Bankhangdagen en schuldgevoel

Jaja kijk dat vrolijke ventje eens... en knap dat hij is! Wie had gedacht dat we hier nóg zo’n knap kind konden produceren.

Alleen dat produceren of wel broeden lukte van geen kant, ik werd namelijk ziek, niet een beetje ziek, maar hyperemisis gravidarum Amy Schumer ziek. Kotsen tot de wcpot mijn beste vriend werd, 10 kilo lichter in de eerste 16 en 2 ziekenhuisopnames maken dat het compleet ruk was. 

Ik kon namelijk, en nu komt het schuldgevoel boven borrelen, niet meer voor mijn eigen dochter zorgen. Ik vervloekte dat zwanger zijn, kon niks verdragen en zag haar liever niet dan wel. Niet omdat ik niet (meer) van haar hield naar ik kon gewoon letterlijk helemaal niks meer. Ik was al blij als ik weer een dag overleefd had. 

Nou ja rond de 20 weken is het dan een stukje beter waardoor ik in ieder geval weer zelf voor haar kon zorgen, ze bleef wel 3 dagen naar opvang/opa en oma gaan wat het ook te doen maakte. 

Maarja energielevel was 0, ik was natuurlijk verder in de zwangerschap met alle bijbehorende ongemakken en ik moest (en moet nog steeds) herstellen van het enorme verlies aan kracht, vitamines, energie enzovoort. Een combinatie met een 3 jarige actieve peuter van niks en dat knaagt dan. Want ja dan heb je Netflix en de tablet, dan kleur je eens wat of je doet een spelletje, speelt eens wat met de playmobil of zit er wat bij als een zoutzak als ze zelf speelt. Bankhangen, daar was ik goed in. 

En ik was altijd iemand die veel ondernam, altijd buiten en eropuit. Lexi is een buitenkind dus dat het nog eens winter was die periode hielp ook al niets. Denkend dat als de baby er is het beter wordt is ook al een illusie die ik rijker ben. Ik was even vergeten hoe gebonden je kunt zijn met een baby, ook al heb ik een relatief makkelijk kind gebaard. Wel een die 4250 gram was, me lichamelijk wat schade heeft toegebracht en die natuurlijk zorgt voor het nodige slaapgebrek maken dat we nog steeds niet dat actieve leven terug hebben. 

Ik was mijn baan verloren, ben al bijna een jaar nu thuis en dat is ook ondertussen vervelend. Soms weet ik niet meer wat ik moet, heb ik alleen de energie voor dat bankhangen, Netflix en tablet. Soms is eigenlijk best vaak. En niet dat ik niks doe, ik probeer er zeker wat van te maken maar ik baal wel enorm dat het niet meer is/kan zoals ik wil. 

Dat knaagt, vreet aan me..schuldgevoel to the max, want wat is er nog over van de actieve mama voor wie nooit iets te gek was? 

Ik weet het ook niet zo goed, ga ik haar nog vinden? Ga ik mezelf weer vinden als alles echt een beetje rustiger wordt?