Beginnen met werken na een 'nare' bevalling

Ik had altijd precies voor ogen hoe ik het moederschap invulling wilde geven. Ook door mijn pedagogische achtergrond (studie en werk), dacht ik altijd te weten hoe ik mijn kind wilde opvoeden. Maar toen ik eenmaal moeder werd verdween dat als sneeuw voor de zon. Ik kon de eerste periode amper nadenken, nog niet sterk genoeg om de dingen te doen die ik wilde doen. Mijn baby in bad doen, bij me dragen, bonden. Het moedergevoel was er echt wel, ik wilde mijn kleine alleen maar vasthouden, knuffelen en kusjes geven. Maar aan de andere kant goed ik niet goed (be)denken wat ik wilde en hoe ik het wilde. Mijn hoofd was nog een lange tijd na de komst van de kleine een zeef. Door alle medicatie van de zwangerschapsvergiftiging was ik totaal niet mezelf, ik was niet helder in mijn hoofd en ik wilde zo veel maar het lukte niet. Helemaal nu hij ouder is (10 maanden) merk ik dat ik meer met hem wilde doen dan ik heb gedaan. Ik wilde borstvoeding geven, wat niet gelukt is, buidelen, meer huid of huid contact, in de draagdoek, babyzwemmen, babymassage... maar ik weet ook dat dat achteraf praten is, toen lukte het gewoon niet. De kleine werd na de eerste 5 dagen van zijn leven heel onrustig, overtrekken, zwaaien met zijn armen en schoppen met zijn beentjes. S nachts moeilijk kunnen slapen omdat hij zichzelf wakker hield, na de fles onrustig, huilen en hij gaf melk terug. Dit samen zorgden ervoor dat hij buidelen niet prettig meer vond, laat staan zo'n onrustig mannetje in een draagdoek krijgen. Na het eerste consultatiebureau bezoek kwamen we er achter waar dit onrustig gedrag vandaan kwam en na het starten met Johannesbroodpitmeel werd hij veel rustiger. Maar ook toen zat mijn hoofd nog vol zaagsel en deed ik de dingen die moesten gebeuren maar kon ik niet goed bedenken hoe ik het wilde. Althans zo voelde het voor mij, terwijl mijn zus (zij is zelf kortgeleden moeder geworden) dat ik het geweldig deed. Maar zo voelde dat niet voor mij. Ik bleef maar in mijn hoofd zitten, het gevoel van onrust bleef, weinig concentratie, en het moederschap in combinatie met werk beviel me zwaar. In eerste instantie wilde ik helemaal niet meer terug naar het werk. Ik wil bij mijn kleine mannetje blijven. Toen mijn baby 3 maanden was moest ik weer gaan beginnen, maar wat vond ik dit moeilijk. De kleine achterlaten, alleen bij de gedachte al, brak ik in tranen uit. Dit voelde niet goed. Daarbij kwam ook het gevoel dat ik al jaren heb, mij niet op mijn plek voelen op het werk. Kortweg 4 jaar ben ik al op zoek naar een andere baan, ik wil uit de kinderopvang. Maar tot op heden is dat nog steeds niet gelukt. En ik heb het echt geprobeerd, die eerste weken was ik aan het overleven op werk. Ik was er wel maar ook weer niet. Op mijn werk kon ik mij niet concentreren en dacht ik continu aan de kleine. Ik wilde bij hem zijn en miste hem. Ook al wist ik dat hij in goede handen was (bij de opa's en oma's). Ik had heel veel moeite om hem los te laten. Na ongeveer 3 a 4 weken werken, kon ik het niet meer opbrengen om mij naar het werk toe te slepen. Ik kwam al dagen achtereen huilend thuis met veel emotie in mijn lijf. Ik had mijn leidinggevend opgebeld en gezegd hoe ik mij voelde en dat het niet meer lukte om te werken. Goddank snapte ze het en zag ze ook aan mij dat dit niet zo langer kon. Ik mocht 2 weken met ziekteverlof en in die tijd moest ik mijn rust nemen en nadenken over hoe ik verder wilde. Maar ontslag nemen leek mij het beste maar dat was geen optie. Geen werk betekend geen inkomen en dat brengt ook weer spanning met zich mee.

Dus ik besloot het toch nog weer vol te houden en er voor te gaan. Maar hoe hard ik ook mijn best deed het gevoel bleef. Na ruim 6 maanden werken en wikken en wegen, veel piekeren, huilen en nadenken heb ik alsnog besloten om mijn werk op te zeggen. Hoe spannend ik het ook vind, want de komende periode is onzeker en dat brengt ook de nodige spanning met zich mee. Ik denk dat het voor nu de juiste beslissing is, zodat ik hopelijk weer rust kan vinden, bewuster kan genieten van de kleine en aan mezelf kan werken. Vooral de laatste is heel erg nodig. Ik zit vast, pieker weer veel, ik zit te veel in mijn hoofd en er is een trauma dat nog verwerkt moet worden. Waar ik eerst dacht dit wel aardig een plekje te hebben gegeven, komen er de laatste tijd weer veel gedachten over de 'bevalling' naar boven, denk ik vaak terug aan dat moment en de tijd erna. Dan baal ik van hoe het is gegaan en dat ik de dingen niet heb kunnen doen die ik wel altijd zo graag wilde. Dan voel ik me slecht, verdrietig en heel veel schuldgevoel. Misschien dat het komt omdat mijn zus kortgeleden bevallen is en dat allemaal gevoelens bij mij oproept of omdat we de donkere dagen ingaan of omdat de dag van de geboorte dichterbij komt.. het kan allemaal, maar ik voel de laatste paar dagen heel erg de behoefte er over te praten en te schrijven...