Beschuit met zwarte muisjes (Deel 3)

In de blog van gisteren vertelde ik jullie over de start van onze Kraamweek.

Joëlla is op 13 januari 2019 geboren, op dezelfde avond kwamen nog onze families langs.

Heel erg lief hoor, maar ik merkte aan alles dat mijn hoofd er niet naar stond. 

Angst zweet, hartkloppingen en klamme handen.

Iedereen vroeg wat aan me, hoe is het nu? Hoe gaat het? Ben je moe?.

Van binnen sloeg de paniek toe, aan de buiten kant was er niks te zien. 

Tegen 19.00 uur vertrok de menigte weer en was ik alleen met Rutger. 

Voor dat onze kraamhulp vertrok, kregen we een tjunami aan informatie. “vergeet niet dit, dat, zus en zo”

Ik dacht alleen maar “ga, nu maar!”

Joëlla lag tevreden in de box, ik liep naar haar toe en zag ze lekker was gaan slapen. 

Rutger bestelde wat te eten voor ons, maar echt honger had ik niet.

Ik was te nerveus, en waarom? Geen idee?

Ik ben namelijk niet meer nerveus geweest sinds de verzorging van mijn moeder. 

Het constante “alert” wezen en paraat staan, had toen destijds mijn kop gekost.

Mijn moeder spookte veel s’nachts door de Oxycodon (Morfine), s’nachts functioneerde ik dus net zoveel als overdag.

Maar dat gevoel van alert staan, kwam helemaal weer terug. 

Ondertussen werd er op de bel gedrukt, “ Trrrrring!”

Ik schrok zo erg van dat geluid dat ik voor mijn gevoel tegen het plafond aan zat.

Rutger zei:” hè hè, de pizza’s zijn er. Ik verrek van de honger!”

Logisch natuurlijk dat hij gigantische honger had, Rutger had de nacht er voor gewoon gewerkt en niet geslapen in de ochtend omdat ik toen naar het ziekenhuis moest. 

Ik at twee stukjes pizza tot dat Joëlla begon te krijsen. 

Rutger legde zijn pizza neer en pakte Joëlla op.

Ze heeft honger zei Rutger, ik legde haar aan mijn borst. Maar Joëlla bleef maar huilen, huilen en was niet stil te krijgen. 

Ik merkte hoe nerveus ik werd van haar, mijn spieren in mijn nek, schouders en handen verstijfden helemaal.

Als mijn moeder in de nachten vaak huilde, dan wist ik dat, dat op een gegeven moment op hield omdat zij binnenkort zou komen te overlijden 

Maar Joëlla was net geboren, zou ik dan mijn hele leven angst en nervositeit ervaren als zij huilde?

Ik probeerde mezelf sterk te houden door deze situatie niet te koppelen aan mijn moeders ziekte bed.

Maar mijn gedachtes dwaalden constant af, denkend aan al die nachten dat ik met mijn moeder op zat.

Nadat we hadden gegeten, ben ik even gaan douchen. 

Toen ik onder de douche stond werd ik wat minder gestresst.

Rutger had Joëlla inmiddels lekker in haar bedje gelegd.

Tegen 22.00 zijn we ook maar geslapen, maar ik kon amper slaap vatten. 

Ik draaide constant heen en weer in bed, checkte constant mijn telefoon, Instagram, Whatsapp en die super irritante babyfoon natuurlijk.

Rutger had een super deluxe babyfoon gekocht met camera, Bluetooth en bijpassende app. Vreselijk!

Constant als Joëlla bewoog ging het scherm weer aan van de babyfoon, een golf van onrust volgde van top tot teen. “Oh nee, nee niet weer”, “ Is het alweer zo laat? “ 

Ik keek wat paniekerig op mijn telefoon, en zocht met één oog half dicht naar de tijd.

Joëlla huilde, dus ja! Voeding!

We pakten haar op, liepen naar beneden, Rutger maakte de kruiken warm, Ik leg haar aan mijn borst, verschoonde haar luier en gingen weer naar boven.

En zo creëerde wij ons eigen ritueel met Joëlla. 

Tegen 03.00 ben ik wat gaan dommelen, echt overgeven aan de slaap lukte me gewoon niet. 

Na nog een keer wat voeding te hebben gegeven, ben ik in een diepe slaap terecht gekomen.

Rond 06.00 maakte Rutger me wakker “: word je wakker? Joëlla moet weer gevoed worden. 

Slaperig gingen we met haar naar beneden, ik deed de tv aan, legde haar weer aan de borst en verschoonde haar luier. 

Eenmaal weer in bed beland viel Rutger weer als een blok in slaap.

Ik ben beneden gebleven, mijn gedachtes vlogen alle kanten op: “waarom voelt het zo raar allemaal?” 

ik vond Joëlla er heel schattig uit zien, maar er ontbrak iets. 

Om 08:00 stond mijn tante vol trots in haar uniform voor onze voordeur. “Goedemorgen lieverd!! Hoe was de nacht?”Hoe gaat het met je?”

Een golf van verlichting, rust en kalmte vloeide als een warm bad door me heen. Yes, de redding is nabij, dacht ik!

Ik zei ja, gaat wel goed hoor.

Ze maakte een lekker ontbijtje voor mij en legde me helemaal in de watten.

Rutger en Joëlla lagen nog lekker in bed, ik zat aan mijn ontbijtje.

Mijn tante zei:” ik schrok me dood, toen ik je gisteren zo zag zitten op de bang “ Je leek me zo afwezig?

Ik wendde mijn blik van haar af en zei:” ik weet het niet, ik moet geloof ik heel erg wennen aan mijn nieuwe titel als moeder “ 

Me tante knikte voorzichtig en zei:” het komt allemaal wel goed”. 

Op dat moment kwam Rutger met Joëlla naar beneden.

Rutger legde Joëlla in haar armen, mijn tante was zichtbaar geëmotioneerd. 

Mijn tante legde haar in mijn armen en zei:”ga maar lekker knuffelen, ik ga even nu aan het werk.“

“Knuffelen” dacht ik? Ik keek een beetje naar haar kleine gezichtje, zo nu en dan deed ze haar oogjes open. Heel lief, maar ik miste de connectie tussen haar en mij.  

Rutger kon uren knuffelen met Joëlla, ik had dat geduld niet, mijn gedachtes lieten dat op dat moment niet toe.

Maar Rutger zien knuffelen met Joëlla was een lief gezicht.

Mijn tante liep de keuken in, deed wat wasjes, poetste hier en daar wat en deed met Rutger, Joëlla in haar badje. 

Ze legde uit hoe het in z’n werk ging, badje zus en zo, dit en dat.

Ik zag aan Rutger dat hij aandachtig luisterde, maar mijn gedachtes waren heel ergens anders.

Het voelde alsof ik mijn moeder voor de zoveelste keer in de douche moest zetten, nadat haar stoma voor de tweede keer had gelekt. 

Ik pakte mijn telefoon en maakte wat foto’s van het badjes ritueel. 

Joëlla lag heerlijk te ontspannen in het badje, ik wou dat ik net zo ontspannen was dacht ik. 

De dag verstreek en onze dag verliep rustig.

Mijn tante zei rond 17.00, :“ik ga er zometeen vandoor” 

Ze noteerde haar uren en schreef een klein stukje over de evaluatie. 

Ze gaf mij en Rutger  een knuffel, Joëlla een kusje en zei:”Tot morgen en veel succes vanavond en vannacht!“

Een angstig gevoel bekroop me.. 

Morgen vertel ik jullie over de verloskundige die langs kwam voor een evaluatie gesprekje  over mijn bevalling, het eerste kraambezoek en natuurlijk over mezelf in het “kraambed”.

Dankjewel voor het lezen

Elke dag bloggen lukt me haast niet.. dus ik zeg tot volgende week!😘

LiefsXJoyce!