..

Heel de nacht heb ik op mijn zij moeten liggen. Ik heb altijd gehoord dat wanneer baby's in sterrekijker liggen, je op handen en knieën moet zitten.. Nee ik moet op mijn zij liggen. Ik probeerde de weeen op te vangen, zo goed als mogelijk, voor zo ver ik wist hoe je dat moest doen..

Om 5u had ik er genoeg van, ik had zoooooveeel pijn. Dus ik belde. Ze kwam kijken en vroeg wat er was. Ik zei dat ik heel veel pijn had en vroeg of ik nog een dafalgan kon krijgen.. maar die gaf ze niet. Ze bracht wel een warmtekruik. Die heb ik er trouwens na 5 min terug afgegooid, want dat kon ik niet verdragen. Toen had ze een inwendig onderzoek moeten doen, maar dat deed ze niet. Ze deed de deur dicht en ze zei, probeer nog maar wat te slapen..

Ik telde de uren zo hard af, want ik wist dat ze om 7-8 u zouden wisselen van vroedvrouw. Misschien was dat iemand die mij wel serieus zou nemen.. Toen de wissel gebeurt was, kwam de andere vroedvrouw is kijken..

Ze zei dat ze een inwendig onderzoek kwam doen.. Op dat moment kreeg ik zo'n felle wee, dat ik van mij zij maar niet naar mijn rug raakte. Niet normaal wat een vrouwenlichaam aankan op dat moment.. Ik kreeg ineens de hulp die ik al heel de nacht had moeten hebben.. De vroedvrouw duwde tegen in mijn rug omdat Lyaz een sterrekijker was.. Ze beloofde me ook een badje zodat ik wat kon ontspannen als ik nog niet genoeg ontsluiting had..

Na een tijdje lukte het mij, ze onderzocht mij en ik had ineens al 8cm!