7 jaar geleden
Bekentenis: Kelvin, ik ben gestopt met de pil...
Kelvin, ik ben gestopt met de pil. Deze bekentenis deed ik aan mijn vriend. Zijn reactie? Best pittig, maar wel terecht... Denk ik...
Mijn verhaal doe ik hier, het lucht op... Ik was (ja was, nu niet meer) gestopt met de pil zonder dat mijn vriend Kelvin hiervan op de hoogte was. Toen ik die blog plaatste (lees hier) kwamen hier heel wat eerlijke reacties op... Ook harde reacties naar mij toe. In mijn daaropvolgende blog vertel ik hierover (lees hier). Maar nu het vervolg... Het gesprek met Kelvin.
We hadden beide een erg drukke week met sport, sociale dingen en natuurlijk werk. Kelvin vond het tijd om binnenkort een romantisch weekendje weg te plannen.. O nee! Normaal voelt dat heel goed, maar nu ik iets moest opbiechten voelt het niet goed :(. Vóór het weekendje weg stelde ik mezelf de deadline.
De bekentenis
Ik: Schatje, kunnen we even praten?
K: Uhm, ja... Dit klinkt ernstig, ga je me dumpen? Nee toch?!
Ik: Neeeee joh gekkie, maar ik wil je graag iets vertellen. Of ja graag, eigenlijk niet maar het moet. Van mezelf. Of ja... Ik vind dat ik het moet van mezelf...
K: Ik snap er niets van? Wat is er aan de hand????
Ik: Uhm, ik was even gestopt met de pil omdat...
Hij onderbreekt me
K: Je bent wat? Ben je helemaal gestoord geworden? Je weet dat voorlopig geen kind wil!!!!
Ik: Ja dat besefte ik me vrij snel dus ik ben weer begonnen.
K: Serieus Roos, rot op!
Hij loopt de kamer uit en ik hoor de voordeur dichtklappen.. Nou, dat ging niet zo goed.
3 uur later
Kelvin komt thuis en loopt direct naar boven, daar heeft hij een computer/game kamer en doet die deur dicht. Ik loop achter hem aan en vraag of we verder kunnen praten? Nee is zijn antwoord en hij zegt dat hij ook in 'zijn' kamer blijft slapen voorlopig.
Ik voel me in en in verdrietig en alleen...........
Rozanna Locowahata
Het gaat al wat beter! Schrijf er zo een blog over :)
Anoniem
Ik kan me helemaal vinden in jou situatie. Ik had ongeveer hetzelfde. Alleen mijn vent is 3 jaar jonger. Toen ik mijn vriend ontmoette was ik 26 en hij 23. Heb voor ik een relatie kreeg duidelijk gemaakt hoe ik in het leven stond en dat ik vrij snel aan kinderen wou beginnen. Mijn wens was namelijk op mijn 28ste moeder te worden. Was allemaal goed. Daarna na ruim een jaar dat ik met hem samen was gestopt met de pil wegens lichamelijke klachten. Maar met het idee dat we snel aan kinderen zouden beginnen vond ik dit niet erg en hij zei ook niets. Tot ik serieus zij dat ik mee wou beginnen. Toen was hij er ineens niet aan toe...ook heel vaak geprobeerd stiekem zwanger te worden...tis gewoon klote als jij al zo ver bent maar de ander niet. Ik vind eerlijk gezegd zijn reactie een beetje overdreven (echt mannen) al snap ik zeker wel waarom hij boos is. Ik vind dat hij best wel even boos mag worden maar om je nu zo te gaan negeren. Het is voor jou ook een gevoel en het is heel moeilijk om dat gevoel te negeren. Ik ben echt deprie geweest toen mijn vriend er nog niet aan toe was. Heeft bij mij echt veel tranen en klote dagen geduurd voor ik me er bij neer kon leggen. Daarna op mijn 30ste zwanger geworden van mijn grote liefde (ongepland) maar dolgelukkig was ik ermee.
mamavaneenmeisje
heel goed en dapper van je dat je het hebt vertelt. Hopelijk wil hij nu ook snel praten. Iets wat hard nodig is volgens mij
Anoniem
Wat vind ik je situatie vervelend voor je! En geloof me je bent niet de enige vrouw die graag kindje wil en hun partner nog niet! Je bent niet alleen! Ik vind je dapper! Om open kaart te spelen met je vriend en het hier te delen! X sterkte x