Beperking of verrijking?

Hi! 

Poef, leeg... 

... Of nee, niet leeg. Te vol. 

Ik ben een mama met ADHD en ik ben er trots op. Trots op wat ik heb bereikt, trots op alles waar ik zo hard voor geknokt heb. Voorheen noemde ik mijn ADHD een beperking, een blok aan mijn been. En zo voelde het ook! Ik begreep niemand, niemand die mij leek te begrijpen. Jezelf zo afgesloten voelen alsof je nergens meer bij hoort. Dat is hoe het voelde voor mij. Todat... Ik op mijn 17e als oppas aan de slag ging bij een gezin met toen twee bruisende jongens, met een derde op komst. Natuurlijk ga je eerst even een gesprekje aan en heel voorzichtig - bijna bang - opperde ik dat ik een beperking had. Of de moeder dat erg vond? Haar reactie was vrij laconiek en tot op de dag van vandaag lachen we er samen nog om. Want ik pas er inmiddels niet meer op, maar we hebben nog af en toe contact ondanks de pittige fysieke afstand. Haar zoons zijn nog altijd stapel op mij en ondanks dat ik echt niet de toverfee ben waar ze alles van mogen, wilden ze mij keer op keer weer als oppas. 

Hoe dan ook, de reactie van de moeder op mijn opbiecht momentje was dus echte eyeopener. 

'Hoezo beperking? ADHD is juist een verrijking!'

Het kostte mij best wel moeite om mijn voorheen vijand als mijn vriend te zien. Dat is een proces. Een frustrerend, lachwekkend maar ook  een lang proces dat nooit eindigt. ADHD, dat is toch niet zo'n big deal, denk je nu misschien. Maar het wordt zowel overschat als onderschat en niet zo'n beetje ook. Ik raak snel overprikkeld, zie en hoor alles om mij heen en zie heel andere details als een ander. Ik heb veel fantasie en ben super creatief maar kan ook niet filteren. Dat betekent dat ik een enorme flap uit ben en dat sommige dingen enorm lang kunnen blijven hangen en mij kunnen blijven irriteren. Ik trek mij veel dingen ontzettend aan en kan heel gepassioneerd zijn met iets als het mij ligt. Maar als het mij niet ligt of niet bij mij past kan ik het ook niet verbergen en dat alles levert soms best ingewikkelde situaties op. 

De kunst is om deze 'beperkingen' om te buigen tot je voordeel. Zoals ik al zei, dat is een alles in beslag nemend proces wat je hele leven duurt want bij elke situatie past weer een ander beeld. En ook dat is ontzettend verwarrend, misschien zelfs al voor jou als 'normaal' mens. Laat staan voor iemand zonder filter... Want ik mis een dubbel filter. Zowel voor de inkomende prikkels als voor uitingen. Probeer ik hiermee iets voor elkaar te krijgen bij de samenleving? Misschien wel. Maar eigenlijk ben ik er vooral op uit om van mij af te schrijven en als daar dan wat meer begrip en bekendheid van komt voor de mama's (en anderen) die anders zijn... Mooi! 

Hoe buig je dan de beperking om tot verrijking? Goede vraag. Zoals ik al eerder meerdere keren aangaf is dat een oneindig proces, daar ga ik niet over liegen. Het is een levenslang gevecht met jezelf en alles wat de samenleving jou voor spiegelt over - in dit geval - ADHD. Mensen noemen het gekscherend Alle Dagen Heel Druk en in zekere zin klopt dat ook wel. Vooral bij kinderen uit dit zich namelijk vaak in hyperactiviteit en soms bij volwassenen ook, ik ken er genoeg. Maar de eigenlijke bron ligt helemaal niet bij het druk willen zijn of teveel energie hebben. Ik spreek even voor de hele groep ADHD'ers als ik zeg dat deze uitspattingen vooral als bron hebben dat er teveel omgaat in ons hoofd. We raken het overzicht kwijt, zien door de bomen het bos niet meer en dan... Poef! De mogelijkheden van het resultaat zijn bijna oneindig want iedereen reageert daar anders op. Ik heb het dan vaak nodig om even uit de situatie te stappen. En ja, ik ben mama. Betekent dat, dat het niet kan? Nee! Want ik hoef geen perfect moedertje te zijn die 24/7 op iedere kik van haar kind reageert. Ik ben ook een eigen persoon en mijn kind wordt er niet slechter op als hij eventjes huilt of moet wachten. Zolang hij veilig is, is het oké. Nu heb ik ook nog eens een driftkikkertje getroffen met een pittig temperamentje. De appel valt niet ver van de boom... Dat belooft iets voor de toekomst. En ik hoop deze regelmatig met jullie te kunnen delen, gewoon zodat ik kan ventileren en zodat er meer bekend wordt over mama's die anders zijn. En misschien kan ik ook nog wel iemand anders helpen door mijn verhaal de wijde wereld in te schoppen, wie weet! 

Tot de volgende :)