3 jaar geleden
Beter het KDV dan de Neo
Het was de laatste dag voor Seps KDV avontuur en ik had het er met een vriendinnetje over. Dat ik het zo moeilijk vond en dat ik nu ervoor koos om Sep weg te brengen, in plaats van geen keuze te hebben. Toen zei ze: "Ik vond het ook heel moeilijk, maar je moet maar zo denken. Beter dat we onze mannen nu naar het KDV kunnen brengen, in plaats van ze achter te moeten laten op de Neonatale". Zeker waar, maar met het wegbrengen van Sep, komen ook de herbelevingen drie keer zo hard terug.
Regelmatig overspoeld het me, overvalt het me zonder enige waarschuwing en knalt het keihard binnen. Beelden, soms maar flarden, van herinneringen van de tijd in het ziekenhuis, Seps geboorte, zijn couveusetijd, de huilbuien in de auto. Gecombineerd met restverschijnselen van mijn eigen ziek zijn, voel ik me vaak niet mezelf. Postpartum PTSS wordt het genoemd, een gevolg van mijn ziekte, Seps traumatische start en alle toeters en bellen die daarbij kwamen kijken. De onrust, de onzekerheid, het falen van mijn eigen lichaam en langzaamaan ook het verdriet dat ik van alles gemist lijk te hebben. Seps eerste uren, dagen, maar ook futiele dingen als een babyshower en een grote babybuik. De angst voor een tweede, maar nu eigenlijk al de wens te hebben. Gewoon om het ook op een normale manier mee te maken en het schuldgevoel wat daar weer bij komt kijken tegenover Sep. Alsof hij niet goed genoeg is, leuk genoeg, lief genoeg, alsof zijn zwangerschap minder fijn was – terwijl het tot 29 weken een droom zwangerschap was.
Vorige week ging Sep voor het eerst naar het kinderdagverblijf en had ik mijn eerste EMDR sessie. Sep naar het KDV brengen is een van de dingen waar ik ontzettend tegenop keek. Hem wegbrengen voor heel de dag, terwijl ik zelf gewoon thuis ben. Het voelt tegenstrijdig en niet oké. Online en om me heen hoor ik veel moeders een zucht van verlichting slaken. Eindelijk weer even tijd voor jezelf, tijd om je werk te doen zonder een kleine aandachtsterrorist naast je – heerlijk. Zo voelt het jammer genoeg voor mij niet. Zelf nu na een week ben ik pas 5% gewend aan het feit dat hij erheen gaat. Met Sep wegbrengen naar het KDV komen er bij mij ook veel herbelevingen terug. Het gevoel van niet de juiste keuzes maken, iets doen wat tegen mijn gevoel ingaat en vooral iets moeten doen, omdat het moet of hoort en niet omdat ik het zelf zo nodig wil. Mijn eerste EMDR sessie legde dat in een keer mooi bloot. Een van ergste momenten van Seps ziekenhuistijd was het achterlaten (obviously), maar vaak sliep hij. Hij had dan gedronken en gebuideld met ons en viel dan volledig content in slaap, maar niet die ene keer. Sep was vrolijk en wakker en alert (zo alert als hij dan kon zijn), maar ik moest naar huis. Ik had de opdracht gekregen van de arts om overdag nog te slapen en moest nog extra medicatie ophalen voor mijn bloeddruk. Alleen ik kon het niet, ik kon Sep niet achterlaten die keer, niet als hij wakker was. Toch deed ik het. Alles in mijn lichaam schreeuwde en vocht om terug te gaan, maar ik ging. Als ik er nu aan terugdenk kan ik het gevoel bijna 1 op 1 weer terugroepen. Bijna, want de EMDR sessie heeft dus blijkbaar geholpen, want de scherpe pijn en het verdriet zijn minder. Het voelt kalmer, minder schreeuwend. Alleen het geeft ook heel erg weer wat ik nu eigenlijk weer doe. Sep ergens heen brengen en zelf weggaan, terwijl ik het eigenlijk niet wil. Soms zou ik het hem willen uitleggen, vertellen dat ik dit niet doe omdat ik hem niet leuk vindt, of vervelend – maar dat we het doen voor onze toekomst. Om hem te kunnen geven wat hij nodig heeft en meer.
Toch lijkt dit gevecht vooral in mijn hoofd plaats te vinden. Sep kijkt niet naar me met een blik van “wat doe je nu?”, hij is niet verdrietig of van slag. Nee, Sep is helemaal niet onder de indruk van het kinderdagverblijf. Voor hem is het gewoon een dag als alle anderen. Er wordt gespeeld, gedronken en geslapen. Hij krijgt aandacht te over en als ik hem ophaal wordt ik opgewacht met een ontzettend grote glimlach. Hij vindt de juffen leuk (en wij ook), is zelfs niet overprikkeld aan het einde van de dag en onze slaap heeft er nog niet onder geleden. Het is zo leuk om te zien hoe hij verder opbloeit van deze ervaring, ook lijkt het zijn ontwikkeling nu al goed te doen. Dus voor Sep hoef ik me niet rot te voelen, toch blijf ik gespannen als hij daar is en kan ik pas goed ademhalen als ik hem vast heb en knuffel. Bijzonder hoe je zo rationeel kan denken en het gevoelsmatig gewoon niet op dezelfde lijn krijgt. Ik hoop dat de EMDR me verder kan helpen en ik niet blijf hangen in die overbezorgde moeder staat, waarin ik nu verkeer. Voor nu laten we Sep lekker genieten op het kinderdagverblijf en kan ik in ieder geval weer wat meer werk verzetten – voor zover ik me kan concentreren dan zonder die baby naast me 😉