Beschuit met zwarte muisjes (Deel 2)

Waar was ik ook alweer gebleven...

Oja! Ik vertelde jullie dat ik in de avonden vaak angstig was.

Mijn tante was zoals ik zei onze kraamverzorgster, super leuk en voelde heel vertrouwd. 

Maar zodra zij rond 16.00-17.00 naar huis ging, sloeg de paniek van binnen toe.

Rutger deed er alles aan om mij en Joëlla gerust te stellen, dus daar lag het niet aan.

Maar er was een bepaalde angst dat over mij neer streek.

Ik heb mezelf vaak voor de gek met de zin :” ach het zullen de hormonen wel zijn”.

Maar diep van binnen wist ik, dat dit geen na weeën waren van de bevalling of iets dergelijks. 

Zoals ik vertelde in mijn vorige blog van gisteren, toen Joëlla eenmaal geboren was en op mijn buik werd gelegd voelde ik de “connectie” niet.

Ik had niet zoiets:”Oh meisje, daar ben je dan eindelijk!”. Gek hè? 

Toen ik eenmaal gehecht, gedoucht en aangekleed was, mochten we naar huis. 

Mijn beste vriendin die aan mijn kraambed had gestaan en zelf zwanger was van haar tweede zoontje vertrok met haar man ook naar huis.

“Vergeet je niet, de kachel in huis hoog aan te zetten?” Zei ze snel voordat ze vertrok. 

Ik knikte wat verwarrend “ja”.

Rutger was onder tussen de auto aan voor verwarmen, het was januari en het had flink gevroren. 

De verloskundige schreef nog wat dingetjes op en Yvonne de assistente van het Partus team, vertelde me nog wat tips en trucs voor thuis. 

ik at mijn stokbroodje met  Filet American op, wel een grappig dingetje om even tussen door te vertellen. 

In mijn verloskundige map had ik een notitie gemaakt, zodra de bevalling was begonnen, stonden daar mijn “wensen” in. 

- “Wel of geen knip?” Liever niet, maar als het moet dan moet het maar 😂. 

- Zodra ik ben bevallen wil ik graag een stokbroodje met Filet American. 

Grappig om dat allemaal terug te lezen.

Toen Rutger eenmaal de verloskamer weer binnen kwam, vertelde de verloskundige dat we konden gaan.

Yvonne hielp me uit bed en zette me in de rolstoel. 

De verloskundige wenste ons een fijne tijd samen en gaf ons een hand. 

Joëlla zat in de MaxiCosi lekker warm in haar berenpakje. Ze leek wel op een klein ijsbeertje.

Eenmaal in de auto keek ik Rutger aan en zei dit voelt mega gek, we zitten met z’n drieën in de auto. 

Ja super hè klonk hij enthousiast. 

Ik knikte wat en keek een beetje uit het raam, toen we de auto uitstapten zagen we boog aan roze ballonen.

“Welkom Joëlla” 

Wauw! dacht ik wat lief, onze (inmiddels) oude buren hadden snel de ballonen op geblazen en alles versierd.

De afspraak was dan ook zodra ik bevallen was een telefoontje moest plegen naar hen zodat de hele stellage kon worden opgezet en de roze ballonen konden worden opgeblazen. 

Laura, mijn buurvrouw, was net terug van haar werk toen ik haar belde. Ze nam op met “hai hai”.

“Hee met mij zei ik met een droge stem.”

ik ben bevallen en ze heet Joëlla. 

Er viel een stilte, maar naar wat kleine seconden hoorde ik een blij gegil “Nee! Rot op! gefeliciteerd!!” 

Haar drie meiden joelden op de achtergrond mee. 

Ze riep naar de meiden “Dames, snel ballonen op blazen”. Rutger en Joyce komen straks al naar huis toe.

De ballon hadden een donker roze, licht roze kleur met wit gemengde kleur, prachtig!

Mijn hart maakte een sprongetje, zo mooi. 

Eenmaal in huis aangekomen, kwam er al snel visite langs.

Mijn hart die zojuist een sprongetje had gemaakt uit vreugde door het aanzien van de versieringen, ging nu als een malle tekeer in mijn borstkast.

Nee, ga weg allemaal dacht ik.

De vader van Rutger met zijn vriendin, het broertje van Rutger, mijn zusje, mijn vader en natuurlijk mijn tante kwamen allemaal een voor een binnen druppelen.

Iedereen vroeg hoe het was en hoe het allemaal was gegaan, ik knikte wat ja en nee. 

En merkte dat alles in me lijf zei “ laat ons met rust!”

De drukte en het gekwebbel van iedereen zorgde er voor dat ik wat nerveus werd. 

Mijn tante zag direct aan mij dat er iets niet klopte aan mij, “Gaat het wel Joyce?” Je bent zo stil?”

Gelukkig ging het bezoek snel weg en kon ik even weer ontspannen. 

Mijn tante had veel vragen en liep heen en weer door het huis. En ik? Ik zat met hartkloppingen op de bank. Het zweet liep me van de rug af, Joëlla moest weer aan de borst.

Haar gehuil deed me denken aan mijn moeder die huilde.

Het contrast van rouw, verlies, angst, spanning en de roze wolk waar men hoort op te zitten na een geboorte, werd een opstapeling van grijze gif wolken.

Pfff dacht ik.. onze kraamweek is van start gegaan. Help!

Morgen in het derde deel van mijn blog: beschuit met zwarte muisje, vertel ik jullie over mijn kraamweek en de strubbelingen die ik daarbij had.

Dankjewel voor het lezen. 

Tot morgen :)

LiefsX Joyce!