Bevallingsverhaal (deel 2)

Ik weet het, het is even geleden dat ik het eerste deel van mijn bevallingsverhaal schreef. Maar drukke weken achter de rug en ik wil toch steeds mijn tijd nemen om een blog te schrijven. Niet zomaar ergens tussen de soep en de patatten... 

Maar dus, we hadden na de helse nacht waar ze mij gewoon aan mijn lot overlieten ineens 8cm. Blijkbaar had niemand dit verwacht en ineens alles in rep en roer..

Gelukkig had ik ondertussen een andere vroedvrouw. Zij is van toen af, eigenlijk geen seconde meer van mijn zijde geweken. 

Mijn eerste vraag was: 'Mag ik dan nu epidurale?' .. Iets wat ik van die andere natuurlijk niet kreeg, ahnee want dan ging het zeker allemaal stil vallen. Maar eigenlijk was dit met 8cm nog stom om te doen. Wist ik veel.. 

Natuurlijk zei ze, en ze belde hier meteen voor. 

Ondertussen belde ik door de weeën door naar ons mama. Die schrok natuurlijk ook dat het ineens zo was verder gegaan.. Hop naar de verloskamer en alles werd in gang gezet.. 

Van de moment dat mijn epidurale gestoken was en begon te werken, voelde ik 'gelukkig' geen wee meer.. dat was dus al in orde, maar ik voelde het ook wel meer en meer naar boven komen. Die verdoving zat dus niet in mijn benen maar in mijn borsten. Oh gosh! Ik ging er maar vanuit dat dit normaal was, maar achteraf wist ik wel dat het niet zo had moeten zijn.. 

Bon, ik was al lang blij dat ik even kon bijkomen en rustig zonder pijn kon afwachten. 

Afwachten, ja dat was het wel.. want alles viel door die epidurale gewoon stil. Die laatste 2 of 1 cm volgde gewoon niet meer.. HUP, dan maar iets om de weeën terug op te drijven.. 

Oh, dat was echt verschrikkelijk. Ik voelde echt iedere keer dat ik moest duwen.. Maar mocht ik al duwen, mocht ik persen? De vroedvrouw zei me dat ik mocht meeduwen als ik iets voelde, maar niet mocht blijven duwen. Iedere keer dat ik dat voelde, kneep ik kei hard in mama haar handen.. Ik kon het gewoon niet meer tegenhouden.. 

Na een tijd, werd het toch wat minder gezet om die weeën op te drijven. Pfoee, was ik zo blij mee. 

Na een inwendig onderzoek had ik toch eindelijk 10 cm. Toen moest mijn water nog gebroken worden, eitje! Als het allemaal zo gemakkelijk was gegaan, dan sprong ik een gat in de lucht.. 

Na dat allemaal ging ze een sonde steken, om mijn blaas leeg te maken, maar zo'n goede drinker als dat ik ben (Lees: echt slechte drinker) kwam daar natuurlijk niets uit.. Vonden ze er niet beter op, om dit wel 3x te doen.. Want er moest zo maar is iets uitkomen.. 

Uiteindelijk, the big moment.. Ik mocht beginnen persen. Viel dat even tegen seg! Ik kon de eerste keer goed lucht happen en duwen, maar meteen een tweede keer erna, dat was echt altijd te veel voor mij. 

Na een uur bezig te zijn, vorderde dat precies toch niet zo.. Lyaz zat in sterrekijker en zakte gewoon niet.. 

De gruwelijke woorden kwamen.. 'We gaan zo meteen de ventouse (zo noemt dat toch hé? de zuignap) plaatsen.. OH gosh! Ik was zo bang, ik ging zoveel pijn hebben en heel mijn lichaam verkrampte zich.. Wat het dus allemaal nog erger maakte.. 

Ik kon ook gewoon niet meer, ik was zo uitgeput, zo moe. Ik wou dat het allemaal stopte. 

Vanaf die zuignap op mijn kleine schat zijn kopje zat, is het één volledige waas.. dat die epidurale niet deed wat ze had moeten doen, was toen ook wel dik duidelijk.

Dat deed zoveel pijn. Ik moest duwen, maar in plaats daarvan, begon ik te schreeuwen. Ik wou niet meer, alles deed pijn, ik hoorde ergens in de verte een knip (iets waar ik ook altijd bang van had).. Het was vreselijk.

Ik hoorde iedereen tegen mij roepen, 'komaan, duwen, we hebben u nodig!' Lyaz moest er gewoon uit. 

Tussen al de woorden van Vroedvrouw, gynaecoloog en assistent, hoorde ik mijn mama met een bibberde stem zeggen.. "Komaan Sass, hij is er bijna". Dit gaf me dat klein beetje kracht wat ik nog in mij had, om die laatste duw te doen. 

EN INEENS.. was mijn grote held daar.