Bevalling van Liam

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde mocht ik na 37 weken zwangerschap en 17 weken bedrust eindelijk weer in beweging komen. Meteen begonnen de weeën in te zetten, zoals ik gewend was elke keer dat ik in beweging kwam. 

In het begin van mijn zwangerschap wist ik nog niet waar ik wou bevallen: thuis of in het ziekenhuis. Thuis leek me wel fijn, maar het ziekenhuis leek me veiliger. Toen Liam bij 20 weken geboren dreigde te worden was de keuze snel gemaakt: we gaan voor veiligheid, hij zal in het ziekenhuis geboren worden! 

Op maandag 8 juni 2020 begonnen de weeën rond 11.00 uur. Ik appte mijn man nog: “goh Ber, volgens mij gaat het beginnen hoor!” Ze kwamen om de 10 minuten en ik werd er gelijk misselijk van; dit belooft nog wat.. Er bleef de hele dag zo’n 7/8 minuten tussen zitten dus het zou nog wel even kunnen duren, we gingen ‘s avonds naar bed met het idee dat Liam de volgende dag weleens geboren zou kunnen worden. Rond 02.00 namen de weeën echter af, ik weet nog dat ik dacht: “Fijn, dan kan ik nog even slapen voor de bevalling echt begint!”. De volgende ochtend ging Berry dan ook maar gewoon naar zijn werk, misschien waren het wel voorweeën dachten we. 

Dinsdag 9 juni 2020: om stipt 11.00 beginnen de weeën weer en om 11.30 verloor ik de slijmprop. Die middag had ik een controle bij de verloskundige (ja, deze keer mocht ik naar de praktijk komen ipv zij bij mij thuis. Wat vond ik het fijn om even de deur uit te gaan!). Mama ging mee, aangezien ik niet durfde te rijden na zo lang bedrust. Ik probeerde de weeën verborgen te houden voor haar, wat erg lastig was want ik moest me er echt wel even op concentreren, want ik wilde haar niet onnodig ongerust maken. Bij de verloskundige vertelde ik dat ik de slijmprop verloren had en de weeën begonnen waren. Ze deed even een korte check en ik had 1,5 cm ontsluiting. Ze vertelde dat ze zelf dienst had die nacht en dat ze ernaar uitkeek om mijn bevalling te begeleiden. De rest van de dag kwamen de weeën sneller, om de 4 minuten en ik moest ze ‘s avonds echt wegpuffen. Maar wederom: om 02.00 uur namen ze af en konden we gaan slapen. 

Woensdag 10 juni 2020: om 09.00 belt de verloskundige: “Je hebt niet gebeld! Hoe gaat het?” Op dat moment had ik geen weeën, niks meer! Maar zodra ik had opgehangen barstte het weer los; meteen om de 4 minuten deze keer en in alle hevigheid. Puffend liep ik door huis, toen mijn man thuiskwam en ik geen hap door mijn keel kreeg besloten we toch de verloskundige maar even te bellen. Ze kwam rond 19.00 en deed een check: “je hebt 2 cm ontsluiting”. “WAT?! Ik zit dagen te puffen voor een halve cm?!”. Ze voelde nog een keer: “nou, ik kan er misschien net 2,5 cm van maken maar meer is het echt nog niet!”. De hele avond bracht ik puffend door, rond 23.00 zijn we maar naar bed gegaan. Ik heb netflix aangezet en puffend zat ik een serie te kijken en wederom; om 02.00 stopten de weeën. 

Donderdag 11 juni 2020: met gigantische wallen onder mijn ogen wordt ik wakker van pijn in mijn buik. Om 07.00 beginnen de weeën weer net zo krachtig als de vorige avond. Ik stuur Berry maar gewoon naar zijn werk, waarschijnlijk gaat dit nog wel even duren! De hele dag breng ik puffend door, aan het einde van de middag bel ik Berry dat hij maar thuis moet komen; dit kan ik niet meer alleen. We bellen de verloskundige en ze komt rond 18.00 uur. Ze checht: drie centimeter.... Ik stort in: dit kan zo toch niet? Ik ben nu al kapot en het kan nog wel dagen duren in dit tempo! De verloskundige begrijpt het, ze maakte zich zelf ook al zorgen de afgelopen dagen. We spreken af dat ze aan het einde van de avond nog eens komt, als ik dan op 4 cm zit gaan we naar het ziekenhuis om de vliezen te breken. Zo niet, dan gaan we proberen te slapen en de volgende ochtend naar het ziekenhuis om daar een verder plan te maken, want dit kan ik niet nog dagen aan. 

Om 23.00 komt de verloskundige, ze checkt: “sorry Marchien, maar je zit nog steeds op 3 cm. De weeën lijken af te zwakken en ik denk dat je maar beter kunt proberen te gaan slapen, neem gerust een pijnstiller, je hebt je rust wel even nodig”. We besluiten het advies aan te nemen en gaan naar bed, Berry slaapt natuurlijk meteen maar ik kan niet slapen door de weeën. Ik trek het niet meer en besluit rond te lopen op de babykamer, Berry kan zijn slaap wel gebruiken en ik red het nog wel even alleen. Tot de weeën rond 02.00 krachtiger worden en ik niet meer rechtop kan staan tijdens een wee, ik heb al dagen rugweeën maar het is nu alsof iemand een mes in mijn rug steekt. Ik maak Berry wakker, hij belt de verloskundige en we proberen samen de weeën draaglijker te maken door wat we bij de cursus samen bevallen hebben geleerd toe te passen (ik hang over de box en Berry masseert mijn rug). De verloskundige komt binnen en doet een check: “ik vind het een 4! We gaan!”. EINDELIJK!!!!

Om 03.15 arriveren we in het ziekenhuis en om 03.30 worden de vliezen gebroken: helder vruchtwater gelukkig. Berry en de verloskundige zetten het bevalbad op, dit is een grote wens van mij. Om 04.00 zeg ik dat ze op moeten schieten met dat bad, de weeën komen achter elkaar door en ik wil erin! Ik beland in een weeënstorm, de ene na de andere wee raast door mijn lijf maar door het warme water kan ik het aan. Om 05.15 kan ik het niet meer aan, ik wil een ruggenprik! De verloskundige zegt: “Marchien, ik heb je nog nooit gehoord over pijnbestrijding in deze afgelopen dagen, ik denk dat je dichterbij bent dan je denkt.” En ja hoor, nog geen 5 minuten later komen de persweeën. Het is ondertussen 05.30 en ik mag mee gaan persen. Het persen gaat goed, er komt beweging in en ik pers goed mee, alleen na een uur zijn we nog niet veel verder. Ik neem een andere houding aan maar ook dit helpt niet. Na anderhalf uur moet ik helaas uit het bad en op het bed gaan liggen, zodat de verloskundige beter kan monitoren hoe het met Liam gaat. Zijn hartslag blijkt enorm sterk, hij zakt niet eens tijdens een perswee en als ik wil mag ik het nog even blijven proberen (eigenlijk wordt er na anderhalf uur persen ingegrepen, maar ik heb nog kracht om het te proberen en Liam blijkbaar ook). Maar na een paar keer persen nemen de weeën af, ik pers nu op eigen kracht en dat is niet te doen. 

De gynaecoloog wordt erbij gehaald, de vacuümpomp wordt klaargelegd en ze willen een infuus starten met weeënopwekkers. Net als ze een infuus wil prikken, schreeuw ik: “STOP! Er komt een wee!”. En wat voor één! De weeën zetten weer met volle kracht in, ik vraag of ik het nog even zonder infuus mag proberen en dat mag. Na 3 keer persen is zijn hoofdje eindelijk te zien, de verloskundige zegt dat hij er over drie keer persen sowieso is! Helaas is niets minder waar, er komt weer geen beweging in ondanks de sterke persweeën. De verloskundige zet een knip: “nog 1x persen dan is hij er!”. Maar na drie keer persen is hij er nog niet, en er volgt nog een knip. Ook nu komt hij er nog niet zomaar uit, na nog drie keer persen is zijn hoofdje dan eindelijk geboren. Meteen breekt de paniek uit: zijn navelstreng zit twee keer rond zijn nek. Zodra de navelstreng weg is, zegt de verloskundige: “alles geven nu Marchien, hij moet er nu uit! Ik geef alles, de verloskundige trekt hem eruit en daar is hij dan: Liam Kor Brandsma. Geboren op 12 juni 2020 om 07.48 uur, hij woog 3130 gram en is 48 cm lang. Uiteindelijk bleek dat hij met zijn handje bij zijn hoofd zat, waardoor zijn schouder vast heeft gezeten en er niet uit wilde. Al met al heb ik twee en een half uur geperst.  

Hij begint meteen te huilen en wordt op mijn borst gelegd. Wat een trots! Daar is hij dan eindelijk! En hij is kerngezond! Toch?! 

Hoewel het een heftig verhaal is, heb ik mijn bevalling niet als heftig ervaren. Ik ben het vertrouwen in mijn lichaam blijven houden en had altijd het gevoel dat het goed ging. In mijn volgende blog zal ik vertellen over de eerste maanden van Liam.