Bevallen in de piek van het Coronavirus maakte meer impact dan ik dacht

Zie je deze foto hierboven? En de spiegelingen erin? Onze newborn shoot werd geschoten van achter het raam... Zo heb ik bevallen in de corona tijd ervaren; 

Een aantal weken twijfel ik al of ik mijn verhaal wel moet delen, misschien stel ik me aan en ben ik bang, maar nu iedereen weer ´zorgeloos´ op (vlieg)vakantie gaat en de besmettingen weer zichtbaar toenemen ga ik weer terug in de tijd. De tijd waarin ik beviel van het meest kostbare wezentje in een tijd die niemand vooraf had voorgesteld. Misschien mag ik niet zeuren want ik heb een gezond kind en alles gaat goed met ons, maar stiekem had bevallen in de 'corona piek' meer impact op mij dan ik vooraf dacht....

Een aantal weken voor mijn verlof besloot ik al meer thuis de gaan werken. Want zwanger dus kwetsbaar... ik wilde niet dat het mini mensje in mij iets overkwam. In deze weken was alles nog heel onzeker. Ik had veel meer tijd dus las misschien te veel over wat er mogelijk kon gebeuren met o.a. ongeboren kinderen, zwangere vrouwen en baby's terwijl iedereen alleen nog maar bezig was met het niezen in de elleboog en geen handen schudden. De kans dat ik zelfstandig zwanger zou worden (hierover lees je in mijn volgende blog meer) was extreem klein. Dus de 'kleine' kans dat mijn baby iets overkwam sloot ik zéker niet uit.

Gelukkig had ik mijn babyshower nog net voor ´de pleures´ uitbrak! YES! Al mijn dierbaren bij elkaar, iets wat nu bijna niet meer voor te stellen is. Een week later werd alles wat heftiger, de 1,5 meter regeling ging van start en handen schudden werd afgeraden. Terwijl mijn verlof begon, besloot ik in thuisquarantaine te gaan. Alle gezellige koffie dates en lunch afspraakjes met vriendinnen die op de planning stonden had ik afgezegd. In ruil daarvoor besloot ik online puzzels te gaan bestellen (Ja echt, het was nog leuk ook!) want naar de winkel gaan was ook geen optie meer voor mij. Een dag voor de lockdown besloten mijn partner en ik te gaan eten, niet wetende dat de dag erna dit niet meer mogelijk zou zijn. Tegen mijn principes in gingen we toch. Ik gunde mezelf dat ene etentje aangezien ik amper de deur uitkwam. Achteraf heel fijn want dat was het laatste geniet momentje van mijn verlof.

Een dag later ging de wereld op slot. De laatste echo's had ik alleen. Deze mooie momenten wil je delen met je partner want ze komen nooit meer terug. Fender lag in een stuit dus ik kreeg de laatste echo te horen of hij gedraaid was of dat ik een keizersnede zou krijgen. Iets waar ik bang voor was en snakte naar een knuffel van mijn partner als ik dit nieuws zou moeten krijgen. Gelukkig zag alles er goed uit en kon ik natuurlijk bevallen.

De weken vlogen niet voorbij zoals ik had gehoopt en ik zat veel alleen thuis. Ik werkte uit verveling maar door tijdens mijn verlof. Werk is mijn passie en omdat leuke afspraakjes met vriendinnen er niet meer inzaten, besloot ik een nieuw concept te starten. Toch nog iets positiefs(!) maar echt verlof, dat had ik niet.

Toen gingen ook de verzorgingshuizen dicht. Joost zijn Oma kreeg geen bezoek meer. De enige reden dat ze nog doorging met 'leven' was dat er een achterkleinkind op komst was. Maar zonder bezoek en twee longontstekingen in korte tijd was ze zwak. Helaas kreeg ze weer een longontsteking en werd ze ook nog eens verdacht van Corona. Niemand mocht erbij, alleen haar laatste 24uur mocht er één persoon bij. We hebben afscheid genomen via facetime zonder dat ze zelf nog kon reageren. We hebben de naam Fender nog verteld in de hoop dat ze dat nog mee zou krijgen en blijkbaar gaf ze nog een reactie daarop (als we ze verzorgers van het bejaardenhuis mogen geloven.) Een week voor mijn bevalling overleed ze. Ze werd gecremeerd op 6 april, mijn uitgerekende datum. Afscheid nemen van een dierbare in deze tijd is HELS. Ik zelf ben niet eens gegaan want het was op dat moment té risicovol. Joost ging uiteraard wel naar zijn eigen Oma. Zonder zijn zusjes en ouders te kunnen omhelzen zat hij alleen in een hoekje mét mondmasker. Wat een drama...

Twee dagen later op 8 april was het zover. Na een slapeloze nacht vol 'lichte' weeën werd het tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Laat staan hét ziekenhuis in het toen episch centrum Uden. Het gehele ziekenhuis was in de ban van Corona en alleen de kraamafdeling en couveuse afdeling waren open om te bevallen. Ze hadden tegenover het ziekenhuis zelf een van der Valk hotel ingericht voor als ook deze afdelingen gesloten zouden moeten worden. Gelukkig is dit nooit gebeurd. Ik moest klinisch bevallen dus moest sowieso naar het ziekenhuis. Thuis bevallen was geen optie. 

Daar gaan we, met mijn steeds heftiger wordende weeën rijden we door de stille verlaten straten op weg naar 'het episch centrum'. Ik was best bang en er gingen verschillende scenario's door mijn hoofd. Eenmaal aangekomen zaten er wat mensen buiten op een bankje, intens verdrietig (waarschijnlijk hadden ze net een familielid verloren aan corona, tenminste dat is wat ik dacht) en ondertussen kijkend naar mij hoe ik mijn wee opving zag ik dat ze meeleefde met mijn huidige situatie. Op dat moment werd ik emotioneel en besefte ik dat ik mijn kind op de wereld ga zetten in een hele rare tijd, een tijd die vooraf niemand voor ogen had. 4

Ik, mijn partner, de kraamhulp en iemand van mijn verloskundige praktijk liepen door de hoofdingang naar binnen. ''HO STOP!'', ''waar gaan jullie heen''? Horen we achter ons. Seriously? Wat denk je zelf muts, dacht ik bijna hardop. Dikke buik, maxi-cosi, kraamhulp en verloskundige in werkkleding, kan het nog duidelijker? ''Terug en handen ontsmetten, jullie mogen niet zomaar doorlopen''. Hierop greep mij verloskundige in en zei; '' Wij zijn de enige die wél door mogen lopen zonder het te melden''. Gekke situatie, maar we mochten doorlopen, EINDELIJK!

Alles was afgesloten en er was maar één weg naar de verloskamer. Middenin het gangpad kreeg ik een heftige wee. Gezien de anderhalve meter regeling kon niemand voorbij en achter mij wachtte dus ook twee mensen met me mee tot de wee weer zakte en we allemaal weer door konden lopen. Eenmaal aangekomen op de verloskamer mochten we er niet meer vanaf. Binnen deze kamers vervielen de regels want bevallen op 1,5 meter afstand is uiteraard niet mogelijk.

Zonder pijnstilling heb ik ruim 24uur(!) weeën gehad, achteraf gezien weet ik niet of ik nogmaals een bevalling zonder pijnstilling over zou doen but we did it! Rond 18:00 waren we in de verloskamer en om 20:16 werd Fender Wolf geboren. Dat ging vrij snel maar helaas niet zorgeloos. Na een heftige laatste 2 uur in mijn buik kwam Fender zwak en niet zelfstandig ademend ter wereld. Paniek! Voordat ik het wist was hij weg en werd beademd. Ik ga hier verder niet te diep op in maar achteraf is alles gelukkig goed gekomen. Dit was zowel voor mij als Joost een heftige ervaring.

We moesten 2 dagen blijven en hadden eigenlijk maar kleding voor onszelf meegenomen voor 1 nachtje eventueel. Oeps... je mocht niet naar huis. Dus die gele kotsvlek van de eerste moedermelk op Joost zijn t-shirt heeft er twee dagen gezeten(haha). Als Joost besloot schone kleding te halen mocht hij niet meer terug komen. Geen optie, dus dan maar met een kotsvlek de kraamafdeling rond. 

Aan desinfectiemiddel geen gebrek, iedere keer als we naar Fender gingen op de couveuse afdeling was ontsmetten een must. Niet gek want er liggen kwetsbare jonge kindjes. Ook hier heb ik ondanks Corona geen slechte ervaringen. De kraamverzorgsters en verpleegkundigen waren geweldig. Respect dat zij ondanks wat er gaande was, onbeschermd al het werk wat verricht moest worden hebben voortgezet. Ook zíj zijn zorgtoppers. 

Na 2 lange dagen mochten we eindelijk naar huis. De opa's, oma's mijn zusje en schoonzussen mochten uiteraard ook niet op bezoek komen in het ziekenhuis dus zij zagen Fender voor het eerst thuis. En ja, op anderhalve meter... Geen kus, geen knuffel zelfs geen aanraking. Je wilt niet weten hoe onpersoonlijk die eerste groepsfoto eruit ziet. Verschrikkelijk. Dit waren uiteraard emotionele momenten waarin we elkaar niet lichamelijk konden steunen, heel vreemd.

Ook de eerste weken hadden we geen bezoek. Achteraf was dit héérlijk, die rust die je hebt miste ik als snel! Goede vrienden en familie kwamen op kraambezoek voor het raam en zette hun cadeautje voor de deur. Een gekke situatie wel, maar dit was de enige manier waarop we ze kennis konden laten maken met onze zoon.

Voor allebei de opa's en oma's was Fender het eerste kleinkind. Wetende dat zij hun eerste kleinzoon pas na ruim een maand voor het eerst (met mondkapje, in een deken) hebben vastgehouden maakt me nog steeds emotioneel. Voor hen waren dit 4 lange weken en ook dit was dus weer een heftig emotioneel moment. Ook daarna hadden we regels opgesteld wat betreft het vasthouden en aanraken. Bizar eigenlijk hoe voorzichtig we moesten doen in die tijd. Dit heeft veel impact gemaakt en nog steeds merk ik dat ik voorzichtig ben en laat ik buitenom mijn familie en wat goede vrienden Fender door niemand vastpakken. 

Ik heb best wel last van smetvrees en de mensen die mij kennen weten dat ik wat bovengemiddeld handen was. Maar door Corona is dat voor mij niet voldoende en merk ik dat ik (nog steeds) veel desinfecteer. Flesjes en spenen kook ik dagelijks uit en daarmee ook worden zijn speeltjes vaker gewassen. Ook de kinderwagen krijgt regelmatig een desinfectie beurt. Dat wordt wat als hij dadelijk gaat kruipen...

Toen Fender 3 maanden was had ik een echo voor zijn heupjes in het zelfde ziekenhuis als waar ik was bevallen. Dit is gebruikelijk voor baby's die de laatste weken in een stuit hebben gelegen. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis merkte ik dat het 'daar zijn' meer impact op me had dan ik vooraf dacht. Eenmaal bij de balie brak ik in tranen uit want het bekende gangpad, de nare sfeer en heftige bevalling kwamen ineens weer boven...

Hopelijk is deze bizarre tijd snel over en kunnen genieten van 'ons' als gezin. Toe aan vakantie zijn we zeker, maar ook dat ziet er slecht uit de komende periode...