Belofte aan mijn kinderen

Onder werktijd is het soms heel lekker om te zien hoe het thuis gaat. Gewoon voor de zekerheid en om ze even te kunnen zien. Dat brengt me rust en het zien van mijn gezin maakt me heel blij. Vooral als ik kan zien dat het goed gaat met ons regenboogje.

Deze week werk ik voor het eerst drie dagen en al deze dagen mag mijn wederhelft voor de kinderen zorgen. Ergens weet ik dat het lukt en ergens voel ik dat er een addertje onder het gras zit. Noem het moederinstinct of intuïtie. Ons regenboogje is zo'n lief en tevreden ventje. Mijn wederhelft en ik wachten echt op het moment dat dit zal omslaan, maar tot nu toe is er nog niets veranderd. Gelukkig! Hij is nog steeds een droom van een baby en ik voel me daarom een gezegende moeder. 

Als ik de eerste foto's voorbij zie komen van blije kinderen en een blije papa die naar de kinderboerderij gaan, ben ik gerustgesteld. Het ziet er gezellig uit en iedereen is blij. Geen addertje onder het gras dus. 

Tot ik rustig zit te kolven en mijn telefoon gaat. Mijn wederhelft zit met een krijsende baby op schoot. Ons regenboogje wil ineens de fles niet meer. Wat is dit nou? Hij dronk altijd keurig uit de fles. Dus toch een addertje onder het gras. Toch dat moederinstinct of is dit dan de omslag? Geen tijd om hierover na te denken, want het is tijd voor actie. Na wat overleg en wat mogelijke oplossingen hangt mijn wederhelft op en ga ik door met kolven. Al is de rust daarna ver te zoeken bij mij. Dit is natuurlijk weer terug te zien in de opbrengst en in mijn concentratie. Ik wil wat doen! Dat heb ik mezelf beloofd.

Na alles wat er met Mees is gebeurd weet ik wat belangrijk is in het leven. Mijn gezin, mijn familie. Ik heb er in die tijd alles aan gedaan om te doen voor Mees wat ik kon. Alle mogelijke onderzoeken, ook de meest verschrikkelijke. Alles om erachter te komen wat voor leven hij tegemoet zou gaan. En ook toen ik wist dat Mees zou overlijden heb ik mezelf bij elkaar geraapt om er een mooi afscheid van te maken. 

Er ontwikkelt zich ook steeds meer het besef dat Mees laten gaan hier ook bij hoort. Ondanks dat je dit als mama of ouder nooit wilt beslissen was het voor Mees het beste. Zijn leven zou geen kwaliteit hebben gehad. Dan moet je als ouders daar ook naar durven kijken en durven beslissen. Ik weet dat we hebben gedaan wat we konden. Hier wilde ik een actie aan verbinden. Ik wil altijd vechten voor mijn kinderen. Tijdens de dagen dat Mees thuis was heb ik daarom beloofd alles te blijven doen voor al mijn kinderen. Alles gaat opzij voor hen. Een belofte aan mezelf. Een belofte aan Mees. Een belofte om mezelf op de been te houden.

Deze belofte dringt ook nu weer tot me door. Wat is nu het beste voor mijn kind, voor ons regenboogje? Ik maak opnieuw een beslissing. Wil hij de fles weer niet, dan ga ik naar huis of dan komt hij naar school. Dan mag hij gewoon bij mij drinken, want dat heeft hij blijkbaar nodig. Dus dat ga ik doen. 

Al snel blijkt dat hij de volgende fles ook niet wil. Dus mijn wederhelft en kids komen samen naar school. Tijdens het doen van de overdracht ligt er vervolgens een klein ventje bij me op schoot. Hij ligt daar helemaal tevreden te drinken. Als hij klaar is kijkt hij me aan met een grote glimlach. Een mooiere 'dankjewel' is er niet. Het is goed zo! Voor jou doe ik alles mannetje! Dat heb ik beloofd. Een belofte die ik waar blijf maken!